Weet je nog...?

's Morgens is het moeilijk. Altijd als ik beneden kwam, kwam Mac me op het kleed begroeten. Als de jonge hond die hij in zijn hoofd waarschijnlijk nog altijd was. Altijd blij. Even een kroel en dan over tot de orde van de dag.
Vandaag hebben we wat afleiding gezocht,  maar het maakt niet uit wat we doen of waar we zijn, we praten de hele tijd over Mac. Dat hij als puppy schrok van zijn spiegelbeeld in het deurtje van de oven, dat we hadden bedacht dat hij nooit op de bank mocht liggen, maar dat hij als pup er op sprong toen hij een keer ziek was (en dat was een hoge sprong voor zo'n uk) en dat we ons vervolgens maar hebben aangepast en lakens op de bank hebben gelegd. Dat hij altijd zo genoot op het strand en de afstand die wij liepen moeiteloos twee keer haalde: stuk vooruit en weer terug. Dat hij meeging met de baas als die in de Ardennen een groep begeleidde, dat hij daar bij de baas op de kamer sliep. Dat hij meeging als we een jarig kind in bed gingen toezingen, maar verder nooit boven kwam en ook geen pogingen deed om daar te komen. Dat hij, dat hij... en weet je nog?
Aan het eind van de week zullen we zijn as op het strand uitstrooien.