Ik zat helemaal in het boek dus ik meldde ons meteen aan.
Zo leuk dat het plaats vond in juist dát museum, in de eerste plaats omdat veel foto's uit het boek daar zijn gemaakt.
In de tweede plaats omdat het boek, net als het museum, gáát over de twintigste eeuw.
Eigenlijk is het boek een vervolg op Gouden Jaren, het eerste boek van van Bergen over dit onderwerp.
Ik schreef er zelfs drie keer iets over, hier en hier en hier.
Annegreet van Bergen laat in beide boeken zien hoe ongelooflijk snel de ontwikkeling is gegaan.
*Hoe na de tweede wereldoorlog, de wereld als het ware werd opengebroken
*Hoe de schaarste uit de jaren vijftig is omgeslagen.
In een overvloed.
In het boek staat een prachtige foto van drie meisje in dezelfde, geruite overgooier. Het jongste zusje had pech, zij erfde de kleren van haar oudere zussen en had dus heel lang dezelfde overgooier.
*Hoe wetenschappelijk onderzoek zorgde dat er heel wat veranderde op het gebied van hygiëne en gezondheid.
*Hoe we heel veel dingen gewoon vinden, waar we in de jaren vijftig alleen maar van droomden.
Uitgekomen dromen: zoals vrede, veilig kraanwater in ieder huis, comfortabel wonen, vrouwen niet meer geknecht door de was. En ook niet meer zo heel erg door mannen.
Van al die zaken worden in het boek verhalen verteld.
Voor mij was het wederom genieten.
Ik ben van 1951 en heb dus alles meegemaakt. Ik heb het thuis nooit arm gehad, maar mijn ouders waren beslist zuinig. Niet krenterig, maar zuinig. Dat was standaard toen.
Ik heb in de huizen waar ik als kind woonde wel altijd een bad gehad, of een douche. Maar... mijn ouders hadden nooit een auto. Ik had geen zusjes, maar 'erfde' evengoed kleding, van kinderen van mijn moeders vriendinnen. (Boeken ook tot mijn grote vreugde).
Er werd bij mij thuis geen voedsel verspild. En over iets nieuws werd lang nagedacht. Zo was het bij de meeste mensen.
Ik vind het boek beslist een aanrader. Al is het niet anders dan het eerste boek.
Maar voor mensen, van ongeveer mijn leeftijd, zeker superleuk om te lezen. .
Ik vond trouwens ook de foto's en de plaatjes heel erg leuk om te zien.
Van de foto op het omslag, zijn kaarten gemaakt. Zonder de tekst en titel. Alleen dat leuke meisje aan het strand.
Ik kreeg er twee.
Als je het leuk vindt, stuur ik je er met plezier eentje op.
Gewoon even reageren en als er meer belangstellenden zijn, dan loot ik: bettievdgriend@hotmail.com
Update: Ik wil de kaarten graag sturen aan Ineke en aan Anneke. Dames sturen jullie even jullie adres?
16 opmerkingen:
Ja, leuk! Ik ben gek op post!
Ga ik snel lezen
Ik nam een abonnement op Zin en kreeg het boek kado. Het ligt op de stapel “ nog te lezen”, het kwam er even niet van. Met een moeder die graag en goed kleding maakte, liep ik er altijd “ hip” bij.
En die kaart? Altijd welkom.
Fijn weekend!
Een boek voor de leesclub. Ik las het ene boek al.
Ik ben van 1950, mag er dus ook over meepraten.
En "op het goede leven" was in mijn uitgaanstijd een toost bij elke glas.
Leuk al die herkenbare dingen en echte post dat is zóóó gezellig !
Oh Bertie, dat kleine meisje vooraan had zo ikke kunnen zijn ;-) Ik ben van 57 en erfde dus alles van mijn 2 oudere zussen. Vreselijk vond ik dat. En post, dat is zo leuk!
Trouwens, is het boek ook in de Bieb?
Wat leuk...
Het boek van De gouden jaren heb ik wel en het was inderdaad heerlijk om te lezen hoe het vroeger was. Hoewel ik dat nog goed weet, want ik ben van 1948.
Als je het leest begrijp je pas in hoeveel weelde we leven vandaag de dag. Daar kan je alleen maar dankbaar om zijn en van genieten.
Ontevredenheid.... dat woord mag eigenlijk niet meer gebruikt worden vandaag de dag.
Ondanks de zuinigheid en eenvoud van vroeger heb ik daar als kind niet onder geleden, dat snapte ik eigenlijk pas later.
Een klein kadootje is voor een kind net zo waardevol dan een groot kado.
Vond het eigenlijk wel een fijne rustige tijd. Niemand was jaloers op elkaar, want ook de buren hadden allemaal heel weinig te besteden.
Jonge mensen zouden dit boek moeten lezen, ze zouden vast niet begrijpen doe het mogelijk was om zo te leven (vooral zonder computer en telefoon!)
Ik heb het zelf gekocht. Lees er elke avond in en o, o, o, wat herken ik veel.
Lees nu Rinkeldekink van Martine Bijl. Niet met herkenning, wel met ontroering.
Hierna ga ik heel vlug het nieuwe boek van van Geel kopen over Rietveld en Schröder. Ik kom de decembermaand wel door.
Ik ben 10 jaar jonger maar herken ook best veel. Nu hadden wij wel een auto, dat bracht het beroep van mijn pa (dierenarts) met zich mee. We hadden daarom ook telefoon, wat in die tijd ook lang niet zo gewoon was. Ik was de oudste in onze familie, ik had het geluk dat mijn kleding altijd nieuw was. Mijn kleding ging wel door naar jongere nichtjes.
Lijkt me leuk om op deze wijze de schrijfster te leren kennen. Dat geeft toch een veel completer beeld.
Ik ben van 49 dus alles is heel herkenbaar wat je schrijft over het boek. Ik had twee zusjes boven mij en samen met mijn zusje onder mij droegen wij hun kleren af. Het was niet anders en eigenlijk waren het hele leuke kleren want mijn moeder was coupeuse, kon dus heel goed naaien en had een moderne kijk op mode. Op mijn twaalfde jaar kreeg is pas een jas uit een winkel.
Die meisjes in plooirokjes / overgooiertjes hadden mijn zusje en ik kunnen zijn...
Dit is nou typisch zo'n boek om te kopen, te lezen en weer door te geven aan generatiegenoten.
Ik las ook haar vorige boeken en heb haar zelfs lang geleden geinterviewd voor de radio. Een goed vertelster en aardige en intelligente vrouw.
Dit is een boek waarvan ik veronderstel dat het heel leuk is om te lezen, ik ga het zeker noteren. Belgie en Nederland zijn wel wat gelijklopend qua evolutie door de jaren heen.
En nodeloos te zeggen dat ik als postcrosser een postkaartje heel plezant zou vinden. Zwart wit kaartjes met mensen erop horen trouwens tot mijn favorieten.
Een reactie posten