Rembrandt in het WFM

 

Dit is wel heel bijzonder: 

Ons museum,  het Westfries Museum, gaat weer open voor een paar maanden. Voor vier maanden. 

A.s zaterdag. En ik ben meteen die dag al aan de beurt om een dienst te doen. Zo heet dat: een dienst doen. Ik heb er hartstikke zin in.

 

Alleen al de plek. Het museum is verder helemaal leeg vanwege de verbouwing (die pas later dan gepland zal beginnen). 

En in dat lege museum, in dat prachtige oude gebouw, dan die tentoonstelling. 

Heel veel etsen van Rembrandt. 

Hij maakte er heel  veel in zijn leven. Driehonderdvijftien. En daarvan zullen er 200 te zien zijn. Allemaal uit de collectie van Rembrandt-verzamelaar, Jaap Mulders. 

Als je alleen al naar deze hierboven kijkt,  naar de ets die de flyer siert... Dat is toch fantastisch!

En dat hangt dan nu zomaar, in het echt,  in het WFM. 

Ook deze ets zal er hangen: De Barmhartige Samaritaan (1633).  Een mooi verhaal hoor,  daar niet van, maar kijk nou toch eens naar dat poepende hondje. 

Ja, ik verheug me. En ik kom er vast nog op terug. Maar je kunt ook al vast even hier kijken natuurlijk:

Museum dicht, Stad open - Westfries Museum

The Straight Story

 

De Vrienden van Cinema Oostereiland, ons filmhuis, krijgen af en toe een cadeautje in de vorm van een film. 

Op zaterdagmorgen. 

En deze keer was dat The Straight Story. Een film van David Lynch. Een film uit 1999 die ik toen niet heb gezien. 

(In die jaren zag ik denk ik geen enkele film. Te druk als ik was met mijn ouders, mijn baan, onze kinderen en van alles en nog wat). 

De film is onlangs opgeknapt  en wordt nu,  na vijfentwintig jaar,  weer vertoond. Re-Release heet dat. 

Ik kan je verzekeren: een cadeautje was het zeker. Zonder enige twijfel. Wat een prachtfilm. 

In het begin dacht ik even dat het wel heel erg traag ging allemaal. Ik vind al gauw iets te traag trouwens.  Maar ik kwam er al snel achter dat dat langzame precies past bij het verhaal. En al heel snel was ik mijn ongeduld kwijt en genoot van een prachtig verhaal, gebaseerd op echte gebeurtenissen.

Het verhaal: 

Alvin Straight is drieënzeventig. Op een dag hoort hij dat zijn broer Lyle ernstig ziek is. De twee hebben al jaren geen contact meer,  na een ruzie. 

Alvin, die samenwoont met zijn dochter, besluit,  ondanks zijn eigen gezondheidsproblemen, een eind te gaan maken aan de ruzie en zijn broer op te zoeken. Hij heeft geen rijbewijs vanwege oogproblemen, maar hij gaat toch. Van Iowa, naar in Wisconsin,  een reis van zo'n 500 kilometer. En wel op... een grasmaaier. Met een aanhangwagentje erachter aan. 

Onderweg gebeurt er natuurlijk veel. Bijna onoverkomelijke moeilijkheden, mensen die hij ontmoet en op wie hij invloed heeft en ook andersom. Hij krijgt soms hulp aangeboden, maar weigert die omdat hij vindt dat het zijn missie is.  

En de hele tijd vraag je je af of hij het gaat halen. Of hij zijn broer gaat terugzien en  ontmoeten. Of die broer nog in leven is. 

Daar vertel ik hier natuurlijk helemaal niets over. 

Wel nog dat de hoofdrolspeler,  Richard Farnsworth, een nominatie kreeg voor een Oscar. Wat mij betreft had hij die best mogen krijgen. 

De film zal niet overal te zien zijn, maar als dat bij jou wel het geval is... ik vind het een aanrader. 

Franoise Hardy

 

Oh wat  vond ik haar mooi. 

En oh wat wilde ik graag zijn zoals zij. Er uitzien zoals zij. Zingen zoals zij en met die gitaar erbij. 

Ik was geen ongelukkige puber hoor, integendeel. 

Maar toen ik de teksten van haar liedjes eenmaal  kon vertalen, vond ik mezelf bij vlagen ineens ook wat ongelukkig. Mét peur du lendemain.

Dat vertalen deden we gewoon op school. Bij Frans. En ik denk dat mijn Franse leraar haar ook wel erg prachtig vond. 

De teksten van een aantal liedjes ken ik nog steeds uit mijn hoofd. 

De grammofoonplaatjes heb ik nog. Nog net niet stuk gedraaid, toen. 

Hoe dan ook, deze week overleed ze, op tachtigjarige leeftijd. Ze was dus nog wel een stukje ouder dan ik. 

Terwijl ik toen dacht dat ze van mijn leeftijd was. Zo voelde het ook. 

Ze deed geloof ik ook een keer mee aan het Songfestival, toen daar nog mooie liedjes werden gezongen. Ze won niet en dat vond ik toen heel stom. 

Ze is deze week uitgebreid in de media geweest. En ja, er gaan zoveel sterren en acteurs dood. Daar laat ik bijna nooit iets van zien. Maar voor haar maak ik een uitzondering. Gewoon, voor mezelf. 

En nou nog even die cedille zoeken. Want dat was er niet bij op school. ç

çççç (yeah, dank Petra)

Ferrara-aflevering gezichtjes

 Het is wonderbaarlijk zo vaak als  Ferrara gezichtjes ziet. Deze keer stuurde ze er maar liefst vijf.. 

Eerst maar eens een kraan, bij van der Valk

Dan een champignon.  'Met kleine oogjes', aldus Ferrara

Het kacheltje in de caravan. Tijdens een kampeerweek in april hadden ze dat bij  de familie Ferrara hard nodig

Toen Ferrara een nieuwe bril ging halen zag ze dit meetinstument

En het rode gezichtje tenslotte zit op het deksel van een schaaltje dat in de magnetron wordt gebruikt.

Dankjewel, Ferrara. En blijf speuren en inzenden. Dat laatste geldt natuurlijk voor iedereen. bettievdgriend@hotmail.com

Diamante

 Ik had me heel erg verheugd op een bezoek aan Diamante. Een fraai stadje in Italia en bekend om de vele muurschilderingen, murales. 

Het barst er werkelijk van de muurschilderingen. En bijna allemaal mooi, of interessant of heel erg passend in de omgeving. Het maken van muurschilderingen  begon hier in 1981 en sindsdien is het steeds doorgegaan. 

De oudste laat ik volgende week zien. 

Vandaag om te beginnen twee verschillende, allebei geïnspireerd op de naam van de stad: Diamante.

En de tweede: 

Best leuk toch? Maar het wordt nog leuker. Want deze vogel met een diamant in de snavel maakt deel uit van een groter geheel: 

En als je dan door dat poortje kijkt of loopt zie je volgende murals al weer opdoemen. En bovendien een Droste-effect. 

Ha, een Italiaans Droste-effect.

Oh man, ik zou zo terug willen. Zonder gebonden te zijn aan dat ' om twaalf uur terug bij de bus'. 

Linking to Sami's Colourful World. 

Kleurig

 

Sicilië betekende voor mij o.a. heel veel keramiek en heel veel  kleur. We hadden prachtig weer, dat scheelt natuurlijk, maar ook in de regen zouden al die kleuren zijn opgevallen,  denk ik.

Ik vond het lastig om een herinnering mee te nemen. Ik hou van kleur en heb menigmaal met iets in mijn handen gestaan.

Maar de  wijsheid van mensen uit Culemborg die we op een eerdere vakantie ontmoetten en die ons vertelden dat ze zich altijd afvroegen: 'Hoe zal het in Culemborg staan?',  houdt ons sindsdien behoorlijk tegen. 

Toch kochten we wat. Namelijk twee bloempotten. Plastic ook nog, maar zo leuk!!! 

Wat werden we uitgelachen toen we weer de bus in stapten met die bloempotten in onze handen. 

Maar we wisten zeker dat ze leuk zouden staan in onze tuin. En we hadden gelijk! Kijk zelf maar!

Op straat

 Het viel me op dat mensen overal tijd nemen om een praatje te maken. En dat alles vaak zonder telefoon.

Natuurlijk heeft dat met de temperatuur te maken. Zo koud als het hier bij ons is de laatste dagen, ja,  dan blijf je minder makkelijk buiten staan praten. 

Maar het is niet alleen de temperatuur. De telefoons blijven vaak uit. Mensen práten met elkaar. 

En nu lijkt het of het alleen oude mensen zijn. Wel meer ouderen, die hebben natuurlijk meer tijd. Maar toch ook  wel veel jongeren hoor.

Trouwens, over jongeren gesproken. Deze dame zagen we ook. We zaten lekker koffie te drinken en daar was ze

Een leeuwin... zomaar op straat. Met telefoon! 

Ontmoetingen

Zij sprak geen Nederlands en ik geen Italiaans. En toch hadden we met veel gebaren een gesprek. Zij was net honderd geworden. Nooit ziek en nog lang geen zin om dood te gaan. 

(Dat ik redelijk Frans spreek en versta hielp wel. Cento, malato. Ik zou best alsnog Italiaans willen leren, ik vind de taal prachtig. Misschien doe ik het wel.) 

Ze wilde best op de foto en ik gun haar van harte nog een paar jaar erbij. Deze mevrouw woonde in San Michele di Ganzaria.

Deze vrouw en haar dochter ontmoetten we in Cosenza toen we met twee mede-reizigers op onderzoek waren in deze mooie stad en foto's maakten van van alles en nog wat. 

Zij maakten ons duidelijk (in het Engels) dat dit echt niet de mooiste plekken waren en dat we daarvoor nog veel verder naar boven moesten klimmen. Ze wilden best met ons meelopen. Superaardig natuurlijk en we maakten er graag gebruik van. Zonder hun hulp hadden we een heel fraai uitzicht gemist en dat zou echt jammer zijn geweest. 

 

Over die brug die je op de foto ziet,  waren we de stad binnen gereden. Ik dacht meteen aan de Erasmusbrug in Rotterdam. Maar déze is van de Spaanse architect Calatrava. Brugontwerpen van hem zijn trouwens ook in Nederland te vinden. 

Toen we terug liepen naar beneden, hoorde deze vrouw ons praten. Ze kwam naar buiten en vroeg of we misschien een glas water wilden. 

Ze was een Duitse en zeventig. Ze vertelde dat ze nog niet zo lang geleden alleen was komen te staan en toen maar op reis was gegaan.  In haar eentje naar Italië. Naar Cosenza. 

Een leuke Italiaanse man had haar uitgenodigd voor een kopje koffie. En zelfs daar had ze aanvankelijk over getwijfeld. Want ja, een Italiaanse man...

Maar ze deed het toch en dat was het begin. Nu wonen ze samen in Cosenza. 

Een mooi romantisch verhaal vond ik. 

En ook wel inspirerend. 

Je leven is niet altijd voorbij als je ouder wordt. Misschien heb je nog wel tijd om nieuwe kansen te grijpen. 

Zo iets. 

Pas toen ik thuis de foto's bekeek zag ik wat er op het bordje naast de deur stond.  Behalve de naam Caruso een hamer en een sikkel en een  hele tekst. 

De vertaling luidt: 'van ieder naar vermogen, aan ieder naar behoeften'. 

Sinaasappelen, citroenen en cactussen

 In een buitenland is het ook altijd zo leuk dat de natuur zo anders is. 

Het was ook wel erg lang geleden dat we in een warm land waren. 

Ik kan echt heel blij worden van sinaasappelbomen of citroenen:

En dan heb ik het nog niet over de cactussen die je werkelijk overal zag op Sicilië. 

Zo mooi ook: 

Ha, maar ik bedoel natuurlijk vooral de echte, de hele echte, 

gewoon,  in een pot voor de deur:

Of levensgroot:

En soms, speciaal voor ons, een hartje!!

Bruin

 

Een strakblauwe lucht, een net zo blauwe zee, lekkere temperatuur en zon... Dat is wat je wil in de vakantie, toch? 

En dat kregen we allemaal,  op Sicilië en in Calabrië ook. 

Heerlijk die warmte, heerlijk eens even geen regen. Die viel trouwens wel, maar 's nachts. 

Maar al die zon, tja. 

Vorig jaar hadden mijn man en in allebei een huidkankeroperatie. Bij mij in mijn ooghoek. Bij mijn man op zijn rug. 

 Ik kom al heel lang bij een huidarts en altijd, echt altijd, vraagt hij voor ik wegga  of ik toch echt wel smeer. 

Smeren, smeren, SMEREN.  Dat is de boodschap. En dat doe ik dus ook, altijd!! 

Vorig jaar werd de zonnebrand van Action door de Consumentenbond als beste gewaardeerd. En dat was fijn, want die is echt heel goedkoop. 

Ik kan lang niet overal tegen, heb een lastige huid. Maar deze werkte goed en ik kreeg er geen uitslag van. Ook nog eens zonder parfum wat ik fijn vind.

Dit jaar had de Actioncrème niet meegedaan in de test van de Consumentenbond. Omdat er een bepaald onderdeel ontbrak op de ingrediëntenlijst. 

Ik dacht dat als het vorig jaar de beste crème was,  het nu niet ineens heel slecht zijn en smeerde dus volop. Voor mijn gezicht had ik voor de zekerheid nog een duur tubetje aangeschaft. Die kwam dit jaar als beste uit de test. 

Er hing wel een wolkje over deze vakantie. 

Net voor we weggingen was ik voor de jaarlijkse controle bij de huidarts. Hij bekijkt dan altijd mijn hele lichaam tot en met mijn tenen. 

'Ik ben zeer tevreden over alles', zei hij, 'maar...'

Dat maar sloeg op een verdachte plek op mijn neus. Een basaal carcinoom? Of zonneschade? Of?  

Er werd meteen een biopt genomen. De uitslag zou er na een week zijn. 

'Wil je op Sicilië gebeld worden, of na je vakantie?' Ik koos voor het laatste en dat was een lastige keuze. 

Hoe dan ook het wolkje hing er maar ik heb toch genoten. Ook van de zon. Met factor 50. 

En gisteren hoorde ik de uitslag en die was goed. 

Despar

In een van de eerste stadjes waar we aankwamen en wat rond konden kijken, was ik toch wel een beetje verbaasd toen ik het onmiskenbare symbool van Spar zag. Zo heet die winkel bij ons tegenwoordig: Spar. 

Zo niet op Sicilië. Daar heet het Despar. Aan elkaar. Ze gebruiken het lidwoord niet los. Dat vind ik leuk.

Natuurlijk heb ik ook uitgebreid binnen gekeken bij Despar. Ik hou van buitenlandse supermarkten. Overal eigenlijk. En hier helemaal. Want wat je ziet is allemaal net even anders, het ruikt ook anders en dat maakt het leuk.

Amaretti... wat zijn die dingen lekker. Ter inspiratie heb ik, as we speak,  een schoteltje naast me staan. 

Je kunt ze waarschijnlijk hier ook krijgen, alles eigenlijk. Maar ja, daar kijk ik nooit zo naar in de Dekamarkt. 

De aardbeienjam zette ik op de foto omdat fragola zo ongeveer mijn allereerste Italiaanse woord was. Dat stond in een meisjesboek uit de serie De Huishoudschool. 

Mijn allereerste buitenlandse reis was trouwens ook naar Italië. Met mijn tante en mijn nichtje in de trein. Naar Bellagio.  Ik was veertien, van alles onder de indruk.  Fantastisch vond ik het.  En dat is eigenlijk niet veranderd.  

Mafia

 Omdat we niet meer vliegen en Sicilië nogal ver is, gingen we met een busreis. Daar heb ik nog wel wat over te vertellen hoor. 

Maar dat we veel te kort in Palermo waren, dat is zeker en dat zeg ik nu maar meteen. 

Pas toen we de stad uitreden op weg naar het volgende hotel, zag ik deze mural: 

Foto gemaakt vanuit een rijdende bus en ik zal je zeggen, dat valt niet mee. Dus niet een beste foto. Maar doordat ik,  gezien ons verleden,  altijd wel geïnteresseerd ben gebleven in Sicilië, wist ik wel meteen wat ik zag. 

Dit zijn Giovanni Falcone en Paolo Borsellino. De namen had ik niet paraat die heb ik dus opgezocht. Maar de gebeurtenissen weet ik nog heel goed. Falcone en Borsellino zijn beiden vermoord in 1992. Ze trokken als rechter en officier van justitie op tegen de Maffia (Mafia in het Italiaans) en hebben dat een paar maanden na elkaar met de dood moeten bekopen. Helden waren het, zonder enige twijfel.  

De mural (murale in het Italiaans) is gemaakt door twee Siciliaanse kunstenaars: Rosk en Loste. Zij gebruikten een foto van een bekende fotograaf, maar die foto mag ik niet gebruiken. Jammer, want dan kon je het nog beter zien. 

Het gáát me echter vooral om het feit dat zo'n murale niet een alleen een mooi kunstwerk is, maar ook een stuk belangrijke Italiaanse  geschiedenis vertelt. Siciliaanse geschiedenis moet ik zeggen, want de Maffia en Sicilië zijn natuurlijk met elkaar verbonden.

Dat bleek eens te meer toen we aankwamen bij het volgende hotel. Op de weg naar boven, waar onze bus niet verder kon,  zagen we meteen weer een mural. 

Ik had eigenlijk niet zo'n idee waar ik naar keek. 

Wel dacht ik dat het te maken had met het vrije woord. Het recht om te kunnen schrijven wat je wil schrijven. 

Een hand die een pen vasthoudt. Een arm  die vastgegrepen wordt. Een schietgebaar...

Deze foto hiernaast maakte ik bij vertrek, toen zag ik pas wat er op stond. 

A Giovanni Spampinato. 

Ook nog een tag maar die was niet te lezen. 

Natuurlijk heb ik gegoogeld op de naam Giovanni Spampinato. 

Hij bleek een onderzoeksjournalist te zijn en ook vermoord. In 1972. Maar de murale was nog niet zo oud. Er wordt nog steeds onderzoek verricht. 

Spampinato onderzocht een bepaalde moord, met sporen naar justitie en banden tussen de Mafia en neo-fascistische groeperingen. Hem werd voor altijd het zwijgen opgelegd. Hij was 26 jaar oud. 

Linking to Sami's Colourful World. 

Sicilië

In 1976 was ik met mijn toenmalige vriend op een rondreis naar en door Griekenland. 

Een groepsreis was dat,  met een vrij simpele formule: Je gaat met de bus naar het land van je keuze. Overnachten op campings. Sindbad, zo heette die reisorganisatie zorgt voor het vervoer,  de campings en de tenten. Vervoer heen en terug en onderweg. Terug vlieg je.  

En Sindbad zorgt voor een reisleider.

Stel je niet teveel luxe voor. Je sliep in kleine tweepersoonstenten.

Maar de reisleiders waren fantastisch en je zag en leerde ontzettend veel in drie weken. 

Dan ging je bijvoorbeeld in de morgen heel vroeg naar een bepaalde plaats. Je kreeg uitleg. 

Ik herinner me dat we bij nacht en ontij naar Delphi gingen. Want later op de dag zou het te druk of te warm zijn.  Vaak 's middags ook nog iets of 's avonds en tussendoor en de rest van de dag kon je doen waar je zin in had. Uit eten gaan, of juist niet. Zwemmen of niet.  Beetje wandelen, gezelligheid met de groep. En ik vond mijn man toen al hartstikke leuk!!!! 

Mijn verkering ging uit. Maar de groep was zo leuk geweest, dat we na die vakantie wat contact hielden. 

In 1977 zeiden een paar mensen van die groep tegen mij: 'We gaan dit jaar naar Sicilië,  ga je mee? Frits gaat ook mee'. 

En tegen Frits zeiden ze:  'We gaan dit jaar Sicilië,  ga je mee? Bettie gaat ook mee'.

Dat deden we allebei, we gingen mee, maar we wisten het niet van elkaar. Dus dat was een verrassing. 

We hadden het wederom erg leuk met ons allen, maar Frits en ik hadden het samen nog véél leukerderder. 

We werden op elkaar verliefd op Sicilie en in Rome en Napels en Pompei. 

Twee jaar later zijn we getrouwd. Dat is deze zomer vijfenveertig (45!) jaar geleden en nu leek het ons zo mooi en zo passend ook,  om nog een keer terug te gaan naar dat eiland waar het begon. Nou en dat hebben we dus nu gedaan. 

We gingen terug. 

Op de foto zie je Frits zo'n Sindbadtentje opzetten. Om precies te zijn de tent van mij en mijn tentgenote. Hij was toen al zeer behulpzaam. 

Achteraf best raar. Als je alleen was, werd je gewoon ingedeeld met iemand in zo'n tentje. Moest je maar hopen dat het klikte. Mijn tentgenote toen was leuk gelukkig. Maar ik zou verhalen kunnen vertellen, haha. We zijn later nog vaker met Sindbad op vakantie geweest.  

En op het bankje zie je Frits rechts en ik zit links. De mensen tussen ons in waren leden van de groep. 

(In de Coronaperiode heb ik heel veel foto's gedigitaliseerd of weggedaan. Maar niet die van die vakantie. Het waren er trouwens niet veel, het ging nog met een rolletje).

Wordt vervolgd

 

Als je nou deze foto ziet, dan krijg je meteen al een idee van waar we waren toen we niet zelf konden stemmen,  donderdag jl. 

Of niet? 

Nog maar eentje dan: 

Zo wordt het steeds duidelijker lijkt me. Ik heb er nog twee:

En de laatste foto, maakt het nog duidelijker denk ik. Ja hoor, we waren in Italia. In Bella Italia. 

En daar ga ik het de komende tijd nog wel een keer of wat over hebben, hahaha. Wordt vervolgd!

Ps. We zijn weer thuis inmiddels. Ik roep nooit zo om dat we weg zijn.