Op mijn schouders

Een boek dat ik las op advies van Els, de leesclub van Els. Ik was wel te laat, maar beter laat dan nooit en ik had superveel te lezen.

Enfin, dit boek valt weer volledig buiten mijn wereld.
Het is een young adult boek en daar hoor ik, hoewel jong van geest (tsss), toch echt niet meer bij.
Dat echter, maakt helemaal niks uit. Als het boeit, boeit het en dat deed het.
Libby was, volgens de achterflap,  ooit het dikste meisje van de VS. Zij moest uit haar huis getakeld worden. Libby verloor haar moeder toen ze elf was en ze werd gepest. Natuurlijk krijgt ze therapie van Rachel, een hele goede therapeut en met hulp van haar liefhebbende vader gaat ze uiteindelijk, nog steeds dik, maar niet meer zo dik, weer naar school. Ze gaat er voor , ze wil alles doen.

Libby is de ene hoofdpersoon, de andere is Jack. Dus je leest steeds een stukje Jack en dan weer een stukje Libby. Korte hoofdstukjes, prettig om te lezen.

Jack zit op dezelfde school en is ook iemand met een probleem Hij lijdt aan prosopagnosie, dat is het ontbreken van het vermogen om gezichten te herkennen. een aandoening in de hersenen, niet in het gezichtsvermogen.
Ik dacht eerst dat dat niet zo heel erg is, maar al lezende ontdekte ik dat het wel degelijk een ernstig probleem kan zijn.
Jack en Libby ontmoeten elkaar op een nare manier, maar gaandeweg, bloeit er iets moois op.

Nou ik zei al dat het boek me boeide. Beslist. Ik leefde mee met Libby en met Jack. Sterker nog, ik kon het boek niet wegleggen en het kostte me een halve nacht.
De problemen die aan de orde worden gesteld zijn ook herkenbaar.
Maar toch is er iets dat voor mijn gevoel niet klopt. En dat is de goede en mooie afloop.
Het zou natuurlijk kunnen, zo 'n happy ending, ja het zou kunnen. Maar ik geloof het niet helemaal.
Helaas zit de wereld anders in elkaar, in mijn ogen. Maar ja, het is wat ik zei een boek voor jong-volwassenen en dan is het goed om in goede aflopen  te geloven. Dat moet ook echt.