Verloren- gevonden

Een gouden armband kreeg ik toen ik twintig werd, van mijn ouders.
De datum staat er in: 7-8-1971. En mijn naam.
Waarom  ik hem toen kreeg? Geen idee.
Voor mijn verjaardag, natuurlijk, maar twintig is niet echt een bijzondere verjaardag en een gouden armband was toen wel een bijzonder cadeau
Hoe dan ook, ik heb hem altijd erg mooi gevonden.
Heel strak, glad en mat.

Nu is het bij mij zo dat altijd als ik iets bijzonders heb, of als er iets spannends is,  of er is iets met een kind of kleinkind, dan wil ik iets om dat met mijn moeder te maken heeft. Haar armband, een ring of deze gekregen armband. Iets.
Afgelopen vrijdag wás er iets bijzonders en 's morgens had ik bedacht om de armband te dragen die dag.

Ik ging op pad, maakte onderweg nog een fotostop en parkeerde mijn fiets waar ik moest zijn.
Verder dacht ik er niet meer aan die dag. Tot ik 's middags een vrouw zag met net zo'n armband, maar dan glimmend.
Ik keek tevreden naar de mijne, nou ja, dat wilde ik doen, maar ik zag slechts een lege pols.
Jemig, balen natuurlijk.

Eerst alles afgezocht op de plek waar ik was, geholpen door anderen. Toen snel naar huis, voor het geval ik hem toch daar had laten liggen en toen de hele route, inclusief de plek van de fotostop  afgezocht. Niks, helemaal niks.
Ik belde de politie om te informeren of iemand hem misschien had gevonden. Maar daar is de politie niet meer van. Daar moet je de gemeente voor hebben. Wisten jullie dat?
Maar goed de gemeente heeft een site en daar kan je dan je verloren voorwerp melden. Gedaan
'Zet het op Facebook' zei mijn man. Gedaan.
'Er is ook nog een site Verloren/Gevonden in Hoorn', meldde iemand van Facebook. Me daar ook aangemeld.

Ik was er een beetje verdrietig van.
Ik hoopte natuurlijk dat iemand zich zou melden, maar ik had er eerlijk gezegd niet zo veel vertrouwen in.

Zaterdagavond kreeg ik een berichtje van Anneke: Ik heb je armband gevonden.  Telefoonnummer erbij.
Het bleek dat Annekes man Peter, de eerlijke vinder was. Je ziet hem op de foto.  Hij had hem gevonden op de plek waar mijn fiets was geparkeerd aan een lantaarnpaal.
Zondagmorgen mochten we hem komen halen en hadden we een leuk gesprek met de vinders

Ik ben blij. Blij dat er gewoon nog lieve, eerlijke  mensen zijn, als Peter en Anneke. Gewoon? Nee hoor, bijzonder!

Ps: Die reiger zaterdagmiddag had me dus toch geluk gebracht!