Complimenten

Gisteren was het Nationale Complimentendag en daar had Carolien van Het Keetje van Lien iets voor bedacht. De mensen die mee wilden doen aan haar actie,  werden in groepjes van vijf ingedeeld.
Carolien mailde vervolgens de adressen en de bedoeling was dan om iedereen in je groepje een kaart te sturen met daarop een welgemeend compliment.
De mensen uit het groepje moesten wel een blog hebben of op instagram zitten.
Dan namelijk kon je ook iets weten of te weten komen van die mensen en dus een echt gemeend compliment geven. Aldus geschiedde en hier zie je de kaarten die ik ontving. Soms met nog een extraatje erbij.
Leuk, echt leuk om zomaar vijf van die kaarten te ontvangen en te sturen. Dankjulliewel voor alle complimenten, Carolien, Marleen, Sandra, Ingrid en Alice.

Goed ook om er eventjes bij stil te staan dat een compliment krijgen een mens goed doet. En dat een compliment géven ook leuk is.
Ik werkte in het Speciaal Basisonderwijs en ongeveer het eerste dat ik daar leerde, was complimenten geven.
Aan kinderen die daar op hun gewone, vorige school niet zo heel erg aan gewend waren, omdat ze uit de boot vielen, niet mee konden met de groep, niet in het straatje pasten.
Ik kan me nog goed herinneren dat de toenmalige adjunct-directeur in mijn klas kwam kijken hoe het allemaal verliep. Ik werkte er nog maar net.
Voor de pauze, had een van de leerlingen het me knap lastig gemaakt. In de pauze had ik pleinwacht en ook die pauze was heel erg moeilijk geweest.
Toen we na de pauze weer naar binnen gingen, zag ik dat deze leerling een gevallen jas van een ander kind opraapte en weer aan de kapstok hing.
Daar gaf ik haar in de klas een complimentje over.
Zonder er eigenlijk verder over na te denken.
Ik had ook helemaal niet gezien hoe ze daarop reageerde, maar in het nagesprek met die adjunct, benoemde die het voorval en gaf mij een compliment.
Hij had gezien hoe het meisje eventjes een beetje groeide.
Sindsdien wist ik het. Nooit meer vergeten. Het zat ingebakken voor altijd.