De promotie

Wat vond ik nou zo bijzonder aan die promotie? Behalve dat het Joep was, die doctor werd?
Nou vooral dat de gebeurtenis vol tradities zit en daar houd ik van.
Het ging zo:

Eerst ging Joep een zogeheten lekenpraatje houden voor de verzamelde familie, vrienden, studiegenoten en collegae.
Hij legde uit waar zijn proefschrift over ging, in het Nederlands,  want de titel alleen 'Immigration absorption and anti-immigrant attitudes in European welfare states',  gaf voor de leken (voor mij) nog niet veel duidelijkheid. Het proefschrift zelf ook niet, dat is wel een niveau te hoog hoor, voor mij. Een paar niveaus.

Daarna begon  het echt.

Joep neemt plaats achter het spreekgestoelte. Zijn twee paranimfen gaan allebei aan een kant van hem zitten. Met de dissertatie op schoot.

Dan komt de commissie binnen en alle aanwezigen staan op. Het zijn de promotor en een aantal professoren of docenten.. Ze zijn gekleed in toga en ze dragen een baret.
De groep komt in stilte binnen, van achter uit de zaal en voorafgegaan door de pedel.
De pedel is eigenlijk een soort ceremoniemeester. In dit geval was het een zij. Ook gekleed in toga en in haar hand een staf/scepter.

De commissie neemt plaats tegenover Joep. De voorzitter zet zijn baret op en neemt  het woord. Wie spreekt zet zijn baret op.
Daarna geeft hij een aantal van zijn hooggeachte collegae de gelegenheid om de promovendus te ondervragen. Dat zijn vragen die niet van tevoren bekend zijn.
Ga d'r maar aan staan. Ter plekke en in het Engels reageren op wat er dan ook maar gevraagd gaat worden. Terwijl het al spannend genoeg is en je eigenlijk geen moment je concentratie mag verliezen. De paranimfen kunnen je een beetje steunen, door goedkeurend te knikken en als je het echt niet meer zou weten, kunnen ze misschien even in het proefschrift zoeken. Dat gebeurde niet. Joep deed het zelf en uitstekend.
Als er een vraag beantwoord is, vraagt de voorzitter of het naar tevredenheid was en als dat zo is, krijgt de volgende het woord. Baret op. 

Dit alles duurde exact een uur. Het begon om 11 uur en om precies 12 uur kwam de pedel weer van achter uit de zaal binnen. Tikkend met haar staf.
Zij spreekt de bekende woorden: Hora est. Het is tijd.

Het betoog of de vraag wordt niet echt meer afgemaakt. De commissie trekt zich terug voor beraad.
De kandidaat en het publiek ontspannen zich een beetje en na ongeveer een kwartier komt de groep terug en hoort Joep dat hij geslaagd is.
Nou zat dat er dik in hoor, het gebeurt bijna nooit dat iemand op dit moment nog afgewezen wordt. En toch vonden wij het hartstikke spannend.

Kijk hem daar staan, dat baby'tje van toen. Met zijn bul.
Hij hoort hier de complimenten aan, die hij, als afsluiting, in overvloed kreeg.
Uit alles konden wij opmaken dat zijn werk, gewaardeerd wordt.
Maar vooral ook dat Joep zélf zeer gewaardeerd wordt  En dat vond ik nog het allermooist.