Kunstgeschiedenis

Eerst had ik er nog niet zo'n erg in, maar nu mis ik eigenlijk wel mijn cursus kunstgeschiedenis.
De lessen  mis ik, die we kregen van een prettige docent.
Ik heb al eerder gezegd dat ik niet veel mensen ken waar ik zo'n twee uur naar kan luisteren, zonder ook maar een moment mijn interesse te verliezen en/of af te dwalen. Maar deze man was enthousiast en kon erg goed vertellen.

Eén les had ik al gemist omdat ik al niet meer in het OV wilde en de laatste vier lessen gingen natuurlijk  niet meer door.
Ja,  dat vond ik wel jammer.
Geloof ik.

Geloof ik, want in de beginperiode was ik zo onrustig en ongerust over onze kinderen, dat ik er eigenlijk niet eens aan dacht.
Oudste zoon kreeg corona, denken we. Hij knapt nu pas wat op. Onze dochter moest werken, in het ziekenhuis, wat ik nou niet bepaald een geruststellende gedachte vond en jongste zoon en zijn vriendin zaten op Bali.Vandaar.

En toen kwam er een verrassing, we kregen de gemiste lessen on-line toegestuurd.
Met de melding dat we ze tot 30 april konden bekijken. Daarna niet meer.
Nou, dat was toch mooi bedacht van de Vrije Academie.
Maar ik kwam er niet toe. Mijn hoofd stond er niet naar.
Tot een paar dagen geleden, toen begon ik er toch aan.
Nog niet met veel zin, maar ja, dit was pas het eerste jaar en wie weet komt het tweede jaar er toch over een tijd.  En dan wil ik wel alles gehad hebben.

Ik heb ze bijna doorgewórsteld, die vier lessen. Echt.
Ik vond het lastig kijken, zo op de computer en met een koptelefoon. Bovendien bleek maar weer eens dat het niet iedereen gegeven is om zo'n goeie verteller te zijn. Het is natuurlijk ook niet fijn lesgeven, zonder publiek.
Maar ja.

Ik laat dat plaatje dat op mijn laptop stond toen ik de foto maakte, nog  even zien.  Een deel ervan,  het middenstuk van het drieluik. Zo mooi en er is zo veel over te vertellen. Misschien doe ik dat nog wel een keer.

Mérode-altaarstuk. Robert Campin, 1427-1432.

Hoe het verder gaat, weet niemand. Maar ik heb mijn eerste jaar toch maar mooi afgerond!

't Is niet anders

Tja, we hadden niet anders verwacht, maar gisteren waren onze kronkels weer leeg.
Echt jammer natuurlijk, maar zo hoort het te gaan. ;
't Is niet anders.

Dat zinnetje ' 't Is niet anders', dat zinnetje  horen we de laatste tijd wel een beetje vaak hè. Ik zeg het zelf ook. Nou ja, 't  is niet anders.
Op onze wandeling kijken we vanaf vandaag maar  naar andere zaken.
Of andere planten. Of dieren.

Dat kleine vogeltje, was zo schattig. En totaal niet bang.
Ik, ja ik, heb geprobeerd op te zoeken wat dit er voor eentje is. Van Sinterklaas had ik een vogelgidsje gekregen. Erg nuttig, want verstand heb ik er niet van.
Nou,  Sinterklaas kan trots op me zijn, dat ik het ben gaan zoeken. Ik dacht dat het een groenling zou zijn, maar het is denk ik toch een sijs. Nou ja, het zijn allebei vinkachtigen

De zwaan, die hoefde ik niet op te zoeken. Wat is-ie toch prachtig. En dit exemplaar was niet bang of boos. Hij gleed kalm door het water.  Kalm en rustig, zo is denk ik zijn leven

In de mist

Afgelopen zondag hadden we werkelijk een prachtige wandeling in de mist.

Het is een totaal andere wereld dan en zo ontzettend stil. Ik vond het echt spectacualair. Jammer genoeg zie je dat niet op de foto's. Een beetje misschien.
We kwamen natuurlijk ook langs  het kronkeltulpenveld en ze waren er nog.

Ik had het veld nog niet met mist gezien. Nu een klein beetje, want de zon kwam hoger en de mist trok langzaam op.
We kozen deze dag voor 'de lange wandeling'. Die is ongeveer 15 kilometer en je kunt hem in twee richtingen lopen.
We kozen de ene richting, hahaha
Een andere weg betekent dat je ook weer allerlei andere dingen ziet.
Een mooie deur van een boerderij.
Paardenhoofden uit zo'n stal met van die zwart wit luiken.

En vooral zagen we heel veel dieren.
Vogels, zwanen, eenden, schapen, lammetjes ( wit en zwart, dat vind ik altijd zo leuk). Reigers natuurlijk en heel veel ganzen.
Die vallen op, want dat zijn de grootste lawaaimakers die er zijn.
Meerkoeten, futen, nou ja, noem maar op. 
Scholeksters, kieviten. Pony's, hazen.
En we horen heel veel geluiden uit de sloot, maar we komen er niet achter wie dat zijn. Snoeken misschien, of ratten. We zien ze niet.
En deze dag kwamen we ook nog langs een paar prachtige kleurrijke tulpenvelden.

En toen... een paar velden verder, zagen we het al. Het koppen was begonnen:

Monday (mural) + UPDATE

My project for this period of staying inside, was digitizing our photos. And I assure you: there were a lot of them. It was a lot of work too, but nice to see it all again.
Looking at my pictures, I found quite a few murals. I was always interested I guess.
So here's one I saw in Israel, Tel Aviv, 2013.
A big one and  I wonder if it is still there.

This mural was made by Ana Kogan. Title: The Last Supper
I recognize Einstein, Golda Meir, all famous Jewish people. Marx. Freud?
I'm curious about the others. Does anyone know something about this painting?

Well, A few minutes ago a found a better photo and an explanation. Here: click 

Linking to Colourful World

Dat was fijn!

Dat was fijn, gisteren. We kregen bezoek van onze dochter, onze kleindochters, alle drie én onze kleinzoon.
Odin was bij zijn nichtjes aan het logeren. Hij had twee weken binnen moeten zitten (bovenhuis), wegens ziekte van zijn ouders en voor hem was het dus heerlijk om een paar nachtjes bij de dames te zijn.
 'De drieling',  noemde Nienke ze en inderdaad daar leek het wel op. Ze schelen ook maar een paar maanden, behalve Anna natuurlijk.
Frits had in de tuin stoelen neergezet, nou ja, stoelen en trapjes.  Die trapjes waren net tevoorschijn  gekomen bij de schuuropruiming,  die nog in volle gang is.
En daar waren ze hoor. Ik vond het even wel moeilijk. Vooral toen Odin met zo'n stralend hoofd door de poort kwam en op ons af wilde rennen. Dat je je eigen kleinkind dan tegen moet houden...
Het is niet anders.  Nienke had patatjes voor ze gehaald en die aten ze in de tuin op, terwijl wij van een afstand toekeken en genoten.
Er lag een en ander klaar aan oud speelgoed, dat bij de zolderopruiming (jaja, alweer een opruiming) tevoorschijn was gekomen en dus amuseerden ze zich heel goed in de beperkte ruimte.
Het was fijn, maar dat zei ik geloof ik al. Ik zie ze allemaal vaak hoor, via de telefoon en door de  filmpjes die ons trouw worden opgestuurd, maar dit is toch anders.
's Middags kreeg ik nog via de telefoon de kleine Arthur te zien. Anders dus, maar ook dat was fijn.

Die laatste foto:  wat een tijdsbeeld ook hè. Enfin, wij kunnen er weer even tegen!

Anderhalvemetermaatschappij

De coronacrisis heeft voor nieuwe woorden gezorgd, zoals ........ , een maatschappij waarin iedereen anderhalve meter afstand houdt.

anderhalvemeter maatschappij
anderhalve metermaatschappij
anderhalvemetermaatschappij
anderhalve meter maatschappij
Goed!

Bij samenstellingen schrijf je alles aan elkaar vast. Eventueel mag een koppelteken de leesbaarheid bevorderen: anderhalvemeter-maatschappij, anderhalve-metermaatschappij of anderhalve-meter-maatschappij maar spaties zijn fout.

De schrijfwijze "anderhalve meter maatschappij" (met spatie) suggereert dat maatschappij per meter verkrijgbaar is.
En een 'anderhalve metermaatschappij' zou een metermaatschappij zijn die anderhalf is. Wat zou dat betekenen?

Het blijft leuk vind ik. De dagelijkse test die ik doe bij 'Beter Spellen'.
En ik vind het helemáál leuk als ze een actuele vraag bedenken. Zoals deze hierboven

Maar dan mijn score. Ik ben er best goed in al zeg ik het zelf, maar toch maak ik af en toe een fout.
In deze coronatijd, ben ik net iets geduldiger en denk ik net iets langer na.
Ik heb meer tijd.
Gevolg is dat ik de laatste vijf weken geen enkele fout maakte. De week daarvoor wel.
Helaas: de totaalscore wordt berekend over zes weken en dus sta ik op 99% en niet op de 100% die ik graag wil. 
Nog een week foutloos dus en dan heb ik eindelijk die 100% weer.
En als ik ook maar één fout maak, duurt het weer 6 weken.

Nou lekker belangrijk  hè.  En dan is er ook nog Beter Rekenen, Beter Engels, Duits, Frans en Bijbel. Die doe ik ook, maar over die scores wil ik het liever niet hebben!

Post over Post

Een koe 
is een merkwaardig beest
Wat er ook in haar geest 
moge zijn
haar laatste woord
is altijd
boe

Deze kaart, met een gedicht van K. Schippers, geschreven op de achterkant, kwam op een moment dat ik ongeveer zo voelde. BOE. 
Afgelopen woensdag was dat.

Maar post is heel erg leuk vind ik altijd en die dag knapte ik er ook erg van op. 
De Boe- kaart is van Toos, van In de weer en kwam onverwacht.
En het was nog niet alles, er zat nog een kaart in de envelop. Een huisje van vilt en genaaid op die kaart. Zelfgemaakt en zo móói zelf gemaakt!
Superleuk allemaal. 

Vervolgens was er een envelop van mijn oude vriendin Marga. 
Zij is degene die altijd Nomen est Omen zo wat in haar eentje vult en ik ken haar al vanaf dat ik veertien was en zij vijftien.
Marga stuurde een artikel, getiteld Hé, kijk naar je eigen!
Een vrachtwagen die naar je grijnst, een stopcontact dat je toelacht. Grafisch vormgever Irene Schampaert verzamelde een boek vol. En psycholoog Pieter Hulst keek ernaar. 
Het boek heet I see Faces. Dat is de titel die mijn rubriekje ook een tijdje heeft gehad en die toen bedacht was door Jeanette Renting. Jeanette had me trouwens ook al een link naar dat artikel gestuurd. Grappig toch. 

De psycholoog vertelt dat wij mensen experts zijn in het registreren, herkennen, lezen en onderhouden van gezichten. 
'Stelt u zich eens voor dat dat niet zo was', zegt hij en dat probeerde ik. 
En ik voorzag een heleboel problemen, net als die psycholoog. 
De psycholoog vindt ons vermogen om gezichten te zien essentieel. Recente studies tonen aan dat we met gemak 5000 gezichten kunnen onthouden. 
'Mensen zijn zelfs zo gespitst op gezichten dat we geneigd zijn ze overal in te herkennen: in deurklinken, gebouwen, aangebrande tosti's en zelf in zoiets eenvoudigs als een dubbele punt met een haakje :)'.

Marga, Toos en Jeanette... dankjulliewel. 
Ps. Ik heb op dit moment bijna geen gezichtjes meer in voorraad, dus: Blijf speuren, mensen.

Bijna klaar

Yes, ze zijn er nog, dacht ik gisteren.
Maar het zal niet lang meer duren, want toen ik alles een beetje dichterbij haalde met mijn fototoestel, zag ik toch twee zeer verdachte landbouwwerktuigen.
En die staan daar niet voor niks. Niet voor de gezelligheid, bedoel ik.

Ik heb ieder jaar heel veel plezier van het feit dat ik in een bollenbuurt woon. Ik wandel daar al jaren en geniet er van. Met volle teugen.
En ieder jaar is het een verrassing waar de bollen komen en hoe ze er uit zullen zien. Een ding is zeker: volgend jaar komen ze niet op deze plek en dus zullen ze ook geen kronkels hebben. 

Dat pad trouwens, waar ik al jaren wandel, heet het Klompenmakerspad, tenminste dat dacht ik. Ik heb het ook al vaak genoemd. Gisteren kwam ik er achter dat het toch iets anders heet, veel deftiger:

Enfin,  dit jaar door alle toestanden, vond ik het nog fijner dan anders. Die kronkels maakten het zo bijzonder, dat zag ik echt nooit eerder.
En dan ook nog een van mijn twee favoriete tulpen-combi's: rood/roze. (De andere favoriet  is oranje-paars, maar die zag ik dit jaar niet).
Ik ga over een paar minuten de deur uit en ik verwacht een kaal veld te zien.
Misschien dat ik bij terugkomst nog even laat zien hoe dat er uit ziet.  Als ik uitgehuild ben natuurlijk hè.

Ben net terug en alles was er nog. Dat zie je dan al van verre: een rode streep!

Nomen est Omen

Marga begon, zij vond Dhr. Sleutelaar, horlogereparateur.

Vervolgens Celine aan het woord: 'Hallo Bettie, ik heb een bijdrage voor jouw rubriek Nomen est Omen. Denk ik... Het is een duivenhouder die Ruud de Gans heet'.  

Ik denk het ook hoor Celine, leuk gevonden. 

Nog een keer Marga. Ze keek naar Vroege Vogels TV en zag  Robert Kwak van de Vogelbescherming.

Tenslotte  kwam Nienke met

Wit

Er zijn van die wandelingen dat je veel meer ziet dan op andere wandelingen. En dat je opeens ziet dat er iets met kleuren is. Ik had al Red, Yellow and Blue. En ik had een dagje roze.
Zondag, zag ik ineens wit.
Het begon met de bloesem. Er staat precies één bloesemboom op het hele Klompenmakerspad. Er staan sowieso maar twee bomen
Maar die ene boom, die leverde dit:

Dus dat was al genieten, maar ook verder werd het een heerlijke wandeling. Met heel veel wit.
Dat begon met een witte stoel. Niks bijzonders en ik ben er al tig keer langs gelopen. Maar nu zág ik hem

Tja en dan is het hek van de dam. Wit, wit en nog eens wit:

Er was nog meer hoor, maar ik moest natuurlijk ook nog op de weg letten en op andere wandelaars. Het waren er niet veel, maar ik maak graag ruim baan in deze tijd.
En ook mevrouw Zwaan en ik haalden anderhalve meter afstand met gemak. Ik hoefde alleen maar even naar meneer Zwaan te kijken, dat was genoeg

Tulips and a London mural

 Early this morning, when the sun was rising, I saw these beautiful tulips. 

Now I'm back. And here's London again .
This one... I saw it on one side of the street, not very impressive

But then, on the other side:

Title: Pride Matters. Artists: Autone and Neist.

I love the patterns, And the rainbow colours. Beautiful Work

Linking to Sami's Colourful World. I hope. Last week it  did not work out. 

Stay healthy and safe

Klaar!!!

Deze kaart hangt boven mijn werktafel. Al jaren...
Want ik ben er zo eentje.
Niet eentje met zo'n leuk hoedje, of van die leuke schoenen.
Nee, ik ben er zo eentje die heel blij wordt van lijstjes en vooral van het afstrepen van dingen op mijn lijstjes.
Ik heb er een heleboel, lijstjes.
Ze staan bijna allemaal in een klein boekje.
Dat gaat dan over boeken, of over wat voor series ik nog zou willen bekijken.
Ik heb ook een lijstje van tentoonstellingen die ik zou willen zien. En een lijst van dingen die ik zou kunnen doen in Amsterdam.
Gewoon, als ik iets leuks zie of lees, noteer ik dat in dat boekje.
En dan is er een lijst die niet in dat boekje staat.
Een lijst die vaak ververst wordt, met dingen die ik wil doen in huis. Met echte klussen.
Het helpt mij. Gewoon die lijst afwerken en klaar. Heerlijk.
Gisteren om 16.33 keek ik bewust op de klok.
Het was klaar. Een zeer grote klus kon van mijn lijst.
Het uitzoeken en scannen van tweeënveertig (42) stampvolle fotoboeken. Het is gebeurd, het is klaar. Wat ik wilde bewaren, staat keurig,  per jaar,  in mapjes. Op een stick.
De rest is allemaal weg. De mappen, de plastic insteekhoezen en de foto's.

Dit was de laatste doos. Ik moet nog even scheuren en dan is het weg. 

Op een heel klein stapeltje lievelingsfoto's na, die ik nog niet weg kon doen. 

Misschien laat ik daar nog wel eens iets van zien. 

Ruim vier weken dagelijks uren werk. Het is klaar. En ik ben zeer, zéér tevreden.

Tijd voor andere dingen. 

Ben net teruggekeerd van de ochtendwandeling en ik kan het gewoon niet laten. Nog even een foto:

Fijne zondag allemaal!

Koeien, of eh....

Gisteren eindigde ik met :'ik ga even kijken hoe het met de kronkeltulpenvelden is" en dat deed ik ook. Het is prachtig om te zien, maar nog steeds niet helemaal in volle glorie. Deze foto is van daarnet en ook nu nog niet helemaal klaar.
Maar er was nog wel iets anders op ons Klompenmakerspad:  Koeien!

Ja, het zal zo langzamerhand wel weer eens tijd zijn dat de koeien naar buiten mogen. Dacht ik.
Hier in de polder zijn altijd schapen, maar lang niet altijd koeien. Dat wisselt nog al. Dus precies weet ik het niet.
Nu wil het toeval dat ik de laatste dagen steeds koeien te zien krijg. Eerst op het blog van mijn zwager Paul Minnebo. 
Hij heeft nieuwe modellen zegt hij, namelijk koeien:

Vlak daarna, kreeg ik foto's van onze oudste kleindochter Anna (7).

En ook Anna was bezig met koeien, net als haar oud-oom Paul. Ik vind het resultaat werkelijk verbluffend. Zeg nou zelf, dat is toch echt heel knap voor een (net) 7-jarige.

Hoe dan ook, was ik eerst omringd door kleuren, als Red, Yellow and Blue en een dag later door roze, nu kwamen er blijkbaar koeien  op mijn pad.

Of ... eh....

Misschien moet ik toch wat beter uit mijn doppen kijken. Of een nieuwe bril, dat kan ook