Bovendien zag ik haar in verschillende interviews in kranten, op tv en hoorde ik haar op de radio.
Het lijkt me een e aardige jonge vrouw. Geen opschepper, wel trots op haar werk en druk bezig haar leven als schrijfster in te vullen. Ze is nog best jong, negenentwintig.
Ik had het al vrij snel via de leesclub, maar het zo lezen, op mijn telefoon, beviel me niet en dus reserveerde ik het boek in de bieb. Dat duurde even want velen willen zo'n boek lezen natuurlijk.
Gisteren kreeg ik een mailtje van een vriendin en las het volgende:
Ik heb
onlangs het boek : "De avond is ongemak."van Marieke Lucas Rijneveld
gelezen en ik vind het een heel vreemd boek. Een deprimerend boek. Ik kon het niet achter elkaar
lezen maar toch hield het me bezig en pakte ik het weer. Ken jij het boek?
Ja dus.
Toen het er was begon ik meteen en ik las het ook helemaal uit. Voornamelijk omdat ik het goed geschreven vind.
Voor de rest: treurigheid alom. Ik bedacht toen ik het uit had, dat ik het beter niet had kunnen lezen. Je zou er inderdaad depressief van kunnen worden. Wat een narigheid, wat een verdriet. En weer zo'n gereformeerde achtergrond.
Het verhaal:
Jas is tien jaar als haar broer verdrinkt bij een schaatstocht. Daarna begint voor het hele gezin de ellende. Er wordt niet gepraat, ieder leeft met dit verdriet voor zich: Jas, die haar jas nooit meer uitdoet, ze slaapt ermee en beschouwt het als een schild tegen de buitenwereld. Haar ouders, haar oudere broer Obbe en haar jongere zusje Hanna, allemaal lijden ze. Maar vooral de kinderen zijn de slachtoffers. Ze worden door de ouders niet gezien. Helemaal niet. En zo ontsporen ze. In die zin dat ze wrede, vaak seksueel getinte 'spelletjes' doen, misschien in een poging grip op de realiteit te krijgen. En dan is er ook nog een afschuwelijk einde.
Ik wil zulke boeken niet meer. Gewoon niet. Dat is het.
25 opmerkingen:
Wat een ellende , zo'n boek. Ik had al niet het plan om het te gaan lezen, maar nu helemaal niet meer. Ik hoop dat je een ander fijn boek hebt om te gaan lezen.
Jeetje, dat klinkt als een heftig boek. Ik weet nog niet of ik het ga reserveren in de bieb.
Je hebt gelijk, waarom zou je jezelf zo kwellen?
Nee daar heb ik ook moeite mee, met zulke boeken.
Ik wil het t.z.t. graag lezen, maar ik schort voor nu alle extra akeligheden maar even op. Ik vind het "echte leven" deprimerend genoeg, daar heb ik nu geen literatuur voor nodig.
ha Bertiebo,
na jouw recensie hoef ik het ook niet.
Ik heb het digitaal, was er nog niet aan begonnen, maar nu... nee...
Ik doe niks, lees niks wat me depri kan maken...
Dank voor de tip!
Groetjes, Marlou
Ik ga zoiets ook niet lezen. Het hoeft geen Boeketreeks te zijn, maar somber wil ik niet worden.
Ik wordt van dit stuk zelfs al depri... maar dat zal wel aan het weer liggen, het is vandaag Dark, Rainy Tuesday hier.
Ik las het ook. Zeker geen vrolijk boek.
Dit klinkt zeker als een heel verdrietig boek. Ben het met je eens, in deze tijd ; laten we mooie dingen lezen en kijken.
Kan me goed voorstellen dat je zulke verdrietige boeken liever niet leest.
Dat heb ik ook met t.v. programma's. Heel interessant, mooi, iets met diepgang of vrolijkheid, maar niet één en al verdriet. Er is momenteel al genoeg verdrietigs in de wereld.
Laten we proberen te genieten van zoveel mogelijk mooie dingen.
Bedankt voor je eerlijkheid, dat je zulke boeken niet meer wilt lezen.
Ik sla deze ook over.
Nee denk ook niet dat ik het ga lezen. De titel doet me al aan iets zeer onaangenaams denken, maar misschien interpreteer ik dat verkeerd.
Wat schrijvers met een gereformeerde achtergrond betreft, schrijven kunnen ze meestal wel. Maarten 't Hart lees ik (nog steeds) graag. Knielen op een bed violen echter van Jan Siebelink waar iedereen indertijd zo lyrisch over was vond ik helemaal niks aan.
Nou ik had er al niet zo'n zin in toen ik er over las en nu na jouw stukje helemaal niet meer!
If a book turns out too cruel or boring I put it away.
Right now I have one on American food and... booooring. One last go and if... boom, next! ;-)
Het boek is er voor mij, ik ben er niet voor het boek (-: Bedankt voor je recensie, hoef ik het niet te lezen.
je vergeet nooit meer wat je gelezen hebt he...
Ik ben er mee gestopt. Het kon me al meteen niet bekoren. Als ik jouwverhaal lees ben ik blij met mijn keuze.
Ik begrijp je. Met het ouder worden heb ik steeds minder zin om dit soort boeken te lezen of dergelijke films te zien. Ik wil niemand kwetsen maar ik heb in mijn (gereformeerde) omgeving dingen meegemaakt die in en in triest zijn en wat het dan nog erger maakt is het feit dat er niet over gepraat mag worden.
Ik wil ook niemand kwetsen maar ik vind auteurs met een gereformeerde achtergrond, vaker deprimerend schrijven. Op de middelbare school moesten wij, verplicht, boeken van Jan Wolkers lezen, oa herinner ik mij een roos van vlees. Na het lezen van dit boek, voelde ik.mij als puber beklemd. Hou niet van boeken met een zwartgallig wereldbeeld, toen al niet en zeker nu niet.
Klinkt niet aanlokkelijk. Je hoeft bij lezen niet schaterlachend van de bank te vallen, maar je mag er wel plezier aan beleven, dat lijkt dit boek niet op te wekken.
Ik las pas ergens over die schrijfster, met een passage erbij uit een van haar boeken. Lijkt me een bijzonder mens. Maar inderdaad, de thematiek hield me tegen. Er is al ellende genoeg op de wereld.
Ik ken het boek of de schrijfster niet, maar het trekt niet aan om te gaan lezen.
Er zijn boeken die ik graag mijd. Als er 'hilarisch' staat in de beoordeling, hoef ik niet meer. Laat die 'lach-of-ik-schietboeken' maar. Humor kan prima zijn, hilarisch dus niet.
Maar nu dit boek van Marieke Lucas Rijneveld. Ik vind het een goed boek. Het is het lezen waard, heel goed geschreven. Indringend ja, dat wel. Lees daarna iets luchtigs, of wissel het af. Maar toch, lees het!
'En weer zo'n gereformeerde achtergrond'. Die regel bleef hangen. Het maakte verdrietig. Een soort van vooroordeel dat steeds weer doorgegeven wordt. In mijn (reformatorische/ gereformeerde) omgeving zie ik vooral veel liefdevolle, warme en gezellige gezinnen. Ouders die alles doen voor hun kind en gaan voor hun geluk. In mijn klas heb ik vooral opgewekte, blije leerlingen met een gezonde dosis zelfvertrouwen. En natuurlijk, overal is wat. Maar waarom is daar toch dat beeld dat opgroeien in een gereformeerd gezin automatisch leidt tot beschadigd zijn? Dat doet te kort.
Een reactie posten