Omdat mijn man van de lp's is en overal snuffelt, keek ik heel even mee en zag deze plaat.
En ja hoor, er staat een liedje op dat ik na al die jaren nog helemaal uit mijn hoofd ken.
Af en toe barst het er uit. Heel raar. Dan ben ik zomaar ineens 'Wit satijn' aan het zingen.
Of Cimeroni van Anneke Grónloh. Ook heel erg.
Dit ook, het is een verschrikkelijke tekst en ik ben helemaal geen fan van Rob de Nijs. Ook nooit geweest.
Ik heb respect voor de man omdat hij het al zo lang volhoudt en zingen kan hij ook natuurlijk, maar ik vind er meestal niet zoveel aan.
En toch dan dit liedje. Ja ik kan er niks aan doen. Een normale tekst onthouden kost moeite, maar dit dus niet.
'Wit satijn, blonde lokken, sluiers van kant en een gouden ring. Wit satijn, bronzen klokken, nu trouwt een ander voor ahaltijhijd mijhijn lieveling'.
Je kan er ook zo lekker bij uithalen.
Het is uit 1964. En het is niet oorspronkelijk van Rob de Nijs. Oorspronkelijk heet het White on White. Ik heb dat even opgezocht, maar eerlijk is eerlijk: Rob zingt het beter.
Enfin, het is er uit.
Ik ga lekker nog even luisteren. En meebleren. Guilty Pleasure!
En voor het geval je vre-se-lijk nieuwsgierig wordt: klik
3 opmerkingen:
Oh, ik heb nog in de rij gestaan om een handtekening van Rob de Nijs. Maar dat is lang geleden, er staat geen plaat van hem in de platenkast. Maar ik zit wel met een oorwurm vandaag 😄
Haha, die uitdrukking kende ik niet,van die oorwurm. Leuk en weer wat geleerd!
Ik heb de smartlap even aangehoord en inderdaad, ik herkende hem. In mijn kinderjaren zat ik bij de nonnen op school en zong mee in het kinderkoor in de kerk. Complete Latijnse missen werden er bij ons ingestampt. Nog steeds loop ik opeens, het komt zo uit het niets, zo'n Latijns mislied te zingen of te neuriën. Moet ik altijd om glimlachen.
Een reactie posten