La Villa

Alweer een film die nog niet uit was toen we hem met de filmclub gingen kijken.
Ik vond het een mooie film, maar oh wat kostte het me moeite om wakker te blijven.
Ik heb nog net geen blauwe plekken van de porren die mijn man me gaf, zodra hij slaapgeluiden dacht te horen.
Hij deed dat op uitdrukkelijk verzoek hoor.
Na afloop van de  film is er dan een nabespreking.
Maar de film was pas om tien uur klaar, dan die nabespreking en dan nog een half uur lopen. Dat houd ik niet meer vol. Wel jammer. Maar aangezien de films van de filmclub altijd 's avonds zijn, ga ik maar eens goed overwegen of ik nog wel lid wil blijven. Het is ook niet aardig om weg te gaan na afloop.
Maar dit terzijde
De film:
Angele, Joseph en Armand komen voor het eerst in tijden bij elkaar in het huis van hun vader, die ernstig ziek is. Angele, actrice, heeft jaren geleden een drama doorgemaakt en is er twintig jaar niet meer geweest.
Armand beheert het restaurant dat vroeger van zijn vader was, maar heeft het zwaar en Joseph is met pensioen. Hij was een vakbondsman en heeft veel van zijn idealen op moeten geven. Zijn veel jongere vriendin is er ook bij.  
Het dorp was een communistisch bolwerk, maar al lang niet meer het dorp dat het was. Geen solidariteit meer, zo lijkt het. Veel leegstand en weinig geld.
De drie moeten wel reflecteren op hun eigen leven en het leven in het algemeen. En dat lukt ze. Tussendoor speelt nog het verhaal van drie vluchtelingenkinderen. Ik snapte niet waarom dat er bij is gehaald, maar nu, terwijl ik het opschrijf, bedenk ik dat het misschien bedoeld is om te laten zien dat er altijd hoop is en nieuwe kansen.