Stiltecoupé

We kwamen op weg naar Den Haag, per ongeluk terecht in een stiltecoupé. Ik wilde daar eigenlijk niet zitten, want ik vind gesprekken beluisteren juist leuk. Eerst had ik niet gemerkt dat het een stiltecoupé betrof. Het is eigenlijk alleen maar aangegeven op het raam en dat bekijk je pas als je zit.
Het was hartstikke druk, dus we bleven maar zitten. Naast twee dames die het ook nog niet hadden gezien, maar die er daarna net als wij het zwijgen toe deden.
De dames in de coupé naast ons hadden daar geen boodschap aan, die kwekten vrolijk verder, zoals denk ik vooral vrouwen dat doen.
Ik luisterde

- Ja maar ze zijn zo hártelijk
- Ja dat wel, maar ik heb er zoveel werk aan gehad. Echt hoor. Het was zo'n ongelooflijke bende. En niks mocht er weg. Ik heb nog gezegd dat het echt niet ging. Je kan niet van een grote boerderij naar een klein appartement en dan alles meenemen.
- Ja en van een heel leven hè, ze hebben nooit ergens anders gewoond. Hartelijk waren ze altijd hè, heel hartelijk.
- Dus ik ben maar begonnen met alles wat vies was of kapot weg te doen. Dat was heel veel. Ze waren niet blij maar het kon niet anders
- Ze hebben mij nog wel eens opgevangen. Echt van die hartelijke mensen.
- Ja en toen alles ingepakt. Ik zei nog tegen de verhuizers dat ik ook echt niet weet waar het gezet moest worden in het appartement. Nou zegt de verhuizer gewoon in de gang. Als ik het niet weet, komt het gewoon in de gang.
- En daar blijft het dan waarschijnlijk staan. Jammer toch, zulke hartelijke mensen.
- En nou ben ik er klaar mee, echt klaar. Ik heb zo hard gewerkt. En dan dat gezeur.De ziektes die zij niet heeft, die moeten nog uitgevonden worden.
- Ja, jammer. Zulke hártelijke mensen.