Wat een dag!

 

Wat was het prachtig gistermorgen. We gingen om negen uur wandelen. Het zag er koud uit en eerst wilden we naar de stad lopen. Maar mijn man wilde liever de lange wandeling. Hij dacht dat het wel mooi zou zijn met de vorst en hij had gelijk! 

De zon scheen, het was helemaal niet zo koud, want we liepen stevig door.  Overal was het prachtig tot en met de strakblauwe lucht na een tijdje. 

En dan ook nog een hartje...

Ik had wel bezig kunnen blijven, een reiger OP de sloot, een haas die het land door scheurde, hele kolonies meerkoeten, dat belooft nog wat als die allemaal gaan nestelen. 

En zeg nou zelf: daar kan toch geen edelweissje tegenop, of wel soms

Maar het aller, allerleukste moest nog komen. 

We zagen twee lammetjes. Bij een boerderij, in het zonnetje. Ik was op dat moment aan het bellen met mijn vriendin. Ik heb wel heel goed gekeken hoor, maar ik kon geen foto maken dus. 

Twee lammetjes, op 25 januari. 

En stukje verderop maakten we een praatje en vertelde ik aan die mevrouw over de lammetjes. Zij wist precies waar het was en vertelde dat die lammetjes nog niet buiten staan. 'De boer heeft gewoon de schuurdeur open gezet omdat het zulk heerlijk weer was'. 

Ik had die hele schuur niet gezien, maar ze had gelijk. 

Toch kregen wij een lentegevoel. 

We wandelden lekker door en toen, toen we al bijna thuis waren: weer een lammetje. Echt! 

Niet pasgeboren, maar toch nog klein. En geen schuur in de buurt.

Het wordt lente, mensen. Echt, het wordt lente!