Abney Park Cemetery

Het is er zo mooi, zo rustig, zo Victoriaans. Dit is Abney Park Cemetery. Een begraafplaats in de Londense wijk Hackney, Stoke Newington. Ooit begonnen als arboretum en dat zie je. Het is een prachtig park. 

We waren er al eens geweest, maar we vonden het voor deze tweede keer weer net zo mooi. Ook om aan onze vrienden te laten zien. 

Zo met dat gefilterde licht, die zonnevlekken. Vervallen en verweerde stenen, maar prachtig. 

Er liggen landelijke beroemdheden die ik niet ken. Ik kende alleen de stichter van het Leger des Heils. Maar daar ging ik niet voor. Het is vooral de bijzondere sfeer die daar is die indruk maakt. 

Heel oude graven en een een paar nieuwe zoals deze:

Deze keer zag ik op de stenen veel uitdrukkingen die dood gegaan, gestorven, overleden betekenen. Daarvan zal een deel niet meer gebruikt worden denk ik. Ongeveer zoals wij verscheiden, of heengegaan ook niet meer gebruiken. 

Dit vond ik de mooiste: ... who fell asleep. Die heb  ik ook het vaakst gezien. 

En deze zag ik ook allemaal: departed this life,  died, passed to a higher life, suddenly taken from..., passed peacefully to rest, entered into his rest. 

Mooi om te zien. Luguber? Nee hoor, juist helemaal niet. (Al moet je natuurlijk niet teveel denken aan alle arsenicum die daar in de grond zit na al die enge, dodelijke ziektes als cholera, pokken). 

In London zijn er meer van dit soort begraafplaatsen. Zeven om precies te zijn. Ze heten the Magnificent Seven. We hebben er denk ik een half uurtje rondgelopen.