Wild Life

Nog bijna niets heb ik verteld over London.  Er gebeurde zo veel toen we weer terug waren en ik wilde eerst ook nog wat schrijven over een paar tentoonstellingen die we nog voor London bezochten en die bijna afgelopen waren.
Maar nu toch even terug. 'London calling'

Nou zouden wij ons niet zijn, als we niet een paar musea hadden bezocht in London.
Ik was nog nooit in het Natural History Museum geweest, ik zei het al, mijn belangstelling gold altijd meer de cultuur dan de natuur. Maar dat is aan het veranderen, dus vandaar dit museum.
Het is echt een gigantisch museum:

En heel erg druk was het ook, op zaterdagmorgen.
Allemaal gezinnen met kinderen en dat snap ik, want voor kinderen is het ook fantastisch.
Van die drukte merkte je niets, dat was heel snel verspreid.

Er was een speciale tentoonstelling,  Wildlife, Photographer of the Year.   45.000 inzendingen en slechts 100 winnaars. Een beetje te vergelijken met World Press.
Maar het verschil is dat ik hier blij uitkwam en bij World Press gedeprimeerd.
Er zal wel een jury zijn bij deze wedstrijd en hoe je dat moet zijn is me een raadsel, die foto's zijn technisch allemáál geweldig.
Gemaakt door zeer geduldige fotografen, dus hoe zou je dan moeten kiezen? Je favoriete dier of wat?

Hoe dan ook, we hebben er van genoten.
In de eerste ruimte stond ik op m'n gemakje foto's te maken, toen ik op mijn schouder werd getikt door een vrouw. 'Het mag echt niet hoor, ik heb gehoord dat als je gesnapt wordt, dat je dan je camera in moet leveren en dat ze je kaart er uit halen', fluisterde ze.
Ik had het helemaal niet gezien, dat het niet mocht,  eerlijk niet.
Ik schrok ervan en deed het ding snel weg.
Ik zou nog wel willen weten of dat echt gebeurt, in London. Kan het me niet voorstellen hoor, maar goed, geen foto's dus. Wat je hieronder ziet, dat is gewoon een kaart die ik kocht.

Nou... gewoon? Wat een prachtfoto hè. Die maak je niet maar even zo.