Matthew Wong was een kunstenaar met een verhaal dat zich niet makkelijk laat samenvatten. Zijn schilderijen, vaak gevuld met intense kleuren, diepe melancholie en een vleugje mysterie, hebben in korte tijd de kunstwereld in hun greep gehouden. Met een tentoonstelling in het Van Gogh Museum, lijkt het alsof de cirkel rond is. Twee kunstenaars die elkaar nooit gekend hebben, maar die, door hun werk, een gedeelde emotie en eenzaamheid lijken te delen.
Ik stapte het museum binnen met het idee dat ik al een beetje wist wat ik zou gaan zien. Kleurrijke landschappen, abstraherende vormen, maar ook dat ongrijpbare gevoel dat Wong zo eigen is. Het soort kunst dat niet zozeer vraagt om begrepen te worden, maar om gevoeld te worden. Wong’s werk grijpt je vast – zoals Van Gogh dat ook doet – en laat je niet zomaar los.
(Matthew Wong: Landscape with Mother and Child, 2017)
De eerste zaal ademt Wong’s eigenzinnigheid. Blauwe nachten, eenzaam verlichte huizen, stille landschappen waar de stilte bijna hoorbaar wordt. Het doet me denken aan die ene avondwandeling in mijn buurt, toen de lucht zo dreigend zwaar hing en ik me klein voelde onder de uitgestrekte hemel. Dat soort ervaringen hebben een plek gevonden op Wong’s doeken. Een soort verstilde intensiteit die je niet meer loslaat, maar waar je ook niet helemaal grip op kunt krijgen.
Je zou kunnen zeggen dat Wong’s werken een dialoog aangaan met die van Van Gogh. Beide kunstenaars worstelden met hun mentale gezondheid, beiden zochten naar een manier om hun innerlijke wereld op het doek te krijgen. Het verschil zit in de manier waarop: Van Gogh's schilderijen spatten soms uit elkaar van energie, Wong daarentegen gebruikt stilte. Een verstilling die haast op een film lijkt – je weet dat er iets staat te gebeuren, maar wat precies, blijft in de lucht hangen.
(Matthew Wong: A Walk Through Primordial Garden, 2018)
En toch, ondanks die verstilling, is er een soort troost te vinden in Wong’s werk. De kleuren omarmen je, hoe melancholisch ze ook mogen zijn. De kaders lijken bijna uitnodigend, alsof ze zeggen: "Kom binnen, blijf even hangen." Het is kunst die je niet snel vergeet, omdat het op subtiele wijze echoot in je eigen gedachten en herinneringen.
Ik verliet het Van Gogh Museum met een gevoel van dankbaarheid. Niet alleen voor de prachtige werken van Wong, maar ook voor de manier waarop kunst ons de mogelijkheid geeft om verbinding te maken met anderen – of dat nu een andere kunstenaar is, of onze eigen innerlijke wereld. Het was een ontmoeting tussen twee kunstenaars die, hoewel ze in verschillende tijden leefden, dezelfde taal van het hart spraken.
15 opmerkingen:
Dat is het mooie van kunst. Het grijpt je, of niet, maar waarom is vaak zo lastig te omschrijven. Jou lukte dat wel heel goed.
Mooi beschreven!
Kunst moet je inderdaad grijpen. Daar is geen verklaring voor, maar eenmaal daar gaat het ook niet meer weg,
Prachtig verwoord !
Door hoe je de tentoonstelling onder woorden bracht , blijkt hoe de werken je beroerden! Dat is het mooie van kunst!
Ik had nog nooit van de man gehoord maar ben meteen onder de indruk van zijn kunst. Vooral dat tweede werk dat je laat zien.
A very interesting, intense approach. Yes, we all struggle at times in different ways and yet are luckily somehow connected. A comforting thought!
Het tweede werk vind ik prachtig. Wat fijn dat je het aan ons laat zien. Mooi, zo’n aansprekende tentoonstelling.
Knappe beschrijving van de tentoonstelling en er volgt meer, dat is mooi.
ha die Bertie
je hebt het heel mooi verwoord
Wat heb je dat mooi en gevoelig beschreven!
Dat zeg je mooi Bertie. het is wat je pakt hé, gevoel heeft geen prijskaartje
Ik ben onder de indruk, dit is heel mooi.
The paintings are so punchy and memorable
Mooi uitnodigend blog
Een reactie posten