Kew Gardens

We waren dus weer in London. 'En je ziet nog steeds andere dingen?', vroegen een paar collega's gisteren, enigszins verbaasd.
Mijn antwoord is altijd dat er zovéél te zien is. Zo ontzettend veel. Ik ben ook nog lang niet uitgekeken in Amsterdam, terwijl dat een dorp is qua grootte, als je het met London vergelijkt.
Dus... waar zal ik eens beginnen.
Ik weet het al, ik begin met Kew Gardens. Dat zijn prachtige, botanische tuinen, gelegen buiten het centrum. Zo'n tweehonderd jaar oud en dat zie je.
Je ziet er exotische planten:

Maar ook zachtglooiende velden, vol madeliefjes:

 En prachtige oude bomen:

Deze boom is een crossbreed (wat een mooi woord!) tussen een Turkey Oak  en een Cork Oak. William Lucombe, ontdekte deze kruising op zijn land in 1765. Hij velde de boom om er een grafkist van te maken, maar hij werd 102 en de kist was al vergaan voor hij dood was. Er moest een nieuwe boom worden geveld voor een nieuwe kist.
Déze boom is een van Lucombs originele zaailingen, denkt men. Geplant in 1771

Ik was dus al onder de indruk van de tuinen. We liepen heerlijk te wandelen, zagen gezinnen picknicken, klassen kinderen genieten en (in mijn ogen) echte Britten: vrouwen in een tweedrok, met van die echte wandelschoenen en natuurlijk met een hoed. En de bijbehorende mannen, met een geruit jasje

Maar het meest onder de indruk was ik toen we even op een bankje gingen zitten en zagen dat er op veel bankjes een koperen plaatje zit geschroefd. Gekocht of geadopteerd door mensen die Kew Gardens een warm hart toedragen en ter herinnering aan een dierbare overledene die hield van de tuinen.

En de allermooiste tekst, die mij bijna aan het huilen bracht:

Alfred en Doris, ik hoop zo dat ze in een andere lovely garden zijn. Dat willen we allemaal wel, toch?