We hebben daar bijna een jaar over gedaan. Ik vond het heel erg moeilijk. Zelf zat ik niet echt op spullen te wachten, maar ieder dingetje was een herinnering.
Dus er ging eens een schilderijtje naar mijn vaders broer. Er ging wat naar de hulp; onze kinderen waren nog vrij jong, maar ze kozen toch wat uit. Er ging heel veel naar het verpleeghuis, niet naar de kamer van mijn moeder, maar in het algemeen. De kleding naar het Leger des Heils. Er kwam een opkoper. Er waren dingen die ik zelf wilde houden en veel ging gewoon weg. Het was echt moeilijk.
En toen kwam mijn nichtje Gerda. Zij is een dubbel familielid. Haar vader en mijn moeder waren broer en zus. Daardoor zijn wij nichten. Haar moeder en mijn vader waren neef en nicht en daardoor zijn wij achter/achternichten.
Er moeten dus heel wat gemeenschappelijke genen zijn en dat klopt ook wel. We ontdekken nu nog steeds heel vaak dat we iets hetzelfde hebben. De laatste keer bijvoorbeeld dat we allebei niet van bossen houden.
Gerda heeft haar ouders heel jong moeten missen helaas. Zij is ook enig kind.
Zij woont in een heel groot huis, met een soort voorhuis. Daarin nog meubilair van haar eigen ouders, veel foto's, servies enz. Een klein en heel mooi museumpje. Altijd als ik daar ben ging ik even in die kamer zitten. Om me te laten overspoelen door herinneringen. Voornamelijk haar herinneringen, maar die veelal ook de mijne waren.
En ook deze naaidoos stond er en de ets die je er achter ziet staan hing er.
Ik was blij dat ze dat deed toen, want ik wilde deze zaken zelf niet , maar zo werd het in ieder geval niet weggegooid.
En nu, na bijna twintig jaar, bracht Gerda wat spullen terug. Ze is bezig haar voorhuis leeg te halen.
De ets hangt inmiddels weer hier en ik snap niet dat ik hem ooit kwijt wilde
De naaidoos staat dus ook weer hier. Ik vind hem (of is het haar) prachtig, maar wat moet ik er mee? Er zitten nog wat spullen van mijn moeder in.
En ik? Ik zit weer met hetzelfde probleem: wat-moet-ik-er-mee-maar-ik-wil-het-niet-op-de-rommelmarkt.
Dus hier staat-ie weer en over een week ben ik er zo aan gewend dat-ie nooit meer weg kan.Dat zal je zien!
21 opmerkingen:
Zo herkenbaar. Toen het huis van mijn ouders leeg moest, gingen wij ook net verhuizen. Ik heb opslagruimte gehuurd, om te bewaren en te kijken wat er in het nieuwe huis paste na de verbouwing.
Prachtige naaikist. Moest je ooit overwegen die weg te doen (maar dan verklaar ik je gek! En nu zwaai ik foeifoei met mijn vingertje!), één kreet en ik sta aan je deur om hem op te halen. Dus denk er maar heel erg goed over na! Zo mooi.
Bijna 6 jaar geleden moest ik in mijn eentje het huis van mijn ouders leegmaken. Jezus, wat een ellende en verdriet was dat. Er gingen massa's dozen hier op zolder voor "de kinderen later". Maar die kinderen van mij zijn speciallekes. Die willen alles zo minimalistisch mogelijk : klein huisje, geen overbodige spullen... Daar zitten we dus met een overvolle zolder. Volgend weekend trek ik met jongste naar een rommelmarkt in de hoop er toch wat te kunnen verkopen en wat niet weg is gaat maandag meteen naar de Kringloop. Intussen is het verdriet wat geheeld en kan ik al veel makkelijker dingen weg doen.
Maar zo'n mooie naaikist zit er wel niet bij! :-)
Mijn ouders hadden zelf al veel opgeruimd, hele moeilijke beslissingen waren er dan ook niet.
Ik heb een naaitafeltje staan dat ik al heel mijn leven ken en me dierbaar is en een houten kinderstoel waarin ik bij oma en opa al zat.
De gewone uitschuif/klap naaidoos kon wel weg.
Die van jou is wel heel bijzonder. En fijn dat er nog wat van je moeder inzit. Ik heb ook wat bewaard en toen mijn zus ging reizen een beschermengeltje gehaakt met vleugels en kettingje uit onze moeders naaidoos.
Ik snap het dilemma maar de herinneringen aan je ouders zitten in je hart en niet persé in spullen. Je hebt er nu ook nog een mooi blog over geschreven dus mijn oprechte advies is hou de ets en geef de naaidoos weg aan een liefhebber die buiten de familie vast wel te vinden is.
Leg in die naaidoos een afdruk van dit blog zodat de geschiedenis toch bewaard blijft.
Ik voel met je mee. Wij zijn met z'n vijven. Toen het huis leeg moest voelden we ons net dieven. We hebben op een later moment hun sieraden verdeeld. En ik heb fotoalbums waar ik niks mee kan, kiekjes van vakanties die me niks doen... En toch gooi ik het niet weg. Wees blij met de herinneringen, als ik er zo wel eens iets over lees dan hebben jouw vader en moeder een liefdevol huwelijk gehad.
Prachtig, die naaidoos. Ik heb ook nog veel spullen her en der in huis staan uit het huis van mijn ouders. Heel soms neemt een van mijn zonen iets mee, en dat vind ik echt leuk
Zo leuk zo'n oude naaidoos van je moeder...
Nooit weg doen zou ik zeggen.
Misschien een idee om quilts te gaan maken, dan heb je hem zeker nodig :-)
Zelf heb ik van alles van overleden familie. Mijn tantes, schoonmoeder, vader, moeder en zus.
Van alles sleep ik mee naar binnen, ben er blij mee.
Het bureautje waar ik dit aan typ is van mijn zus geweest, een dierbare herinnering.
Het opruimen van spullen van je ouders blijft moeilijk. Ik heb het opgelost door een fotoboek te maken als herinnering aan hoe het was.
Ik vind de naaidoos echt een dotje! Maar ik snap je dilemma ook heel goed. Spullen waar mooie herinneringen aan zitten doe je nu eenmaal niet één, twee, drie weg. Het lijkt wel of er hier steeds maar meer spullen het huis binnensluipen ook al doe ij nog zo mijn best om ook veel naar de kringloop te brengen.
Ik zeg er niks van, helemaal niks :-)
Ik zou het er ook moeilijk mee hebben...
Misschien heeft schoondochter over een tijdje wel de ruimte?
Het is wel een mooi 'ding', deze heb ik nog nooit gezien.
Moeilijk hoor. Laat hem voorlopig staan.
Tijdens een opruimrondje in de garage kwam ik afgelopen week de porseleinen voorraadpotten van mijn oma tegen. Keurig ingepakt in een doos.
Ik kan ze in huis niet kwijt, maar afschaffen voelt nog niet goed. Ze zijn ook niet meer puntgaaf, maar ooit zullen ze wel bij de kringloop belanden.
Ik zeg rustig dat ik hem foeilelijk vind. Die was mijn huis niet eens ingekomen.
Trouwens de kamer van mijn moeder moest in twee weken leeg. Daarna kwam er al een ander. En het is net wat Ernie zegt, het zijn maar spullen.
Mijn kinderen roepen nu al luid en duidelijk, dat ze onze spullen niet hoeven. En wat van waarde is, oa twee klokken, gaat of de open haard in, of wordt verkocht. En ze hebben gelijk. Mijn herinnering moet hun dierbaar zijn, niet mijn spullen.
Ik dacht altijd dat herinneringen in je hoofd zitten maar wat heb ik spijt dat ik de naaidoos van mijn moeder ooit verkocht.
De naaidoos is prachtig, maar ik lees hier dat mensen hem graag willen. Dus ik zou er lekker iemand blij mee maken. Het garen en wat ander klein spul kun je in een glazen pot doen en op een leuk plekje zetten. Ik had niet zoveel moeite met het leeghalen van het ouderlijk huis. Mijn broer en ik waren erg resoluut. Ik nam wel wat servies mee( vond ik onlangs in een kast, helemaal vergeten) en de klosjes garen deed ik dus in een pot. Mijn vader nam de grote spullen mee omdat hij ging verhuizen. Ik hecht meer aan een mooie foto van mijn moeder dan aan alle spulletjes. Maar gelukkig zijn we allemaal anders en hoop en verwacht ik, dat je zelf wel weet wat je het beste kunt doen.
Ik kan me goed voorstellen dat je deze prachtige naaidoos niet weg wilt doen. Vooral die spulletjes die erin zitten moeten zo dierbaar zijn. Moeilijk dilemma, ik kan je geen raad geven. Hier in huis op onze hele grote slaapkamer staat een naaidoos van een tante van Mart die altijd naast hen woonde en in mijn Nederlandse huis staat nog een mandje met stopwol van mijn moeder. Ik kan het nog niet wegdoen.
Je hoeft toch nog geen Kondo'tje te doen? Zou gewoon wachten totdat je merkt dat je er afstand van kan en wil doen.
Ik vind 'm mooi van lelijkheid :)
Nou, gewoon lekker wachten tot die week voorbij is dan. ;-)
Niet weg doen hoor, veel te mooi!!
Leuke blog heb je :)
Ben je meteen gaan volgen, groetjes Anita
Zo’n groot naai meubel heb ik niet van mijn moeder maar wel haar naaikist die zij, in de oorlog toen ze moesten vluchten, altijd mee heeft gezeuld. Die ruim ik dus nooit op dat snap je wel.
Een reactie posten