Nogal stom

 

Dit boek. 

Ik zie met enige regelmaat een blog over een boek bij haar van Triltaal en dan is dat vaak een boek waarvan ik denk dat het ook iets voor mij is. 

Dan reserveer ik zo'n boek en niet altijd, maar vaak wel ben ik er blij mee. 

Ik had ook echt zin in dit boek. 

Helaas bleek al snel  dat ik het verkeerde boek had gereserveerd. Haastig, onnadenkend, alleen naar de naam van de schrijfster gekeken en naar het woord castle. 

Enfin, het boek kwam en het bleek deel drie te zijn. 

Ja, in alle drie de delen komt het woord castle voor, sufferd die ik ben.

Maar ik ging het toch maar lezen, anders zou het weer zo'n gedoe zijn. En het bleek een superboek te zijn. Ha, ik moet nog maar zien dat de eerste twee delen beter zijn.

Het verhaal: 

Josephine gaat met haar gezin naar Schotland. Ze heeft twee zoons die allebei niet passen op de school waar ze zitten. Dat wordt een tocht langs allerlei peuten die tegenstrijdige en soms rare en/of onaardige adviezen geven. Er komt zelfs een rechtszaak. 

Het gezin heeft er meer dan genoeg van, ze gaan thuisonderwijs geven  en willen weg. 

Ze komen terecht op een soort idealistisch landgoed in Schotland met allerlei verschillende mensen, merkwaardige mensen ook. Maar ze kunnen daar niet blijven als de eigenaar dood gaat. 

Josephine zoekt werk en een cottage. Haar man vindt ook werk, ze vinden een huis en Josephine wordt huishoudster op een kasteel. De kinderen gaan goed op de kleine dorpsschool. Het leed lijkt geleden.

Als ik het goed begrepen heb, gaan de eerste twee delen over het werk en het leven op dat kasteel. 

Het boek is zeer afwisselend. Je leest een hoofdstuk over het Schotse avontuur en vervolgens een hoofdstuk over de gang van zaken in Den Haag met de kinderen en de school. 

Ik ben natuurlijk juf, dus ik was telkens net iets meer nieuwsgierig naar de hoofdstukken met het schoolgebeuren, het was echt afschuwelijk om te lezen hoe dat allemaal ging. Het was natuurlijk maar een kant van het verhaal, de kant van Josephine.

Ik herkende veel. Ik zal uit mijn eigen werk nooit die moeder vergeten die een bijna niet te stuiten huilbui kreeg, nadat ik haar verteld had wat een leuke, creatieve zoon ze had. Dat had in al die jaren nog nooit iemand tegen haar gezegd. 

Maar ook de rest van de avonturen (en dat waren echt avonturen),  ook die rest was buitengewoon boeiend. 

Absoluut een aanrader en je begrijpt dat ik de andere twee delen onmiddellijk heb gereserveerd.