The Whale

 

Na de teleurstelling van de vorige film die we zagen in de cinema, had ik niet meteen zin om weer een film te gaan zien. En al helemaal niet een film die (o.a.) weer over een vader-dochter relatie gaat. 

Maar we gingen toch, naar The Whale.

Ik vond het een mooie film, voor een groot deel dankzij de man die de vader speelde: Brendan Fraser. 

Wat een rol speelde die man. Hij won niet voor niets een Oscar voor de beste mannelijke hoofdrol. 

Ik denk dat hij er veel voor heeft moeten doen. Want hij droeg natuurlijk voor zijn rol als iemand met morbide obesitas een fat suit.  En ze zullen best iets aan zijn gezicht hebben moeten doen, want hij leek echt heel verschrikkelijk dik en ik las dat hij er ook heel wat kilo's had bijgegeten. Het mooie vond ik dat het totaal geloofwaardig was. 

Ik leefde zo mee dat ik op bepaalde momenten helemaal in een kramp zat.

Het verhaal: 

Charlie heeft bepaalde verdrietige gebeurtenissen niet kunnen verwerken en is gaan eten en eten en eten. Daarbij kwam een scheiding en liet hij zijn vrouw en toen acht-jarige dochter alleen. 

Hij heeft nu hulp van een vriendin, maar hij kan eigenlijk al niks meer zelf. Niet eens meer lopen. Hij werkt als schrijfcoach en doet dat online. Zodat zijn studenten hem niet kunnen zien. Hij is niet verzekerd, maar heeft geld genoeg om een ziekenhuis/afkickopname te kunnen betalen. Maar hij wil dat geld nalaten aan zijn dochter en gebruikt het niet.  Hij weigert verdere hulp. Hij is eenzaam en wanhopig op zoek naar de liefde van zijn dochter (puberleeftijd). 

Ja hoor, ik vond het een mooie film. Ik snapte het en geloofde het.