Ik heb me wel eens ontzettend geërgerd aan groepjes vrouwen (het zijn altijd vrouwen), die op een tentoonstelling duidelijk en vooral luid (soms zelfs luidkeels) aan elkaar vertellen wat ze zien.
Ik vind het juist fijn om zélf te kijken. Ik hoef niet te horen wat die mensen denken en/of vinden.
Natuurlijk, ik snap dat het leuk is om samen te kijken, maar doe dat dan zo dat niet iedereen het hoort.
Ik wil soms degene met wie ik ben wijzen op iets dat ik zie, maar dat kan ook zachtjes.
Dus meestal loop ik even verder en kom later weer terug, in alle rust.
Ik vind hem fantastisch, alles klopt er aan. De foto is dan ook niet door mij gemaakt, maar door mijn man!
_-_Punch_or_May_Day_-_N00682_-_National_Gallerym.jpg)
Ik denk niet dat déze vrouwen irritant waren. En ik denk dat ze het vast leuk zouden vinden om deze foto te zien. Maar ja...
De foto is gemaakt in Tate Britain in London. In 2019.
En aan het schilderij bewaarde ik geen enkele herinnering. Maar dan ook geen enkele. Dus dat zocht ik even op. De titel is Punch or Mayday. Het werk is geschilderd in 1829 door Benjamin Robert Haydon. (FotoWikipedia)
_-_Punch_or_May_Day_-_N00682_-_National_Gallerym.jpg)
Dit is een schilderij waar ik achteloos aan voorbij zou zijn gelopen. Jammer, want ik zie nu, zes jaar later, wat een verhalend en leuk schilderij het is.
Er is ontzettend veel op te zien.
Door de kerk die er nog steeds staat, kun je zien waar de scene of eigenlijk de scenes zich hebben afgespeeld. Dat is namelijk in de wijk Marylebone, hartje London.
Er is een soort volksfeest op die dag. Er is poppenkast, met de Britse Jan Klaassen, genaamd Punch. Er rijdt een trouwkoets, maar ook een begrafeniskoets. De man midvoor, met de lichte jas wordt beroofd. Een vrouw houdt haar kind omhoog zodat ze het beter kan zien of misschien is het een kindermeisje. Een soldaat. Heel veel mensen, jong en oud, arm en rijk.
Als je het mij vraagt... als ik weer in London ben, als... dan ga ik nog een keer kijken in het museum. En die kerk weet ik te vinden, maar ik ben er nooit in geweest. Dus daar ga ik ook kijken.
Als...
16 opmerkingen:
Wij hadden het vorige week in het Château van Chantilly: daar liepen een Britse man en twee vrouwen en hier was het de man die het hoogste woord voerde. We liepen steeds samen op en omdat het best wel irritant was, hebben wij een tijdje ergens halt gehouden zodat we van ze af waren.
Het schilderij dat je laat zien is leuk! Er is genoeg op te zien. Wij hebben de laatste tijd veel religieuze schilderijen gezien en die zijn ook mooi, maar zo'n schilderij van het straatleven is vele malen leuker.
Leuk zo'n "memory lane" door je eigen foto's
Die dames met de Ask me tassen hoorden misschien bij het museum? Superleuk schilderij, met vele verhalen erin verweven.
mogge Bertiebo
ja dat kan best vervelend zijn hé , en als je er wat van zegt , krijg je een grote bek
geniet de dag
Het is inderdaad een fantastische foto, leuk dat je deze weer opgegraven hebt! Het zou zomaar een ansichtkaart in de museumwinkel kunnen zijn.
Ja, sommige mensen houden maar weinig rekening met anderen en hebben totaal niet door dat ze storend zijn...
Enig Bertiebo!
Je bent echt een jonge onderzoeker... Kijken waar het vandaan komt, wie en wat en waarom.
Leuk om te lezen!!
Gezondheid voor volgend jaar!
Marlou
Geweldig zo'n schilderij waarop van alles te zien is. Daar kun je naar blijven kijken.
Mooi schilderij! In restaurants heb ik dat ook wel eens, mensen die totaal hun eigen gang gaan en niet in de gaten schijnen te hebben hoe irritant dat voor anderen is.
Een overvol schilderij, maar leuk om te speuren wat je er allemaal op kunt zien. Een nieuw doel in Londen, gaat vast bezocht worden. Ik denk altijd dat de mensen die jij beschrijft graag laten horen wat zij allemaal aan kennis in huis hebben. En ja het is hoogst irritant.
Oh ja, zulke vrouwen zijn zo irritant. Voor zo'n schilderij kun je wel even staan, zoveel te zien. En dan alle details, te veel om in een keer te bekijken. Je moet dus nodig weer naar Londen 😄😄🍀
Wat is er veel te zien op dit schilderij. En luide museumbezoekers, hmmm, ook niet mijn ding...
Ja, er is veel te zien op dat mooie schilderij en daar kunnen mensen elkaar van alles over vertellen maar niet hardop graag.
Het is inderdaad een zeer verhalend schilderij, het sprankelt van levensvreugde.
Inderdaad uitermate irritant als mensen zo luidruchtig hun zogenaamde wijsheid
verkondigen. Krijg jij niet de neiging om daar met een zachte stem iets van te
zeggen? Ik dus wel en doe dat soms ook wel.
It shows how time, distance, and quiet attention can completely transform how a work of art speaks to us, turning something once overlooked into a vivid and memorable story
...often having people in the picture makes for a better one.
Een reactie posten