Blue Plaque for the Inventor...

 

And right she is!

This is a blue plaque.

There are lots of them in London: linking famous people from the past to buildings or streets from today. I found a lot of them.

Dedicated to very different persons, such as P.L. Travers, Charles Dickens and Freddy Mercury. 

I found this one in Shoreditch, the walhalla of Street Art in London.

Dedicated to the  (American) inventor of the  spray paint, Ed Seymour. He put paint in a spray can for the first time and the patent was awarded in 1951. 

So thanks to Ed Seymour, our world is more colourful. He deserved this plaque. 

Linking to Colourful World

Pakjes

 Vroeger, vroeger bestelde ik bijna nooit iets online. Ik vond het makkelijker en leuker om gewoon in de winkel iets te kopen en helemaal met Sinterklaas. Lekker snuffelen. En niet weer terug hoeven sturen. 

Maar nu is het anders, nu ontkom ik er niet aan. Sinterklaas is Sinterklaas tenslotte. 

Dus winkelen  en snuffelen en kopen blijft, maar alleen  online. 

Zo werd er hier de afgelopen week nog al een en ander besteld en werd ik ervaringsdeskundige. Er werden heel wat pakjes bezorgd. Allemaal keurig geregeld hoor, dat moet ik zeggen. 

Ik probeer zo veel mogelijk lokaal te kopen en dat lukt heel goed. De boekhandel hier bijv.  heeft iemand die bestellingen rondbrengt. Gratis, op de fiets en zeer snel. En dat terwijl ik dan nog niet eens betaald heb. De rekening zit losjes op het mooi verpakte boek.

We hebben hier ook iets waarbij veel winkeliers zich verenigd hebben, het heet Het Warenhuis van Hoorn en daar wordt ook attent gereageerd en snel geleverd. Superhandig.

Maar als dat dus allemaal niet kan, ben je afhankelijk van grotere bolcommen en dan wordt er bezorgd door  allerlei verschillende postbedrijven. Ze melden wanneer ze komen. Soms heel goed, soms helemaal niet goed. Bijvoorbeeld tussen 8.27 en 20.27. Ja, je kunt het als dat niet uitkomt zelf halen natuurlijk maar dat wil ik nou juist niet. Zo'n tijdstip wordt dan nog wel bijgesteld gedurende de dag. Soms wel vier berichten. 

Irritant is wel dat als je thuis bent, zelfs in de kamer, terwijl de bel het doet en het huisnummer duidelijk is aangegeven,  dat je dan toch een berichtje krijgt dat het pak bij de buren is bezorgd omdat 'onze bezorger u helaas niet thuis trof om 14.57'

Ook irritant dat het pak soms wordt gedumpt en je de bezorger niet eens meer ziet.  Er zal wel een enorme druk op de bezorgdiensten staan.

Enfin, met de dame hierboven en hieronder maakte ik een praatje. Ja, ze had het superdruk en ja ze had een collega zien steppen met de (zware) pakketten en dat vond ze wel een goed idee. 

Dus nu had ze de step van die collega  even geleend en als het haar zou bevallen, dan ging ze er zelf ook een aanschaffen. 'Let maar op!' zei ze, 'Straks hebben we er allemaal een'.  

En hop, daar ging ze weer. Leuk mens!

Angela Harding

 

Deze twee boeken, ik heb over allebei iets verteld, hebben indruk op me gemaakt. Maar niet alleen de boeken. Ook de illustraties bleven in mijn hoofd.

Die zijn namelijk van Angela Harding. En ik kan nooit precies zeggen waarom iets me aanspreekt, of juist niet. Maar dát ze aanspraken was duidelijk. Dus maar eens gegoogeld.

 

En zo ontdekte ik nog veel meer fraais. En als ik nou in London was, wat we normaal gesproken altijd zijn in november, dan zou ik stad en land aflopen. 

Sowieso natuurlijk, maar ook om een kalender te kopen met werk van deze vrouw. Die kalender koop ik toch hoor, een kleine troost. Dat kan gewoon vanaf mijn stoel in Hoorn, NH, natuurlijk. 't Is een wonder!

 

Ik wil niet al te veel laten zien van haar werk, want ze heeft een eigen site waar ze litho's en kalenders en van alles en nog wat verkoopt, dus daar kun je gewoon zelf gaan kijken. Hier, klik.
 

't Is ienmaal wel

Dit is West-Fries:  't Is ienmaal wel'.

Hoewel ik al meer dan veertig jaar in West-Friesland woon en bijvoorbeeld veel West-Friese kinderen in de klas heb gehad en hun ouders sprak, heb ik de taal niet overgenomen. 

Maar ik herken het wel. Dat zit hem meer in de toon, in de melodie,  dan in woorden . 

Ik hoor het meteen, zoals ik ook meteen iemand herken die uit Dordrecht komt. Dat hóór je. 

En Zeeuws hoor ik natuurlijk ook onmiddellijk. Dát dialect herken ik niet alleen, nee, zo gauw ik met een Zeeuw praat spreek ik het ook weer. 

Ik vind het de taal hier wel erg leuk. 

Je liege, dénk wat zoiets betekent als:  dat geloof ik niet. 

Of ja dénk = dat zal wel

't Ken te gek ok 

Louf = moe 

 

De tekst op het hek betekent zoiets als:  het is wel eens goed, het is voldoende.

Ik vond het leuk, daar op dat hek. En vlak daarna zag ik nog een keer, maar nu op een huis.

Tja: Suks nou maar weer.

 Dialecten mogen nooit verdwijnen, maar ik ben bang dat het toch gaat gebeuren

Namen

 Vorige week ergens,  liet ik een foto zien van mijn nieuwe plant, de Gebedsplant. Ik vind het een mooie plant hoor, maar ik kocht hem vooral omdat ik de naam leuk vond.

Een dag later bekeek ik mijn mail, o.a. een mailtje van Omroep Max. Die hebben vaak leuke dingen voor de mensen. Tips van het een of ander, of een puzzeltje, het kan van alles zijn.

Deze keer ging het over de verzorging van kamerplanten. Een heel handig gidsje vond ik. Waarin je inderdaad veel leest over de verzorging. 

Ik zocht als eerste de lidcactus op, omdat de mijne volop in de knoppen zit, die op barsten staan. 

Het bleek dat de lidcactus ook vaak kerstcactus wordt genoemd, omdat de bloei in november en december valt.  

Terwijl ik dat zo zat te bekijken, viel mijn oog op bijzondere namen, waarvan ik de meeste nog nooit had gehoord. En dan heb ik het niet over de Latijnse namen, hoewel ik die ook niet ken. 

De meeste mensen kennen denk ik  wel  het Kindje op Moeders schoot. 

Maar had je wel eens gehoord  van Schoonmoederstoel? Drie keer raden welke plant dat is. Geen aardige naam hoor, ik had een lieve schoonmoeder. 

Behalve de schoonmoederstoel,  zie je op mijn collage de volgende planten. Zoek zelf maar uit wat wat is:

Konijnenoortjes, Dubbeltjesplant, Garnalenplant, Slaapkamergeluk, Flessenplant en de Goudvisplant. 

En nu ik toch bezig ben, toon ik even vol trots mijn kerstcactus alias lidcactus:

Hij was enige tijd geleden op sterven na dood en toen heb ik hem in de badkamer gezet, waar hij opbloeide. Dat is mooi hè, een plant die opbloeit. Ik heb nu wel een heel klein beetje spijt, zou hem liever beneden in de kamer hebben. Maar ja een plant die het zo overduidelijk naar de zin heeft, moet ik denk ik toch maar niet verplaatsen

Weeskind

 

Twee weeskinderen, afgebeeld op het oude weeshuis van Hoorn. Een jongen en een meisje. Kijk, hier zie je ze nog wat duidelijker

Ze zijn niet erg blij, dat kun je wel zien. En hoe kun je ook blij zijn als weeskind. Dat was in ieder geval wat ik dacht toen ik zelf nog een kind was. Ik was een kind dat veel las, ook heel veel boeken waar weeskinderen in voorkwamen. En ik dacht dat een wees nooit meer blij zou kunnen zijn. 

Kortgeleden heb ik ontdekt dat mijn overgrootmoeder van moeders kant, Johanna Wijnanda van de Polder,  misschien wel een weeskind is geweest. 

Ik vond een brief in een oude bijbel waaruit dat misschien blijkt. Je kunt dat verhaal hier nog lezen en die brief bekijken. Klik

Ik zeg misschien, want het kán zo zijn.

Johanna Wijnanda verbleef dus in Talitha, dat blijkt uit de brief.  En Talitha, dát was te achterhalen. Het is  Talitha Kumi, om precies te zijn en in deze 'Inrigting' verbleven misschien niet alleen wezen. Het doel was namelijk:

om zoovele verwaarloosde en verlatene meisjes (zonder onderscheid van geloofsbelijdenis) als de beschikbare fondsen toelaten, te vereenigen, en voor haar onderhoud, hare opvoeding en opleiding in Christelijken geest gedurende eenigen tijd te zorgen (Reglement van 1856)

Een verwaarloosd en verlaten meisje. Mijn overgrootmoeder... Misschien was ze geen wees, maar verlaten en verwaarloosd. Dat vind ik bijna nog erger dan een weeskind.

Gelukkig was er wel een speelplaats en hadden de meisjes schone schorten. 

En ze leerden er iets,  want behalve lessen in  de godsdienst en in de Bijbelse geschiedenis door een Godsdienst-onderwijzer' [art. 56], 

worden de meisjes opgeleid 'tot geschikte dienstboden zoowel voor de stad als voor het land, bepaaldelijk in onderscheidenen vakken der dienstbaarheid, of in zoodanige vrouwelijke handwerken of andere middelen van bestaan, waardoor zij in het vervolg in haar eigen onderhoud kunnen voorzien. [art. 54]'.

Talitha  Kumi is bijbels en betekent: Meisje (of dochtertje) sta op. Het is een verhaal van Jezus die een kind genas. 'Talitha Kumi', 

Ik zal er wel nooit achterkomen wat er precies is gebeurd met Johanna Wijnanda van de Polder. Maar dat ze is opgestaan is wel zeker. 

Ze kreeg een dochter, die dochter kreeg een dochter, mijn moeder. Mijn moeder kreeg een dochter en ik kreeg een dochter . Mijn dochter kreeg zelfs drie dochters. 

Die hier misschien ooit het verhaal van Johanna Wijnanda zullen lezen. Wie weet? 

Bollen

 

Ik was zo blij als een kind, toen ik op onze Klompenmakerspad-wandeling constateerde dat er weer een tulpenveld komt. 

Op het gevaar af dat ik jullie allemaal ontzettend verveel met mijn bollenverhalen,  ben ik weer hartstikke blij om het van voor af aan te kunnen gaan volgen.

Ik vertelde al eerder dat bollen nooit twee jaar op dezelfde plek geplant worden en we dachten al dat het dichtstbijzijnde veld behoorlijk van onze wandelroute af zou liggen. 

Dat zou ik heel jammer hebben gevonden, het is zo leuk om het te volgen vanaf het kale veld tot een prachtig bloeiend tulpenveld. 

En dat kan dus ook dit jaar weer. Of nou ja, volgend jaar. Heerlijk!

Mind the Gap

 

And again an oldie, seen in London, where else. November 2019

Mind the Gap. When we go to London, we go by train and arrive at St. Pancras. From there by tube to the hotel we have chosen. 

So one of the first things we hear in London: Mind the Gap.

Linking to Colourful World

Olive Kitteridge

 

Twee boeken die ik las op aanraden van onze dochter. En wat was dat een goed advies van dat kind. 

De schrijfster,  Elizabeth Strout, kreeg de Pullitzer prize en dat lijkt me terecht. Ik schreef al eens eerder over een boek van haar, nl. Ik heet Lucy Barton, dus ik had het kunnen weten. Maar toch was dit nieuw voor me.

Ik heb genoten van Olive, ze heeft m'n hart gestolen,

Olive is een vrouw in een stadje in Amerika. Zij is beslist de hoofdpersoon, maar het boek is zo opgezet dat we telkens per hoofdstuk kennis maken met mensen in haar leven. Mensen die ze vroeger als leerling heeft gehad, mensen die ze net leert kennen. Mensen met eigenaardigheden, met problemen, met verdriet.  

Gewoon mensen. En dan zijn die mensen even de hoofdpersoon en Olive biedt een luisterend oor. 

We leren ook haar eerste man kennen en na diens dood, de tweede man. We leven mee met hoe zij en haar zoon niet goed communiceren en hoe dat verder gaat. 

Aan het eind is Olive boven de tachtig en komt in een verzorgingshuis. 

Het boek gaat over liefde, ouder worden, eenzaamheid en ik zou nog wel een paar zaken kunnen noemen. Maar kort gezegd: het gaat over het leven. En er zit veel wijsheid in. 

Aanrader!

Hoorn

 

Ik wel, ik wist het wel. Ik zal nooit vergeten dat we meer dan veertig jaar geleden hadden besloten om te gaan trouwen en een huis te zoeken. We keken in een cirkel rond Amsterdam. En op een zaterdag kwamen we in Hoorn. We vonden het meteen leuk, we reden door de stad, het was markt, een en al gezelligheid. Dus keken we verder en ja, het werd Hoorn.

Ik heb ervaren  dat het echt leuk is. En mooi.  Dat we ons niet vergist hebben of ons hebben laten leiden door de gezelligheid op de markt. 

En afgelopen zomer, toen we zoveel wandelden in Hoorn, is alles weer bevestigd. Wat hebben we goed gekeken en wat hebben we weer veel moois gezien. Soms in de herhaling. Maar toch ook nieuwe oude plekken

Ja, het staat vast . Hoorn is een mooi stadje. 

(Oh en dat Jan/Jans stripje is een reclame voor een Jan/Jans-tentoonstelling in het Museum van de 20e eeuw, in Hoorn)

De Lap en nog een update

Met de lap ging het zo:

Mieke van Miekequilt  vertelde op haar blog over het lievelingsboek van haar moeder. Ik was geïnteresseerd en probeerde het boek te lenen in de bieb, maar dat lukte niet

Veel later vond Mieke dat boek op een rommelmarkt. Maar ze had het al natuurlijk, van haar moeder hè.  Ze stuurde het vervolgens aan mij. Met de afspraak om het boek in betere tijden te komen halen, hier in Hoorn.

In diezelfde periode was ik aan het opruimen. Ik vond een lap die mijn moeder ooit had gekocht in Nieuw-Zeeland. 

Mijn moeder die op haar zeventigste voor het eerst ging vliegen, naar haar broer in Nieuw-Zeeland, kocht daar een mooie lap. 

Ik weet niet wat haar plan was, wat ze er van wilde maken. Ze kon goed naaien mijn moeder, op haar handnaaimachine, maar hier deed ze niets mee. En dus lag de lap al bijna twintig jaar bij mij. 

Mieke was net naar Nieuw-Zeeland geweest en de stof is echt een herinnering aan dat land, Maori,  dus ik dacht dat het misschien iets voor Mieke zou zijn. Zij is zeer creatief en ook met lappen en stof. 

Mieke wilde desgevraagd de stof wel hebben, dus die werd opgestuurd. 

En nu, deze week kwam de lap terug bij mij. Maar niet als lap. 

Mieke maakte er een prachtige tas van voor mij. 

Ik kan niet zeggen hoe blij ik er mee ben. 

Het is niet zo dat ik de lap had gemist of zo. 

Maar ik hing hem even aan de deurknop om een foto te maken en het was zo vertrouwd. Heel gek en heel bijzonder. Alsof de stof hier hoort.

Ik ga hem daar niet laten hangen.  Ja,  nu nog even een tijdje. Maar ik wil de tas echt gaan gebruiken. Hij is zo mooi gemaakt.  Het is ook een stevige tas.  

Aan de binnenkant zat nog een grote verrassing. Een klein tasje van dezelfde stof, met een rits en een sleutelhanger. Vastgemaakt in de grote tas. Praktisch en veilig voor geld en/of papieren. 

Lieve Mieke, wat moet ik nog zeggen. Ik vind het echt fantastisch dat je dit zomaar voor mij hebt gemaakt. Heel, heel erg bedankt. En die afspraak... die stáát hè

Update: Je kunt wel zien dat ik geen handwerkster ben. Ik heb helemaal niet gezien, tot mijn schande overigens, dat de tas aan de binnenkant gevoerd is en dus aan twee kanten te gebruiken. Ik ben niet verder gekomen dan 'mijn' buitenkant. Ik las het net op Miekes blog. Dit maakt het verhaal nog bijzonderderder, want de voering aan de binnenkant is van een lap die Miekes vader meenam uit Indië. Mieke heeft de tas ook voor zich zelf gemaakt, maar dan andersom. 

Haar vader en mijn moeder. Ze hebben nooit geweten wat er uit voortkwam...

Gezichtjes

 Meteen na de vorige keer, kwamen er een paar gezichtjes bij mij binnen

Deze is van Lot, zij schreef:

'Bijgaand een foto van een schildpad,  die mijn dochter in het Aquarium in Vlissingen maakte. Zij liet het me zien omdat ze er een gezichtje in zag, niet wetende dat ik die bij jou regelmatig zie'.

En Jeanne van Sjannesblog   stuurde er een heel stel tegelijk. Ze schreef:

'Bij deze dus een aantal bomen die ik zag tijdens een wandeling in de buurt
van Oldenzaal. De een iets meer geholpen dan de ander om het gezichtje maar
goed te kunnen zien.
Verder de foto die naamloos heet. Dat is een gebouw, onderdeel van 'De
Fronten' een fortencomplex in Maastricht'.

Ook Dien, van Klaproos, stuurde een gezichtje. Nou... zeg maar gerust gezicht, facie. 

Dien zegt:' Maar ineens moest ik aan jou denken in het bos   Dit is toch sprekend Bokito de gorilla 🤣"

 

Mevrouw W. schreef: Vandaag kwam ik tijdens het wandelen zomaar twee gezichten tegen: In de boomstam zag ik twee oogjes en een neus. In de oude, vervallen boerderij zag ik een statige oude heer.

 

En tenslotte onze dochter Nienke. Zij zag een gezichtje op de pont.

Ze zijn weer leuk, mensen. Dank jullie wel en... blijf speuren!