Driving Miss Daisy

We wilden dit toneelstuk heel graag zien.
Eigenlijk vanwege Anne-Wil Blankers. Zij is van 1940 en dan denk je toch dat dit misschien wel eens het laatste stuk zou kunnen zijn.
De dichtstbijzijnde mogelijkheid, op een dag dat we ook konden, was voor ons Haarlem.
Nooit een straf hoor, Haarlem. Integendeel.
Dus we hadden bedacht dat we dan eerst maar eens zouden gaan winkelen, daarna zouden we een theatermenu nemen in De Wandelaar, dan zouden we de inleiding van Agaath Witteman, de regisseur bijwonen. Dan het toneelstuk zien en dan terug naar huis met trein en bus.
Moet kunnen, toch?
Maar het was de dag nadat we (ook laat) uit London terugkwamen en het was eigenlijk gewoon te veel. Vroeger draaide ik m'n hand niet om voor zoiets, maar nu was ik zo moe dat ik er een beetje beroerd van werd. Niet naar de voorstelling gaan was nog even aan de orde, maar dat vind ik zelf dan zo jammer... dat we toch maar gingen.
Ik heb niet alles in me opgenomen. Wel van de inleiding. Die was duidelijk. Leuk dat de regisseur dat doet trouwens. Het kan niet zijn om reclame te maken. We waren er al en het theater was uitverkocht. Dus echt om haar beweegredenen duidelijk te maken.
Een bijzondere vriendschap, daar gaat het over,  staat er op de flyer. En dat klopt.
Het is een vriendschap tussen Miss Daisy, een Joodse, oudere, well-to-do vrouw en haar chauffeur. Een zwarte man, die haar is opgedrongen door haar zoon, nadat ze een ongeluk had.
Hoke heet hij, de chauffeur.
Twee totaal verschillende werelden. Als de relatie begint is Miss Daisy een jaar of zeventig en als het stuk eindigt zijn we twintig jaar verder. Ze zijn tegenstanders in het begin, maar langzamerhand verandert dat. Ze worden ouder, herkennen steeds meer van elkaar. Dat vond ik heel mooi. Er zit ook nog een politieke kant aan het stuk. Zo  heeft Daisy sympathie voor Martin Luther King gekregen, maar haar zoon niet.

En dan die Anne- Wil Blankers, achtenzeventig jaar en na een burn-out weer langdurig op het toneel. En vaak. Ik bekeek de speellijst en na Haarlem speelt ze het stuk nog 17 keer tm eind december. Een hele avond hè en aan een stuk door op het toneel van kwart over acht tot vijf voor tien. Ga dr maar aan staan. Maar ze doet het en hoe.
Ik vond het echt een prachtig stuk. met een ontroerend slot.  Ik moest me er alleen even overheenzetten dat het hier Daisy betreft en niet Wilhelmina. Maar dat lukte.  En ik vond de chauffeur heel goed spelen, maar de zoon niet zo. Beetje schreeuwerig.
Aanrader, dat wel.