Gezichtjes

Toch is-ie leuk vind ik. Ferrara , die hem stuurde,  was bezig met het maken van kerstkaarten en zag dit. Ze twijfelde een beetje. Maar ik vind hem prima!

Ze stuurde er nog een en daarover is geen twijfel:

Mijn maatje Marieke 'zag' ineens haar nachtverlichting en stuurde deze foto:

Dan Inge, van Schrijfsels van mij. Zij stuurde er twee, of toch een, of  twee dezelfde: Hoe dan ook, grappig:

En een paar dagen later zag Inge er nog een:

Ga zo door, Inge. Je zit in de flow

En daar kwam Marijke, met deze superleuke foto.  Marijke schrijft: 'Naast Margreet Dolman geen gezichtje, zelfs een héél poppetje. Vond ik zo leuk! Ik nam deze foto vanaf het beeldscherm van mijn IPad terwijl ik naar Betty Asfalt tv keek'.  

Deze twee komen van Jeanne. Ze zijn prachtig vind ik.  Jeanne schrijft: 'De eerste is een detailfoto van een gebouw aan de Oostelijke Handelskade in Amsterdam. De tweede is een schild van een krabbetje'

Dat waren ze. Voor de laatste keer. Dit jaar dan hè. Dus blijf vooral speuren, mensen!

Goede doelen

Wij zijn van die types die meedoen met de Postcodeloterij. En dan niet zozeer vanwege de goede doelen, maar voornamelijk uit eigenbelang. Het zal je maar gebeuren dat je zo'n giga-prijs krijgt uitgereikt. Ik weet precies wat ik er mee zou doen, hoe ik al dat geld zou besteden. En ik vind het heerlijk om daarover te fantaseren. 

Door al die mensen die meedoen trouwens, eigenbelang of niet, gaat er toch een hoop geld naar goede doelen. 

Zelf steunen wij, standaard en zonder winstoogmerk,  ook wat organisaties. De kankerbestrijding en Kika en nog een paar op het gebied van natuur en milieu

Kerstkaarten koop ik bij een goed doel. Een collectant belt niet tevergeefs en we reageren bijna altijd op brieven met verzoeken. In dat opzicht zijn we watjes.

 

Het is simpel, we hebben zelf genoeg van alles en zijn dat ook ons hele leven gewend geweest. Dan is het makkelijk delen. Kinderen en kleinkinderen hebben het goed

Ieder jaar kiezen we,  zo'n beetje in deze tijd,  nog een extra doel. En dit jaar kon het niets anders zijn dan vluchtelingen. Vluchtelingen-KINDEREN

 

De situatie is in Nederland bedroevend, het nieuws is iedere dag slecht. Schrijnende situaties ook

Maar de meeste mensen hebben wel een dak boven hun hoofd, hebben het warm, eten nog steeds eigenlijk teveel. Als die vaccins er zijn, krijgen we die, zoals we ook hulp krijgen als dat nodig is. 

 

Maar je zal maar een vluchteling zijn. Een vluchtelingkind hebben. Een vluchtelingenkind zijn.  Die situatie is niet meer schrijnend te noemen, die is onvoorstelbaar. Daar op Lesbos. Vluchtelingen uit Syrië, Jemen,  enfin noem maar op. Ik kan er soms niet naar kijken.

Daarom waren onze goede doelen  dit jaar Stichting Vluchteling,  klik

En Unicef , klik

En waarom dit verhaal? DAAROM!

Kerstkaarten

Ieder jaar krijgen wij een berg kerstkaarten. 

Dat wordt buitengewoon gewaardeerd. Ik ren naar de brievenbus als ik de postmevrouw zie komen en anders meteen als ik thuis ben. 

Vervolgens ga ik kijken naar het adres en probeer aan het handschrift te zien van wie de kaart is. Soms weet ik het niet, maar heel vaak heb ik het goed. 

Dan moeten de kaarten uitgebreid worden bekeken en daarna opgehangen, aan linten, met van die hele kleine knijpertjes. 

En dan blijven ze heel lang hangen. Overige kerstversiering moet bij mij het liefst op de 27e de deur uit, maar daar steekt mijn man een stokje voor. Trouwens dit jaar mag ook van mij bijna alles wat langer blijven. 

Maar die kaarten... die blijven hangen, wel tot in februari en echt, ik heb er dagelijks plezier in.

Er zijn prachtige kaarten bij, ook kitscherige, humoristische, ontroerende, maar dat maakt niet uit,  de gedachte dat iemand even aan jou heeft gedacht, die gedachte maakt het zo  mooi. 

En dat geldt natuurlijk in het bijzonder voor de zelf gemaakte kaarten. Hierboven zie je de zelfgemaakte kaarten die ik ontving. 

Echt super, dankjulliewel: Toos, Ageeth, Mieke, Emie, Trudie, Kitty, Laura, Marthy, Bert&Marion, Els en Jeanne. 

Deze twee zijn helemaal geweldig. Roodkapje kerstkaarten! Speciaal gemaakt voor mij. Ze hangen nu nog, maar ze gaan natuurlijk in de verzameling. Dank, Carine en Ferrara. 

En dan de twee kaarten die ik het aller- aller - állermooist vind.

Het is geen wedstrijd natuurlijk, maar een mens mag haar voorkeuren hebben, vind ik. 

Deze zijn namelijk van onze kleindochters Anna, Noor en Jet. Dank dames en Nienke.

Het hoofdstuk kerstkaarten is hiermee afgerond. Hoewel ik zeker weet dat er vanmiddag nog kaarten komen  en dat het doorloopt tot in het nieuwe jaar. 

Nog één kaart wil ik laten zien. Dat is namelijk een kaart zoals er ieder jaar wel eentje bij zit. Een kaart zonder afzender, een kaart waarvan ik het handschrift niet herken en natuurlijk was juist van deze kaart de poststempel onleesbaar. Dank onbekende afzender!

En volgend jaar? Volgend jaar maak ik ze echt zelf. Echt, echt, echt!

Last Christmas

 

Boxing Day... we went to the NDSM terrain, in Amsterdam. 

For the first time in Corona times

We did not have a car for more than two years, so now we have one again and because we were in Amsterdam to see our children,  it was possible to go there and see some nice new paintings. 

It was a cold, rainy and grey day and to see those colours made me happy! 

And then there was this one. It was the last day of Christmas 2020!

Linking to Sami's Colourful World

Zondagsgeld

 

Bloglezer Marijke, tipte een tijdje geleden dit boek: Zondagsgeld van Philip Snijder. Ze wilde het zelfs wel opsturen. Dat was hartstikke lief, maar hoefde niet, want ik kan bijna alles wat ik wil reserveren in mijn onvolprezen bieb.

Dit boek ook weer, ze hadden het zelf niet in huis, maar dan wordt het ergens anders besteld.  Dat duurt iets langer, maar dan is het er en krijg ik een keurig bericht. Bovendien,  nu de bieb weer gesloten is, is de afhaalbieb weer geopend. Staat het zo voor je klaar. Registreren niet nodig. Wow!

Maar dit terzijde. 

Ik zat te googelen, want ik  had nog nooit van Philip Snijder gehoord. Enfin, zo kwam ik erachter dat dit boek steeds een andere kaft heeft gehad. Ik had het meest linkse exemplaar. 

Mooi gedaan, op alle drie de kaften zie je een jongen in zijn eentje. Het zou zelfs een eenzame jongen kunnen zijn. 

Daar gaat het boek over,  een jongen die wat alleen is in een overvolle omgeving. Het Bickerseiland in het Amsterdam van de jaren zestig. 

Dat Bickerseiland was een echte arbeidersbuurt toen, gedomineerd door grote gezinnen die daar allemaal woonden. Kleine huizen, krotten soms, loodsen, autowrakken. Een hangplek voor mannen, al heette dat nog niet zo. En bijna allemaal familie van elkaar. Tantes en omes die op ieder moment binnen konden lopen en dat ook deden. Daar groeit de hoofdpersoon op. Elf jaar is hij en hij begint zijn omgeving te zien. Hij is slim, de beste van de klas, met extra les. Een beetje een buitenbeentje. Net als zijn vader overigens. Een Groninger die zich heeft moeten aanpassen en dat ook deed. 

Het boek is afwisselend grappig en ook ontroerend en treurig. Die beschrijving van een feest voor de hele familie. Alsof je er bij bent. Het hoofdstuk De Kano is echt prachtig. 

Wat een schrijver, wat een boek! Heel erg bedankt Marijke. Als dit boek gezakt is ga ik op zoek naar meer van deze schriiver.

In normale omstandigheden zou ik nu op het Bickerseiland gaan wandelen. Ik deed dat al eens, maar ik zou nu met andere ogen kijken. Het is nu wel echt een yuppenbuurt geworden. Onvoorstelbaar veranderd in pakweg zestig jaar.  Zodra het weer kan...

Dix pour cent

 

Een tijdje geleden zei ik al dat ik ontzettende zin had in iets leuks, in iets probleemloos. Zowel om te lezen als om te netflixen.

Nou, wat het laatste betreft: gevonden! 

Dankzij onze dochter wederom. Zij en haar man bezworen me dat wij moesten kijken. Maar het duurde nog lang voor we dat ook echt deden. Enfin, vanaf aflevering een waren we verkocht. Allebei. 

Het gaat over een filmagentschap. 

De agenten moeten vooral acteurs tevreden zien te houden en die zijn eigenwijs en arrogant. 

Die tien procent slaat op het percentage dat de agenten krijgen als er een contract is. 

De baas van het bedrijf is net dood en de vier agenten moeten het nu zelf zien te doen. We krijgen ook een ruime inkijk in hun privé levens, ook weer volop toestanden natuurlijk. Maar ook erg geestig. Ik moet erg lachen om Arlette die altijd haar kleine hondje bij zich heeft, genaamd Jean Gabin. En ik vind Matthias erg leuk. Zijn geheime dochter Camille komt er ook werken en dat komt natuurlijk uit. Problemen hebben ze ook in de liefde. En er komt een nieuwe  baas die de hele tent opkoopt. 

Ik vond het ook leuk om weer eens iets Frans te zien en te horen. Lang geleden dat ik een Franse film zag. 

Dit speelt zich af in Parijs, maar daar zie je niet veel van. Ook mooi dat er gastrollen gespeeld worden door acteurs die ik zelfs ken, als daar zijn Isabelle Adjani en Juliette Binoche. Misschien nog wel meer hoor, maar die ken ik niet. 

Echt een superrelaxte serie. Ik heb nu twee seizoenen gezien en ik vind het nog steeds leuk! 

Kerstmis

Ziehier, mijn favoriete kerstbal, behalve als het sneeuwt, maar dat doet het toch niet. En anders kies ik gauw een andere favoriet. 

Ik gok dat deze bal een jaar of tien oud is. Indertijd gekocht bij Plint. De tekst is een dichtregel van Remco Campert. Je kunt het ook zo lekker uitspreken, ritmisch,  probeer maar...

Ik word er een beetje weemoedig van. Een beetje maar hoor, maar dat past wel op deze dag.  

Ik wens iedereen die hier leest een goede kerst

Leuk

 Worden jullie ook overspoeld met digitale kerstwensen, grapjes en liedjes?

Ik wel en ik laat er een paar zien die ik echt leuk vind:

En de laatste:

A Cute Riding Red Hood

 

Oooh, deze twee... Ik vind ze zo mooi. 

Ze zijn onbeschreven en ongedateerd. Ik weet alleen dat ze uit een serie komen. Er staat: Sprookjes Serie bestaande uit tien kaarten. Dit zijn  de Roodkapjes 1 en 2. De vraag is nu: zijn er uit deze serie nóg acht kaarten of  betreft dat andere sprookjes. Nou wie weet vind ik ze nog ooit. 

Bij deze 'moderne' kaart, hoort nog een verhaal. 

Ik vond deze kaart op de site van Studio Zo Mooi.

In eerste instantie vond ik het gewoon een mooie kaart met een schattig Roodkapje en een zeer geciviliseerde wolf. 

Pas daarna zag ik dat de tekst een beetje vreemd is. A riding red hood? En die f van Wolf? 

Maar dat maakt het juist leuk vind ik, dus deze kaart wilde ik graag kopen.

 

Helaas, dat zou erg in de papieren gaan lopen.  5,95 voor de verzendkosten + de prijs van de kaart zelf. Er zijn grenzen, het moet wel leuk blijven natuurlijk. 

Dus heb ik gevraagd of men de kaart niet gewoon aan mij zou willen adresseren. Gewoon met een postzegel er op.  En dan versturen. 

En dat wilden ze. 

Zo is het gegaan en de kaart zit nu in mijn verzameling.  Ik vond het superlief!

Het lijkt nogal simpel, maar dat is het niet. 

Er was nog een andere webwinkel met ook een leuk Roodkapje en daar stelde ik dezelfde vraag. 

Ze begrepen het, maar ze wilden het niet doen. Iets met een afschrijving die ze moesten kunnen verantwoorden. Prima natuurlijk, maar des te mooier dat Studio Zo Mooi  het wel deed. 

Ze hebben trouwens heel veel leuke spullen daar. Een klein beetje reclame mag wel, toch? 

Bij dezen. 

De appel in het paradijs

 

Kijk, daar is Sonja weer eens. Sonja Barend. Ik ben een van haar fans. 

Vorige week of zo, zag ik haar weer eens in een praatprogramma en zoals altijd was wat ze zei duidelijk, to the point en prettig.

Er zijn meer goeie interviewers hoor, daar niet van, maar Sonja is in mijn ogen onovertroffen. 

Bovendien vond ik niet alleen haar programma's goed. Ook haar vorige  bóek vond ik heel erg goed. 

Dat was 'Je ziet mij nooit meer terug'. 

En nu is er weer een nieuw boek. Nou ja boekje, 69 bladzijdes slechts. 

Ik wilde het onmiddellijk lezen. Ik reserveerde het in de bieb terwijl het er nog niet eens was.

Nou, zo'n dun boekje, je hebt het zo uit. Wat jammer is, ik had met plezier nog verder willen lezen. 

Het is geen verhaal, Sonja springt van de hak op de tak en dat levert scherpe observaties en meningen op. 

Vaak ziet ze iets, hoort ze iets en denkt dan dat het een zeer geschikt onderwerp voor een programma zou zijn. 

Ik vind het ook leuk dat ik het zo met haar eens ben. 

Dan schrijft ze bijvoorbeeld over hoe oudere mensen worden bekeken in de media. 

'Het NOS-journaal moet bakken vol hebben van bingo-spelende bloemetjesjurken met dezelfde grijze permanentkrullen. Nooit zie je een normaal bewegend persoon die met z'n kleinkinderen in een bos wandelt, vrolijk pratend op een terrasje zit. Nooit een beeld van een oud mens dat uit de leesclub komt met een boek in de hand. Nooit tonen ze die niet-uitzonderlijke mensensoort als vertegenwoordiger van 'oud'. 

Oh ja, het gaat ook over Corona, over de miljarden van John de Mol, over de misselijk makende uitspraken van Jort Kelder, over dingen uit haar leven. 

Ik zou nog veel meer willen citeren, maar dat is misschien niet zo netjes. 

NB: Ik zie in de reacties dat er mensen zijn die het boek nu willen gaan lezen. Ik wil nog even zeggen dat het echt anders is dan 'Je ziet mij nooit meer terug'.

Klein, maar fijn

Today a forgotten one:  NDSM-terrain, Amsterdam, 2019.  

This one made me smile and I wish you a lot of smiles this week. Keep calm and merry on! 

Linking to Sami's Colourful World

De Turkse meneren

 

Het was 1986. 

'Oké jongens', zei ik tegen onze kinderen, 'Oké,  zo meteen komen de Turkse meneren. Jullie gaan vast naar boven en in bad en dan gaat papa voorlezen'.

En zo is het lang gegaan.  Papa ging voorlezen, de Turkse meneren kwamen binnen en ik ging les geven. 

Ze waren met z'n tweeën, woonden in onze wijk  en wilden graag Nederlands leren

Dursun en Yusuf. Ik heb ze lange tijd les gegeven. 

Ik geloof dat dat uitging van de Raad van Kerken of zo, ik weet het niet meer. 

In ieder geval had ik me na een oproep aangemeld, kreeg twee heren 'toegewezen' en ben  gewoon maar begonnen. 

We hadden geen leerboeken of zo. Maar ja, ik had op dat moment al jaren voor de klas gestaan en was creatief genoeg om zelf wat te bedenken. 

Ik vond het hartstikke leuk om te doen. En deze twee waren aardig en wilden graag wat leren. Ze hébben ook wat geleerd.

Daarna, werd het hele vrijwilligersgebeuren ineens een officieel gebeuren. Het werd een organisatie, met een directeur aan het hoofd en een leidinggevende. 

En er moest verslag uitgebracht worden en ik geloof zelfs dat ik lesvoorbereidingen moest laten zien. Ik hoefde nog net niet te solliciteren. 

Enfin, daar had ik totaal geen zin in. Maar dan ook echt niet. 

Ik weet nog dat ik samen met de moeder van een vriendinnetje van onze dochter, ook een ervaren leerkracht, een gesprek had in de nieuwe organisatie.  Dat we totaal niet gehoord werden en dat we de tent verlieten,  waarbij ik echt op m'n allerhardst de deur dichtsloeg. 'Zoek het maar uit, meneer de directeur!' 

Yusuf ben ik nog wel eens tegengekomen. Dursun had ik denk ik al in geen dertig jaar meer gezien. 

Tot eergisteren. Daar stond hij, met zijn prachtige kleinzoon. Niet teruggegaan naar Turkije. 

Ik vond het zo leuk. We wisselden adressen uit en na corona gaan we elkaar zeker eens wat uitgebreider zien. Gisteren was er meteen een appje. Heel erg lief en complimenteus. 

Toen ik vroeg hoe de kleinzoon heette, zei Dursun: 'Hij heet Yusuf, zeer gepast, ja, Jozef ik ben helemaal geïntegreerd'. 

Oplossing en nog meer borden

 Het bord met het weetje over de kolibrie, het bord waarvan ik wilde weten waar het voor is, wat voor organisatie daar achter zit, dát bord is geen raadsel meer. 

Onze vriend Bert mailde: 

Het is de exploitant van die malle reklame borden, die nu even niks te verkopen heeft en op deze wijze adverteerders wijst op deze opvallende plek.

Plausibel en Bert weet altijd heel veel, dus dat zal het zeker zijn. 

Ondertussen zag ik weer een ander bijzonder bord:

Een gewoon huis was het en het stond niet te koop. Dus eh... wat voor tips worden hier bedoeld. Ik heb heel veel tips, maar ja het moet wel ergens over gaan. Ik heb eigenlijk wel spijt dat ik niet heb aangebeld om te vragen of ik iets kon betekenen, hahaha. 

Tja en als je eenmaal op bordjes let, dan zie je ze vaker en vaker.

Daarnet werd het vraagstuk van de tips ook opgelost. Door Mieke.  Zij vond: klik

Hendrik Groen

De vorige dagboeken van Hendrik Groen heb ik gelezen. 

De tv-serie heb ik ook gezien en ik moet zeggen dat ik sindsdien dát beeld heb van Hendrik (en van Evert en Eefje). Ik vond de serie goed, de boeken ook trouwens.

Dit boek, het derde deel, wilde ik eigenlijk overslaan. Mijn ervaring is dat in een serie, de vervolgdelen vaak minder zijn. Bestelt mijn man ineens dit boek in de bieb. Ja, als het boek dan in huis is wil ik het toch lezen natuurlijk. En dat deed ik dus en achter elkaar ook. Maar ik werd er niet blij van. 

Het verhaal: 

Hendrik zit (overgeplaatst) in een nieuw verzorgingshuis. Hij is oud maar nog niet dood. De club Omanido is niet meer bij elkaar, maar ze ontmoeten elkaar nog wel en dan hebben ze het weer leuk.

Maar met Hendrik gaat het toch niet goed. Hij wordt per dag vergeetachtiger en mist het overzicht. Hij beseft dat zelf nog wel en probeert er wat aan te doen. Het schrijven in zijn dagboek biedt hem structuur. Verder heeft hij overal briefjes om hem te helpen herinneren aan van alles en nog wat. Hij zorgt nog steeds voor de hond van zijn overleden vriend Evert. En hij heeft vrienden die hem helpen. Leonie en Frida. Het boek speelt nu, in Coronatijd. Hendrik is als altijd goed gehumeurd en zelfs nog met veel humor en zelfspot. Maar het gaat slechter en slechter.

Ondanks de humor werd ik treurig van het boek . Opgewekt naar de eindstreep.  En die eindstreep komt dichter en dichterbij. Voor Hendrik, maar ook voor mij. 

Dat gevoel. Onafwendbaar. 

Het is niet zo dat die gedachte nu ineens door het lezen van het boek bij mij opkomt. Natuurlijk weet ik dat. 

Maar eigenlijk had ik geen zin in zo'n boek. Ik had het niet moeten lezen. 

 

Windmotor

Ze was me net voor, blogvriendin Marthy, met haar foto van een windmolen. 

Eh windmotor bedoel ik.

Ik had er heel toevallig  ook een gezien, had foto's gemaakt en er een blogje over geschreven.  Over déze windmotor,  al kende ik de term toen nog niet. 

Marthy was gaan googelen en veel beter geïnformeerd. Klik

Ik zou zelf niet zijn gaan zoeken. 

We waren aan het fietsen en ik vond de molen gewoon mooi staan, daar in het West-Friese landschap. Dat was de reden dat ik afstapte en een paar foto's maakte. 

Inmiddels ben ik geheel op de hoogte. En het is best interessant. 

Deze molen staat aan de rand van het Egboetswater, een natuurgebied nabij Hauwert.  En verder, als je geïnteresseerd zou zijn, kun je hier een en ander vinden. Klik

Er zijn er niet meer zo veel  in Nederland, dus vandaar dat ik deze toch maar laat zien hier!

 

Zeemeermin

Het begon met een prachtige deur. 

We zagen die in Monnickendam. Waar we vorige week een uitgebreide wandeling maakten.

Die wandeling waar mijn man steeds maar geduld had. 

Ik hou er van. Van deuren met een trapje ervoor. Van deuren met een lantaarn ernaast. 

Van deuren die zo goed in de verf zitten dat je er in weerspiegeld wordt. Of  juist van verwaarloosde deuren. 

Ha Ferrara is niet de enige die van deuren houdt en van alles wat daarbij hoort.  Ik heb zelf ook een flinke verzameling deuren. Op foto's dan hè. (Op Pinterest)

Deze deur had ook nog een extraatje, nl. een prachtige klopper in de vorm van een zeemeermin. Ik weet niet wat dat is, met zeemeerminnen. Ik vind ze fascinerend. Je ziet ze vaak in gevelstenen, maar deze dus op een deur.

Verder lopend vonden we er nog een,  nog een zeemeermin en inderdaad op een gevelsteen. Dit is trouwens een moderne steen en ik vind haar prachtig. De maker is Herman van Elteren.

Ik moest meteen denken aan het sprookje van de Kleine Zeemeermin. 

Dat was als kind al een favoriet sprookje. 

Ik had een sprookjesboek van Andersen. Sommige sprookjes van Andersen vond ik een beetje eng. Maar dat van de kleine zeemeermin niet. Het boek heb ik niet meer, maar in 1975 kocht ik een nieuwe uitgave. Niet zozeer vanwege de sprookjes, maar vanwege de illustraties van Lidia Postma. Zo mooi!

Zeemeerminnen, eenhoorns... tja, wat doe je er aan? 

Nick en Simon

Veel heb ik niet met hedendaagse muziek. Ik volg het niet, ik hoor natuurlijk wel eens wat,  maar ik mis vooral heel veel en dus ook waarschijnlijk veel moois. 

Natuurlijk ken ik Nick en Simon.  Ze kunnen zingen en goed  ook. Maar het bleef bij die constatering. 

Tot ik een tijd geleden op televisie hun zoektocht naar Simon en Garfunkel volgde. Dat deden ze samen met Kees Tol, die ik leuk vind. Drie Volendammers. Ik bleef er naar kijken. 

Op Simon en Garfunkel ben ik altijd al dol geweest. Uit de periode dat muziek wél heel belangrijk voor me was. 

En dan is er nu dus een combi. Getiteld Nick en Simon  NSG

 

 

Ik vind het prachtig, echt waar. Mooie nieuwe nummers in de sfeer van Simon en Garfunkel. Muziek om de tijd voor te nemen. Muziek om naar te luisteren. Muziek om de teksten te hóren

Muziek, geen behang. 

En dan ook nog wat echte Simon en Garfunkel nummers, gezongen door Nick en Simon. 

Ik kan me helemaal niet herinneren wanneer ik voor het laatst een cd kocht. Misschien wel vijftien jaar geleden of zo.. 

Maar deze, nadat ik stukken had gehoord, in de Taalstaat, deze kocht ik. 

Zogenaamd als Sinterklaascadeautje voor mijn man. Maar eigenlijk wilde ik hem gewoon zelf. Nog geen seconde spijt gehad. 

Mijn man ook niet!

Broccoli

Last year in London I saw this: Bro coli Lane. And I rememberd seeing  broccoli. On the wall.  So I went back to have a look

Nice and colourful  is not it? But what about the meaning. Broccoli? Just a  joke maybe?  We saw more  coloured broccoli later, much more. But this was the first one . 

And then we discovered this shop

 

 Broccoli all around there. But not only broccoli. Also collages, beautiful ones.

Finally we met the artist and owner of the shop: Adrian Boswell. A very nice man  who told us the story.

I started as a reaction to a vegetable crisis in England, 2017. There was no broccoli at the time. 

So Mr. Boswell put them all across his neighbourhood and they became very popular. That's it! 

Linking to Colourful World

 

Roodkapje

Verveelt het jullie al? Mij niet. 

Ik ben dus  nog maar even doorgegaan op Marktplaats en vond vier kaarten. 

Dat brengt het totaal op tweehonderdveertien.  Hier komen ze:

Deze kaart vind ik zo leuk. Roodkapje met dat vingertje. 

Bovendien is er een beschreven achterkant en zeker bij oude kaarten wekt dat altijd mijn nieuwsgierigheid op. 

Deze kaart werd in 1942 gestuurd aan Mademoiselle Ottilie en dan een onleesbare achternaam. Helaas. 

Het adres is wel goed leesbaar, een adres in Laren. Ik heb even gegoogeld en in 2019 was een huis op dat adres 1.449.000 waard. 

Dacht ik wel. Kindjes, driehoog achter,  in de Pijp heten over het algemeen niet Ottilie. 

De liefde van Ottilies  opa, oma en oom Pieter spat er van af. Zij kunnen zich niet voorstellen de Ottilie al 14 lentes telt.  

(Waarschijnlijk dáárdoor dat ze déze kaart aan hun veertienjarige kleindochter stuurden. Of kinderen bleven langer kind, dat kan ook). 

Enfin, ze hopen dat Ottilie steeds zo'n lieve dochter zal blijven voor haar ouders.

En dan de andere drie:

-De eerste is verstuurd in 1958.  

-De middelste kaart is ook uit 1942. Van tante Martha aan lieve Jacob in Dwingelo. 

 Met het advies de kaart goed te bewaren  want 'er zijn er nog meer van en dan krijg je op het laatst het hele     sprookje bij elkaar'.

 Goeie tip van tante Martha. Het klopt,  want ik heb nu ook het hele sprookje bij elkaar. 

-De laatste kaart is onbeschreven en ik weet dus niet uit welk jaar. 

En nu zit Marktplaats weer in mijn systeem en wil ik steeds even kijken of er nieuwe oude kaarten op staan. 

Geduld

 

Ik hoorde mijn man zeggen 'Ik moet er wel een heleboel van hebben'. Hij lachte. 

Ik was een stukje achtergebleven tijdens een wandeling. 

We waren in Monnickendam en ik was achtergebleven omdat ik eindelijk weer eens wat anders zag en dus de gelegenheid aangreep om foto's  te maken. Veel foto's. 

Toen ik tenslotte doorliep en dit huis zag, begreep ik wat hij gezegd had. En ik begreep ook waarom. 

Kolibrie

 

Ja hoor, dat wist ik.  En ik weet nog wel een paar dingen van dit bijzondere vogeltje. 

Bijvoorbeeld dat het een heel klein vogeltje is, met een in verhouding  heel  lange snavel. En dat-ie niet alleen achteruit kan vliegen, maar ook recht omhoog, als een helikopter. Dat het mannetje prachtig gekleurd is en dat een kolibrie een zeer hoge snelheid kan bereiken.

Maar ik weet niet wie ,welke club of organisatie dit bord heeft geplaatst. 

Er staat helemaal niks op.

 

Al googelend vond ik ook niks. Alleen dat  het Diabetes Fonds een kolibrie als logo heeft. 

Misschien zitten zij er achter en komt er nog een vervolg. 

Ik kan niet veel anders doen dan afwachten. Maar raar is het wel! Ik wil het gewoon weten. Met achteruitvliegende kracht.

Vrijheid

 

Wat was het heerlijk op het strand. Het voelde licht en luchtig. Laag water, opkomend. Nauwelijks wind, maar toch behoorlijke golven. Het geluid van de branding. Veel schelpen. En de zon die doorkwam en precies de tijd van onze wandeling zachtjes bleef schijnen. 

Slechts een handjevol mensen op dat grote strand op dinsdagmorgen. Ik ervaarde een groot gevoel van vrijheid

Van dit mooie stel hebben we een hele tijd staan genieten. Twee verschillende vogels, maar het leek net of de grootste het kleintje wat wilde leren.

'Kom maar kleintje, let goed op mij en probeer maar te doen wat ik doen. Je leert het wel hoor'. 

'Zie je nou wel. Goed gedaan. Ik blijf voorlopig nog in de buurt hoor'. 

De grootste vogel was trouwens geringd. Ik kon het nummer zien. (thuis, op de foto). Ik zou best iets meer er van af willen weten, maar hoe kom ik daar nou toch achter? Nou, je snapt dat dit weer enig onderzoek vergt. Never a dull moment!

Auto. Oranje auto

 

Hier zie je waarom ik laatst ineens zo geïnteresseerd was in oranje. 

Dit is namelijk onze nieuwe auto en die is oranje. Het is een oranje monster. 

Zo, dat is er uit. 

Bijna tweeënhalf jaar geleden kregen wij een auto-ongeluk. Klik

Wij mankeerden niks, maar de auto was total-loss. 

Een paar dagen later stelden we ons de vraag wat voor nieuwe auto we zouden kiezen. 

En besloten vervolgens helemaal geen auto meer te nemen. Om meerdere redenen. 

We besloten het voorlopig zonder te proberen en na de winter een echte beslissing te nemen. We kochten goede fietsen en... we waren zeer tevreden. Zeer! 

Er was maar een echt nadeel en dat was dat we niet meer standaard een dag in de week gingen oppassen in Den Haag en in Amsterdam. Dat is niet te doen als je op een redelijke oppastijd wil aankomen. Lastig voor onze kinderen, maar die vonden oplossingen. Natuurlijk vonden ze die. 

Maar verder hebben we de tijd en we kwamen overal waar we wilden komen met het openbaar vervoer. Dat fietsen beviel zeer goed en het ov ook. Iedereen was er bij gebaat. We waren ook erg tevreden over ons zelf. Dus na die winter hebben we nog geen seconde overwogen om toch weer een auto te nemen.

Tja en toen kwam Corona. 

Er was vanaf het begin geen schijn van kans dat we in bus of trein zouden gaan zitten. 

Doorbijten en slikken dus en heel veel fietsen. Ik denk dat we echt ieder fietsknooppunt hier in West-Friesland hebben gezien. 

Maar herfst en winter kwamen er aan en dat benauwde ons. Er was nog geen zicht op verandering. 

We voelden ons opgesloten en ook een beetje bang. Wat als een kind van ons echt heel ernstig ziek zou worden. Konden we er dan komen? Wat als we zelf ziek zouden worden. Op de fiets naar een teststraat, een redelijk eind uit de buurt? Ziek in een taxi gaan zitten? Ziek hulp vragen aan anderen? 

Dus nu leasen we een auto. Voor twee jaar, in de hoop en de verwachting  dat we er dan weer vanaf willen. Het is een automaat en dat moest even wennen, maar dat is inmiddels gebeurd. 

De auto is oranje en echt lelijk, maar fleurt zowel het parkeerterrein als een grauwe grijze dag lekker op. 

We zijn goed zichtbaar en het gekke is dat zo'n kleur snel went. 

Ik heb helemaal niks met auto's, maar deze herken ik tenminste.  Aan de kleur. 

Bovendien is-ie van binnen beschaafd zwart. 

Was er dan geen andere kleur? Zeker wel, maar heel raar,  dat scheelde zo'n driehonderd euro per jaar en dat hadden we er echt niet voor over. We wilden eigenlijk helemáál geen auto, dus wat maakt het uit. 

Afgelopen weekend maakten we voor het eerst een lange rit, naar Den Haag. Ook langs de plek van het ongeluk. 

Ging prima en we hebben lekker een eind gewandeld met onze kleinzoons en Sinterklaas gespeeld, daar en vervolgens ook in Amsterdam. 

En gisteren zijn we naar het strand gereden.  Het was heerlijk! Een beetje vrijheid terug.