trouw.jpg)
Dat vind ik een heel merkwaardig mechanisme.
Het nieuws was de hele week al slecht: grondoffensief Gaza, honderden Palestijnen gedood, nog veel meer gewonden, afschuwelijke demonstraties en in Syrië gaat het ook maar door.
Ik heb het gelezen en gezien en eigenlijk tamelijk onbewogen naast me neer gelegd. Ik ging over tot de orde van de dag.
Deed dingen die in huis gedaan moesten worden, las een boek dat ik uit wilde hebben uit, had een oppasdagje enzovoorts, enzovoorts. Gewoon getut en dan nog met mooi weer ook.
Toen, eergisteren, de vliegramp, met zoveel slachtoffers... En dat hakte er behoorlijk in. Ik kon er niet van slapen. Terwijl ik niemand van de slachtoffers ken en ook geen familie of vrienden van de slachtoffers die ook slachtoffer zijn.
Ook gisteren kon ik het maar moeilijk uit mijn hoofd zetten. Het hoeft er ook niet uit, uit mijn hoofd. Het is ook echt verschrikkelijk en het ís ook iets waardoor je van slag mág zijn.
Alleen ik begrijp niet goed hoe het werkt. Is het omdat het misschien een vergissing was. Maar als het geen vergissing was, is het aantal doden nog steeds hetzelfde. Is het omdat de media natuurlijk en terecht zo uitgebreid berichten dat je het eigenlijk niet kúnt missen? Is het omdat het vooral Nederlanders betreft? Die eigenlijk niets te maken hebben met de Russische burenruzie. Maar slachtoffers zijn toch slachtoffers? Is het zelfbescherming? Verzadiging?
En ondertussen zomert het gewoon verder... alsof er niks aan de hand is!
5 opmerkingen:
Dat klopt inderdaad - sommige nieuwsfeiten "pakken" meer dan andere...
Het zijn ontzettend veel mensen die de dood hebben gevonden in één keer. In het verkeer verongelukken ook heel wat mensen, maar hoe erg ook, dat is toch anders. Nu al 193 Nederlanders, las ik. Dat is ongekend. En als jezelf ook regelmatig in een vliegtuig stapt.... Het kan dus zomaar gebeuren, dat een of andere gek op een knop drukt.
Ja dit hakt er zeker in omdat het op de een of andere manier tóch heel dichtbij komt. 193 Nederlanders, waarvan 80 kinderen meen ik. Complete gezinnen weg. Het is om naar van te worden.
Ja, denk ook dat het te maken heeft met 'het zijn grotendeels Nederlandse slachtoffers '.
Dat het daardoor meer binnen komt dan anders.
Ook twee mensen uit ons dorp, die op weg waren naar hun zoon en zijn gezin.
Zodra je je verwant voelt met de slachtoffers, komt er emotie bij je los.
Dat het andere niet zo lang blijft hangen is bescherming mechanisme en het gevoel te hebben dat ik onmachtig ben om daar iets te veranderen. Schaam.
Ja wat een rare tijd met al die zinloze oorlogen. En dan ook nog zo'n vliegtuigramp. Ik kan het deze week ook niet goed loslaten.Het gaat maar door.gr.ineke
Een reactie posten