Al weer een hele tijd geleden schreef ik over het boek 'Een weeffout in onze sterren', van John Green.
Als je wilt kun je dat hier nog lezen: klik.
Ik constateerde dat het een ontroerend boek was, over twee jonge mensen met kanker. Dat het gemakkelijk sentimenteel had kunnen zijn, maar het niet was.
En nu de film.
Ik had weer dezelfde twijfel als altijd, gaat de film het boek bevestigen of verpesten? Ga ik er naar toe?
De film draaide niet in ons filmhuis, maar wel in de spiksplinternieuwe Hoornse bioscoop. Die ik wilde zien. Daar is lang genoeg op gewacht, een jaar of twintig, geloof ik.
Bovendien appte de vriendin van oudste dat zij geweest waren en dat ze het een aanrader vond.
En we hadden nog twee bioscoopbonnen. Dus we gingen.
Wat zal ik er van zeggen?
Dat de film het boek goed volgt. Geen zijweggetjes. Voor zover ik me herinner dan hè want het is al een hele tijd geleden dat ik het boek las.
Dat ook de film niet te sentimenteel was. Ik heb zelfs niet gehuild, nou ja, heel eventjes. Terwijl ik een echte huiler ben. Ik huil soms zelfs bij reclames op tv.
Dat de hoofdpersonen Hazel Grace Lancaster en Augustus Waters uitstekend gespeeld werden door Shailene Woodley en Ansel Elgort
Dat er toch ook, ondanks het onderwerp, veel humor is. Een beetje cynische humor.
Dat Hazel Grace en Augustus in de film in Amsterdam komen om de Nederlandse schrijver te bezoeken van het boek waar ze allebei fan van zijn. En dat je inmiddels een wandeling kunt maken langs de plekken die zij samen in Amsterdam bezochten. Klik
Dat als ik moest kiezen tussen het boek en de film, dat ik dan het boek zou kiezen.
En dat je dat boek cadeau krijgt als je het Koningin Wilhelmina Fonds met 25 euro steunt. Klik
2 opmerkingen:
Ik heb de film in de VS gezien, tranen met tuiten. Ben nu het NL boek aan het lezen, echt een aanrader!
Heb het boek ook gelezen omdat het op de lijst stond van de jeugd-boeken -leeskring waar ik bij zit.
Het boek ; tranen met tuiten gehuild.
Zeker een aanrader.
Een reactie posten