Het meisje op de rots

 

Lucinda Riley... ze overleed vorig jaar op 55-jarige leeftijd. Haar naam was een pseudoniem en onder dat pseudoniem heeft ze mij heel wat uurtjes leesplezier bezorgd. 

Ontspannen leesplezier. Niets moeilijks, niets ingewikkelds. Spanning, romantiek en vaak,  spelenderwijs zou ik bijna zeggen,  met een heel stuk geschiedenis er in verwerkt. 

Aanvankelijk was ik trouwens buitengewoon geboeid door de serie van de zeven zussen. Het laatste deel heb ik niet gelezen, ik probeerde het, maar kon er maar niet inkomen. Toch ga ik het nog een keer proberen. Misschien ook als luisterboek, misschien dat dat beter gaat. 

Dit boek is ook weer een mooi verhaal,  met heel wat geschiedenis. Ik heb ook een kritiekpunt: het was namelijk veel, heel veel. Af en toe leek het me dat er wat verwikkelingen werden ingepropt.

Het begint met Grania. Die woonde in New York. Ze krijgt een miskraam, er zijn misverstanden met haar vriend en Grania keert terug naar haar ouders in Ierland. Daar ontmoet ze 'Het meisje op de Rots', Aurora.  En de vader van Aurora. 

Grania raakt betrokken bij het kind en de vader, maar Grania's moeder wil niets van die familie weten. Waarom niet wordt gaandeweg duidelijk. Door brieven die bewaard zijn gebleven en door wat haar moeder tenslotte toch vertelt. 

En dan zijn we aangeland bij het Ierse meisje Mary. 

En komen we van het heden in het verleden terecht.  Die afwisseling blijft heel lang. Trouwens ook variatie van plaats. 

Mary is verloofd met iemand die de oorlog in moet (WO 1) en niet meer terug komt. Mary is wees, moet werken voor de kost, komt in London terecht, gaat daar aan het werk in een rijke huishouding met veel personeel. De eigenaar komt terug van een reis in Rusland en heeft een klein meisje mee. Mary mag voor dat meisje, Anna, zorgen. Ze worden heel belangrijk voor elkaar.  Pas heel veel later wordt duidelijk waar Anna vandaan komt. Allerlei verwikkelingen, maar uiteindelijk adopteert Mary het kind

Dat hele Maryverhaal is nog maar één stukje en wat mij betreft zou dat al genoeg zijn voor een boek. Maar er komt nog veel meer. 

Mary trouwt, krijgt zelf een kind. En zowel het geadopteerde kind als het eigen kind spelen later nog een belangrijke rol in het leven van Grania en Aurora. 

De families van Grania en Aurora zijn met elkaar verbonden en dat wordt allemaal duidelijk. 

Apart in dit verhaal vond ik dat Aurora het vertelt. Een Aurora die inmiddels al ouder is dan toen ze het meisje op de rots was. Ze richt zich tussendoor tot de lezer. 'Hoe zal het verder gaan lezer. Zal ik het hier goed laten komen of...' 'Ja lezer en dan moet ik hier een keuze maken. U denkt vast dat... maar ik doe het zo'. 

En dan weer terug naar de verhalen. 

Zeker op het laatst had ik het idee dat Lucinda Riley tevoorschijn kwam als Aurora. Lucinda is vier jaar ziek geweest en was dat ook al toen ze dit boek schreef. Ik denk dat de mening van Aurora over dood en dood gaan vertelt hoe Lucinda zich voelde en hoe ze over haar eigen dood dacht.

Al met al een boek om van te genieten. Het heeft mij van begin tot eind geboeid. Ik hoefde er niet in te komen, dat ging vanzelf en toen ik uitgeluisterd was, lag ik 's nachts in mijn bed nog door te denken over de relaties. 

Ps: Lucinda Riley is een schrijfster die niet tot  'de literatuur' wordt gerekend en dat is raar vind ik. Zij heeft zo ontzettend veel mensen plezier gedaan met haar verhalen. Mij ook! Dus waarom zo'n denigrerend onderscheid maken. Nergens voor nodig.