Victoria's knipoog

Natuurlijk hebben we eerst uitgebreid rondgewandeld in de buurt van ons hotel: Canary Wharf. En het is echt ongelooflijk hoe daar gebouwd wordt en gebouwd en gebouwd.

We liepen  en zagen heel veel nieuw en toch ook nog wel oud.

Een mooie wandeling maakten we, tot Greenwich aan de andere kant van de Thames. Toen door een oude tunnel onder de rivier door en in Greenwich gingen we bovenin een rode bus zitten en lieten ons terug rijden naar een heel ander deel van de stad. Zoals we dat zo vaak doen. Mooier is er niet.
Enfin we waren een weekje in London en ik heb er als ik goed tel, zeventien keer iets over verteld. En geloof me, ik zou nog makkelijk door kunnen gaan. Makkelijk!
Maar we zijn al weer bijna drie weken thuis en er is hier natuurlijk ook al weer van alles gebeurd, dus ik stop maar eens met London.
Met een knipoog van Koningin Victoria

Notes to Strangers

Toen we in mei in London waren, zag ik er nog niet een. Ze waren er wel, maar ze zijn me toen niet opgevallen.
Zomaar ineens was dat veranderd, want in augustus zag ik er veel.
Van die notes, zoals je hier ziet,  soms op kleurig papier, soms op bruin papier: Notes to strangers.
Overal, op winkelruiten, op lantaarnpalen. Op veel verschillende plekken.
Van die uitspraken die je heel even laten nadenken, of misschien wel wat langer dan heel even.
Uitspraken die allemaal positief zijn.
Ik zette er een aantal  op de foto.
Omdat ik het leuk vond en merkte dat er een paar echt op mij van toepassing waren.
Deze hiernaast bijvoorbeeld.
Ik ben soms wel tamelijk overtuigd van mijn eigen gelijk.
Ik weet het, natuurlijk weet ik dat, maar het is goed om er even op gewezen te worden. Niet belerend of zo. Dat helemaal niet. Gewoon heel eventjes kijken en denken: oh ja.
Of oh nee, dat kan ook natuurlijk.
De notes zijn gemaakt door Andy Leek. Hij was ontwerper, iets creatiefs in ieder geval en raakte overspannen. Het maken van de notes dwong hem om positief te denken, als een soort therapie.

Ik las dat het inmiddels business is geworden. De posters zijn te koop ('selling to strangers' ) en voor Andy Leek is het een echte baan geworden.

Als je wilt kun je hier zijn verhaal horen: klik.

Toch nog een keer Oxford.

In Oxford kun je Punting bijna niet missen. Dat deden we dus ook niet.
Je kunt een roeiboot huren en zelf gaan varen. Je kunt je ook laten varen en daar voelden we net iets meer voor. . Het was  warm, we hadden de hele dag rondgestruind en ontzettend veel indrukken opgedaan. Dus dit leek ons een mooi slot. En dat was het ook.

Op de terugweg naar het station kwamen we nog langs een winkel waar ze FUDGE verkochten in ongeveer tienduizend smaken.

 

En inderdaad. Die plak was niet meer heel toen we terug waren in London!

Kneelers

'Nou hebben we hier een mooie kerk, alles is hier mooi, behalve die blauwe plastic  knielkussens. 
Laten we daar nou eens wat aan gaan doen. Come on, ladies'. 

Zo gezegd, zo gedaan.
De vrouwen van deze kerk borduurden allemaal samen. Een uurtje in de week.
Er waren een stuk of acht patronen om uit te kiezen en het werd móói.
Ze hadden het bovendien erg gezellig en al pratend schoot het goed op.
Het nuttige met het aangename verenigen heet dat,  toch?

(En als ik nou bij Petra van het Lieve Leven niet over die kussens had gelezen, dan had ik niet geweten dat het 'kneelers' zijn. Misschien zouden ze me niet eens zijn opgevallen. Maar ik had het wel gelezen en ik zág ze)

Dit was in een kerk in Oxford. Om precies te zijn de University Church of St Mary the Virgin.
Wat ik al zei, een mooie, oude kerk. Er was veel te bekijken en dat deden we ook.

Even weg uit London.

London verveelt nooit hoor, echt nooit.
Toch maakten we deze keer een uitstapje.
En wel naar Oxford.
Ik had net een paar afleveringen Morse bekeken en die hele serie speelt zich af in Oxford.
Wat ik er van zag leek me mooi, dus vandaar.
We gingen met de trein en dat is op zich al leuk, zo'n reisje in een ander land.
Tja en dan heb ik nu een probleem, want wat vonden we het mooi daar.
Wat hebben we veel gezien dat ene dagje. Terwijl we niet eens voorbereid waren. Ik had er niets over gelezen, we liepen maar wat en dat werkte uiteindelijk heel goed.
Wat maakte ik veel foto's en hoe moet ik nou toch kiezen wat ik hier wil laten zien. Keuzestress.
Zal ik het hebben over dat zeer bekende gebouw, dat je altijd ziet en waar we niet in mochten?

Of over de wereldberoemde, oude bibliotheek, die ook dicht was.

 Laat ik iets zien, of een heleboel, over het New College, uit 1379(!) of over Magdalen College?
Zal ik het over de kunst hebben, over die El Greco die daar gewoon in een chapel hangt, volgens mij niet eens bewaakt, of  over de beelden, over de sfeer...?

Of misschien over de tuinen die echt schitterend zijn, met overal ontzettend keurige en recht afgestoken grasrandjes. En nergens een onkruidje te bekennen natuurlijk.

Maar nee, dat ga ik niet doen. Ik ga alleen nog een foto laten zien van een zaal.
Een zaal waar ik ieder moment verwachtte Harry Potter te zien binnenkomen. Of zijn leraren.  Zo leuk.

Space Invader(s)

Three weeks ago, I saw this in London.
Street art by French mosaic streetartist Invader.
This was the first one I saw, but I learned there are many, many more, not only in London, but everywhere.
First made in 1998  in Paris and now in 30 countries and 78 cities.
And this is the first one I saw!

This week (such a coincidence) there was an article about space invaders in our local newspaper.
So now  I  understand what it's all about.
It's based on a computer-game that was very popular in the late seventies, called Space Invaders. Nowadays  there are people who want to see and 'collect' them all.

Last saturday, I was in Amsterdam. And there  my husband and I found two invaders. Right in the centre of Amsterdam:

 This one was in the Warmoesstraat. The second one quite close to Dam Square: Beurspoortje.

Searching for them  is exciting! Finding  them is very satisfying!
I don't expect these two to be the only ones we will find, hahaha!

Linking to Colourful World

Cindy Sherman

Natuurlijk bezochten we in London de National Portrait Gallery. Dat doen we gewoon altijd. (Ze hebben er heerlijke scones ook!)
Deze keer was er een tentoonstelling van de foto's van Cindy Sherman (1954)
Ik kende haar en haar werk niet, maar ik heb zeer geboeid gekeken naar haar bijzondere fotokunst. Echt bijzonder!

Cindy Sherman gebruikt pruiken, kostuums, make-up en andere middelen om zichzelf te transformeren.
Ze speelt de rol van heel verschillende karakters en  fotografeert zichzelf dan in die rol. Dat doet ze al vanaf 1975 zo'n beetje.
Die foto's refereren dan aan cultuur, aan film, mode, televisie, tijdschriften en mode.
Ik zei al dat ik het werk van Sherman niet kende. Ik had aanvankelijk niet eens in de gaten dat ik steeds naar dezelfde vrouw keek.
Ik vond de foto's al prachtig en toen ik eindelijk opmerkte dat het allemaal zelfportretten waren, werd mijn bewondering nog groter.
Toen moest ik natuurlijk wel helemaal terug naar het begin van de tentoonstelling, om nog eens met een andere blik te kijken. 
Ik heb niet het idee dat zij zo vol is van zichzelf en daarom steeds 'een selfie' maakt. Ik denk juist dat ze haar eigen identiteit niet zo duidelijk wil laten zien.

Kijk, dit vond ik bijvoorbeeld een prachtige foto. Zonder dat ik er iets van af wist. Nu weet ik dat het er eentje uit een serie is.

Deze serie is uit 2016.
Ze maakte verschillende karakters, de zogenaamde 'flappers'. Met die term wordt een generatie jonge vrouwen uit de jaren twintig van de vorige eeuw aangeduid. Vrouwen die, na de eerste wereldoorlog, lak hadden aan de stijfheid en de conventie van de vorige generatie. Ze waren min of meer vrijgevochten en toonden dat in hun uiterlijk en kleding. Je ziet ze bijna voor je in de 'stomme film' (die niet stom was, trouwens).
Maar het zijn op deze foto's dus oudere vrouwen, doordat Sherman zelf ouder is. Willen ze misschien terug naar hun jeugd? Roept ze de jaren twintig op? Is het een metafoor voor haar eigen werk, waarin ze op zoveel verschillende manieren verschijnt?
En dit was maar één serie op deze tentoonstelling. Er was nog zoveel meer.

Mijn blog is niet geschikt om heel veel te laten zien. Dus ik laat het hierbij. Maar als er ooit iets te zien zal zijn van Cindy Sherman in Nederland, ga ik er hard rennend op af. Zoveel is zeker!

Jarig (geweest)

Mijn man is precies een week eerder jarig dan ik. En het is al jaren zo dat we eigenlijk maar een van de twee verjaardagen thuis vieren.
Ja, we hebben dezelfde vrienden en familie en om nou twee keer te vieren zo kort na elkaar...
Dus meestal zijn we op een van de twee dagen weg.
Deze keer werd mijn mans verjaardag thuis gevierd en was ik jarig in London. Kan me geen betere plek wensen.
We hebben niet eens iets speciaals gedaan. Niet iets verjaardagachtigs bedoel ik. London zelf is voor ons sowieso speciaal.
Op deze dag zaten we tussen de middag  zeer tevreden te zijn op Russell Square. Dat is een soort parkje in Bloomsbury, vlakbij het British Museum .
Midden in de drukte van de stad een oase van rust en groen en veel mensen die zich daar wat verpozen. Of er door wandelen, op weg naar?

London kent heel wat van dat soort plekken. We zijn hier vaak geweest omdat we jarenlang in hetzelfde goedkope hotel verbleven en het daar vlakbij is.
Nu we dat hotel hebben verwisseld voor een iets luxer hotel, willen we toch altijd even naar Russel Square.
Back to Russell Square, zou dat geen mooie boektitel zijn?
In het midden is een  pleintje, met een fontein en daaromheen banken.
Daar zaten we dus met een sandwich van de Pret en een sapje.
En toen waren er ineens twee kleine jongetjes die in de fontein gingen spelen.

Ze waren eerst nog heel voorzichtig. Hun schoenen werden nauwelijks nat. Maar het was warm en het duurde natuurlijk niet lang voor ze volkomen doorweekt waren.

Wat hadden ze een plezier en wat zal dit een fantastische ervaring voor ze geweest zijn. De twee ouderparen vonden het prima. Die zaten net als wij te genieten van het schouwspel. Alle bankjes waar je niet nat werd,  waren bezet...

...en niemand ging weg. 

We waren  een beetje moe van de stad, van het verkeer, van de drukte. Nu  waren we lekker uitgerust.
Soms denk ik wel eens terug aan eerdere verjaardagen.  Er zijn er maar twee die ik me echt heel goed herinner. Dit wordt de derde.

Ps:  Hier, klik, kun je heel goed zien hoe Russell Square ligt in die drukke omgeving

Buckingham Palace

Foto van Royal Collection, UK. Je ziet een doorkijkje naar de Throne Room.

We deden deze keer een erg toeristisch ding.
We bezochten namelijk Buckingham Palace, het paleis van mijn favoriete queen.
Ze was er niet. 's Zomers gaat ze meestal naar Balmoral. Voor de frisse lucht denk ik.

Hoe dan ook, als zij er niet is worden delen van het paleis open gesteld. Namelijk de State Rooms. Dat zijn de delen waar officiële ontvangsten plaats vinden. Zeg maar het hoofdkwartier van de monarchie.
Je moet van tevoren  reserveren en betalen natuurlijk en dan krijg je een gate aangewezen waardoor je naar binnen mag.
Dat ging nog bijna fout, Wij mochten om twaalf uur en dan is net de wisseling van de wacht klaar en daar was het drúk, ongekend. We konden er niet door.  Bijna eng.
Maar zoals altijd liep het toch geordend en waren we nog op tijd.

Ik had er aanvankelijk een hard hoofd in. Het was heel erg druk, heel erg warm en we werden uitgebreid gecontroleerd. Iemand kreeg bijna een hartverzakking toen ik een foto wilde maken in het hokje waardoor we na de gate naar binnen moesten. Daar was verder niks he, alleen een leuke foto van de queen, gekopieerd op de muur. Mocht niet.
Dat er in het paleis geen foto's gemaakt mogen worden, dat begrijp ik. En al vond ik het jammer, ik heb het ook niet stiekem gedaan. 

Enfin, de drukte loste snel op. Wij namen uitgebreid de tijd en de meeste mensen niet, dus al gauw waren we achteraan en was het rustig.
Er was een uitstekende audiotour, waarin tot slot Charles (H.R.H.),  ons, het publiek, nog even bedankte voor onze bijdrage aan de kosten van het onderhoud, hahaha.

De suppoosten waren buitengewoon vriendelijk. Ik heb een paar keer een vraag gesteld en dan doen ze echt alle mogelijke moeite om een antwoord te geven. Boeken werden erbij gehaald en collega's. Echt super.

Allerlei zalen zie je, met prachtige namen, als the State Dining Room of the White Drawing Room.
Veel meubels, glas en servies. Goed opgesteld allemaal.
Veel schilderijen ook, met name in de Picture Gallery. Wij waren verbaasd over de grote hoeveelheid schilderijen van Hollandse meesters, als daar zijn Rembrandt, Jan Steen, Vermeer en van Dijck  en zo.
Dat die daar allemaal hangen, vond ik bijzonder.
Ik laat even een speciaal schilderij van Rembrandt zien, getiteld Portret van Agatha Bas.  Speciaal, vanwege de hand van Agatha die op de lijst rust en haar waaier, ook over de lijst heen geschilderd.

Foto: Royal  Collection

Er werd veel verteld over Koningin Victoria. Bijvoorbeeld dat ze, toen haar man was gestorven, zei dat er nu niemand meer was die haar Victoria kon noemen. Zo droevig. Wat een leven had die vrouw hè.

Ik heb echt heel erg van dit bezoek genoten. En als ik er nog eens in de zomer zou zijn, in London, (dat is niet helemaal onwaarschijnlijk), ga ik beslist nog een keer.

Oh ja, wij kregen van mensen die zelf geen tijd meer hadden, nog kaartjes in onze handen gedrukt, voor de tour door de paleistuinen.
Maar dat vond ik niks.
Ik was ook niet lekker, want gestoken door een wasp, door mijn kleren heen, in mijn borst.  Bovendien geen foto's maken en heel lang stilstaan bij een boom. Dus we wilden niet verder. Werden we onder begeleiding teruggebracht. Want stel je voor dat we afgedwaald zouden zijn. 
Ik heb nu wel een ietsiepietsie spijt eigenlijk.

We eindigden in de souvenirwinkel, waar ik niks kocht, zelfs geen pyjama met kroontjes en corgi's.  Maar het was leuk om te zien.

 Ps: Het was ook niet echt nodig om foto's te maken hoor. Want hier kun je zo ongeveer alles zien: klik

Soms hoef je niets te doen

Soms hoef je (bijna) niets te doen en staat een blogje al zowat klaar. Zoals in dit geval.
Dit is London en ik heb er niets aan toe te voegen.

OXO

OXO betekent kusje, knuffel, kusje,  (de O is de knuffel,  twee armen om je heen).
Ik vertel dit niet omdat ik jullie allemaal wil knuffelen hoor. Ik vertel het omdat er in London een OXO-toren staat.
En die had ik nog nooit eerder gezien. Hij is best beroemd, maar ik had hem tot nu toe gemist

 Niet zo gek, de toren valt niet eens heel erg op tussen al het geweld daar. Maar van dichtbij zie je hem heel goed

Oorspronkelijk (zo rond 1900),  was OXO een merknaam voor de bouillonblokjes van de fa. Liebig.
Het gebouw was eerst een krachtstation, maar die Liebig wilde er een cold store van maken. Dan kon het vlees daar makkelijk worden opgeslagen, nadat het over de Thames was aangevoerd.
En hij wilde er een toren bij, om reclame te kunnen maken. Neon-reclame.
Dat werd niet toegestaan en dus bedacht de architect een andere oplossing: drie OXO ramen aan elke kant van de toren!
Het bedrijf zit er niet meer. Er zitten nu huizen en restaurants en winkeltjes.
OXO bouillon bestaat  nog wél,  las ik, maar ik denk dat de meeste mensen nu, toch vooral denken aan die kusjes en knuffels.

Het is een leuk gebied, daar langs de Thames. Met naar alle kanten een mooi overzicht over de stad!

Hema

De gids van London Walks die ons rondleidde in Kensington, had er niet eens op gewezen. Op de Hema!

Maar we zagen het heus wel hoor.
Natuurlijk zagen we het.
Midden tussen de dure winkels was-ie daar ineens.
Dus gingen we aan het eind van de wandeling even terug, om te kijken of het allemaal wel een beetje hetzelfde was.
Dat was het, echt!

Wat een nationalisme ineens. Maar ja, het was wel de HEMA

Monday Mural

James Cochran a.k.a. Jimmy C., is an Australian artist and he made this beautiful work:

It was made in 2015 and the fact that it's still here, in Fashion street, London, is a sign of respect from  other street artists. 

This work is called Joe's Kid.
Joe owned a cafe in Spital Fields, in the 1930s.
The little girl is his granddaughter, now grown up, and she owned a cafe right here were the portrait was made.
A few years ago I showed another Jimmy C. work here on my blog: David Bowie

Linking to Colourful World.  And if you want to see more of the artists work: click

The Kindertransport

Over 'The Kindertransport', had ik gelezen.
Ook dat er een beeld was, ter herinnering, op Liverpool Street Station.
Ik wilde dat beeld graag zien, dus speciaal daarvoor gingen we naar Liverpool Street, een druk tubestation.
De termen alleen vind ik al mooi: Hope Square and The Kindertransport.
Het Engelse lidwoord en de Duitse term.
Hoe dan ook, het monument is opgericht uit dankbaarheid aan de Britten die tienduizend Joodse kinderen redden, in 1938 en 1939.
Het begon na de Kristallnacht.
Tienduizend kinderen die alleen, dwz. zonder familie of ouders, mochten en konden vluchten voor het Nazi-regime en werden opgenomen in Engelse gezinnen en in kindertehuizen. Zij waren in de meeste gevallen de enigen van hun familie,  die overleefden.

Frank Meisler: The Arrival (2006)

Je kunt je niet voorstellen hoe dat geweest moet zijn hè, voor die kinderen. En voor hun ouders.
Als ik aan mijn eigen kleinkinderen denk, krijg ik gewoon kippenvel.
Toen wij aankwamen,  bij het beeld, was er toevallig een Nederlands gezin en de kinderen speelden er een beetje op en omheen.
Toen ik vertelde dat wij er speciaal voor gekomen waren, stonden ze meteen op, zodat ik een foto kon maken. Ze hadden heel goed gezien waar het beeld over ging, merkte ik wel. Mooi vond ik dat.

Frank Meisler, de maker van het beeld, was zelf een van de geëvacueerde kinderen. Hij kwam uit Polen. Zijn ouders zijn in Auschwitz vermoord. Meisler stierf in 2018.
Ik ga me er nog eens wat verder in verdiepen. Want ik weet bijvoorbeeld helemaal niet hoe die kinderen geselecteerd werden.

Uithangborden

Aan de overkant, bij Christie's was een pub.
Wij zijn nogal vaak in London, maar eigenlijk bezoeken we bijna nooit een pub.
De laatste keer was het omdat mijn man Ajax wilde kijken; verder kan ik het me alleen nog herinneren van toen ik nog jong was en met vriendinnen in London. Toen werden er heel wat pubs bezocht.
Maar nu het was warm, we waren een beetje moe en we stonden er dus eigenlijk recht voor.
Bovendien had de pub een uithangbord, zoals het een rechtgeaarde pub betaamt.
Ik trakteerde mezelf op een cocktail. Violet gin, prosecco and lemonade. Ja, ik was net jarig geweest tenslotte
Veel pubs maken reclame voor hun cocktails, was me opgevallen. Nou ja, de cocktail was vooral erg waterig. Maar ik had dorst dus dat kwam goed uit.
Die uithangborden zijn leuk en er zijn er véél! Deze pub heette the Golden Lion.

Maar we hebben er zoveel gezien. Kijk maar.

 Deze laatste vond ik mooi en bijzonder: 

En bijzonder was-ie zeker. Het was namelijk helemaal geen pub. Het was een :