Het was 1986.
'Oké jongens', zei ik tegen onze kinderen, 'Oké, zo meteen komen de Turkse meneren. Jullie gaan vast naar boven en in bad en dan gaat papa voorlezen'.
En zo is het lang gegaan. Papa ging voorlezen, de Turkse meneren kwamen binnen en ik ging les geven.
Ze waren met z'n tweeën, woonden in onze wijk en wilden graag Nederlands leren
Dursun en Yusuf. Ik heb ze lange tijd les gegeven.
Ik geloof dat dat uitging van de Raad van Kerken of zo, ik weet het niet meer.
In ieder geval had ik me na een oproep aangemeld, kreeg twee heren 'toegewezen' en ben gewoon maar begonnen.
We hadden geen leerboeken of zo. Maar ja, ik had op dat moment al jaren voor de klas gestaan en was creatief genoeg om zelf wat te bedenken.
Ik vond het hartstikke leuk om te doen. En deze twee waren aardig en wilden graag wat leren. Ze hébben ook wat geleerd.
Daarna, werd het hele vrijwilligersgebeuren ineens een officieel gebeuren. Het werd een organisatie, met een directeur aan het hoofd en een leidinggevende.
En er moest verslag uitgebracht worden en ik geloof zelfs dat ik lesvoorbereidingen moest laten zien. Ik hoefde nog net niet te solliciteren.
Enfin, daar had ik totaal geen zin in. Maar dan ook echt niet.
Ik weet nog dat ik samen met de moeder van een vriendinnetje van onze dochter, ook een ervaren leerkracht, een gesprek had in de nieuwe organisatie. Dat we totaal niet gehoord werden en dat we de tent verlieten, waarbij ik echt op m'n allerhardst de deur dichtsloeg. 'Zoek het maar uit, meneer de directeur!'
Yusuf ben ik nog wel eens tegengekomen. Dursun had ik denk ik al in geen dertig jaar meer gezien.
Tot eergisteren. Daar stond hij, met zijn prachtige kleinzoon. Niet teruggegaan naar Turkije.
Ik vond het zo leuk. We wisselden adressen uit en na corona gaan we elkaar zeker eens wat uitgebreider zien. Gisteren was er meteen een appje. Heel erg lief en complimenteus.
Toen ik vroeg hoe de kleinzoon heette, zei Dursun: 'Hij heet Yusuf, zeer gepast, ja, Jozef ik ben helemaal geïntegreerd'.
Jaren lang was ik bevriend met een Bosnische "vluchtelinge". Als haar vriendinnen dan op visite waren deden we regelmatig rollenspelletjes. b.v. op bezoek bij de dokter,telefoongesprek met de belastingdienst. Dit als aanvulling op de echte lessen. Wat hebben we gelachen.
BeantwoordenVerwijderenHeel leuk dat je Dursun weer tegen het lijf liep!
BeantwoordenVerwijderenMet het "leren van Nederlands" en het "inburgeren" is heel wat afgezwabberd. Ik heb een aantal fases meegemaakt en in het algemeen wordt je er niet vrolijk van. De mensen werden in ieder geval vermalen in het systeem en er werd bar weinig taal geleerd.
Toch ben ik altijd weer trots als ik die ene zeer gemotiveerde moeder tegenkom die wél het Nederlands heel goed heeft weten op te pakken, vooral trouwens door haar intelligentie en inzet.
A wonderful post. Or is it. It´s so sad when people use creativity (and time) to help and have success are made to go like this.
BeantwoordenVerwijderenSo wonderful you met Yusuf like that and are in contact again. And that he is really integrated.
We have too many Turkish people in... what 4th, 5th generation who still speak near to no German. Official papers often go out in German and Turkish - what about the Asian, Russian and so on people living here?!
(OK, that is all dumb in itself, paper. How do I read your blog? Google translate, digital.)
Wat een mooi werk heb je verricht. Jammer dat alle spontaniteit en creativiteit zo aan banden werd gelegd van wege toch controle.
BeantwoordenVerwijderenDeze reactie is verwijderd door de auteur.
BeantwoordenVerwijderenMooi dat je je voor deze mensen inzette. Erg leuk dat je je leerling na zoveel jaar weer tegenkwam. Dat moet vast een goed gevoel geven.
BeantwoordenVerwijderenWat een sneu verhaal voor alle partijen maar wat fijn om elkaar dan weer tegen te komen en te merken dat het uiteindelijk goed is gekomen.
BeantwoordenVerwijderenJa, zo jammer dat er op die manier een einde kwam aan zoiets moois. Wat geweldig dat je hem weer tegenkwam, en het contact weer is hersteld!
BeantwoordenVerwijderenIk heb respect voor de mensen die het willen leren. Ik kwam mensen tegen in werkomstandigheden waar geen gesprek mee te beginnen was. Maar met wat geduld en iedere keer verbeteren werd dat snel anders. Als die mensen willen leren, komt het zeker wel goed. We hebben ook nog steeds contact. Lijkt me leuk om zo iemand weer tegen te komen na al die jaren.
BeantwoordenVerwijderenWat een prachtig cadeautje zo vlak voor Kerst!
BeantwoordenVerwijderenLeuk om elkaar weer te zien.
BeantwoordenVerwijderenGoed werk gedaan. Wat is het toch jammer als alles in officiële banen geleid wordt. Het wordt er vaak niet beter van, slechts beter geadministreerd. Weet ik uit ervaring.
BeantwoordenVerwijderenOch, dat is nou eens leuk, zeg! Wat fijn dat het jouw leerling van toen zo goed gaat. Misschien komt er nog een verhaal hier over zijn wel en wee als jullie elkaar na de corona gaan zien?
BeantwoordenVerwijderenWat leuk dat je je Turkse meneer weer tegenkwam. Het was inderdaad mooi werk, ik deed het ook. Maar wat jammer dat door de bureaucratie het enthousiasme verdween.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal en wat tekenend voor onze maatschappij. Als Jezus in deze tijd terug zou komen zouden ze hem allereerst naar zijn papieren vragen. 🥶
BeantwoordenVerwijderen"De grootste kans in het leven is om een goede leraar te ontmoeten die je leven kan veranderen".
BeantwoordenVerwijderenJe was een van die leraren voor mij en dankzij jou kan ik deze woorden schrijven ...
Misschien hadden we geen klas, maar ik zal altijd een leerling voor je blijven. Je blijft een zeer waardevolle leraar voor mij.
Dursun Ekici
Pfff... dankjewel Dursun. Het ontroert me
VerwijderenWat zinvol die NT2 lessen die je gaf. In mijn vrijwilligerswerk merk ik ook hoe belangrijk het kunnen spreken en schrijven van de taal is. Om de juiste documenten te kunnen begrijpen en in te vullen, om aansluiting te krijgen op school bij de lessen van de kinderen.
BeantwoordenVerwijderenOntroerend wat Dursun hier zelf schrijft.
Wat jammer dat het allemaal anders moest worden, maar in ieder geval heeft je leerling er veel profijt van gehad om de beginselen van het Nederlands bij jou te leren. En om de reactie hierboven te kunnen geven!
BeantwoordenVerwijderenWat een mooi verhaal! Ja, ik vind 'professionalisering' het leven niet altijd persé beter of leuker maken. En wat lief, dat berichtje van Dursun.
BeantwoordenVerwijderenWat leuk dat je die twee heren Nederlandse les hebt gegeven. Dat kan toch prima zonder officiële organisatie?
BeantwoordenVerwijderenMaar misschien moet het wel allemaal officieel voor hun diploma inburgeringscursus?
De heren zijn in ieder geval blij en hebben er veel plezier van dat ze goed Nederlands spreken en ook schrijven zie ik.
Zelfs een kindje dat Jozef heet, hoe leuk is dat?
Wat mooi dat je na dertig jaar de man weer tegenkomt die jij heb geholpen om hier een goede plek in de maatschappij te vinden. Er is zo veel mis gegaan met de integratie van migranten, nog trouwens.
BeantwoordenVerwijderenVan wat Dursun hier schrijft, krijg ik een brok in mijn keel.
BeantwoordenVerwijderenDit moet heel fijn zijn voor jou.
Je hebt wat betekend in zijn leven !
Wat een prachtige reacties van beide mannen.
BeantwoordenVerwijderenOntroerend!
Meneer F. deelt je mening wat betreft vrijwilligerswerk waarin hij, op ander gebied, ook actief was in die tijd. Het ging mis toen de professionelen zich binnen dat werk een betaalde plek veroverden.
Oh wat mooi!!
BeantwoordenVerwijderenMooi verhaal. Zo jammer dat alles weer volgens "regeltjes" moest. Heel fijn wat Dursun schrijft. Dat maakt het toch weer helemaal goed.
BeantwoordenVerwijderenHier de vader van de zogeheten 'Jozef'. Mijn zoontje zijn naam is nog steeds gewoon 'Yusuf'. Het ontroert me erg dat de naam van mijn zoontje niet juist wordt vermeld in dit stukje. Wij zouden het zeer op de prijs gaan stellen, mocht dit aangepast gaan worden. Bij voorbaat dank. Met vriendelijke groet, Vader van Yusuf.
BeantwoordenVerwijderenGedaan, verkeerd verstaan dan, sorry
VerwijderenWat mooi!
BeantwoordenVerwijderenEen bijzondere ontmoeting weer na zoveel tijd.
BeantwoordenVerwijderenWat een mooie ontmoeting. Zo zie je maar weer wat ergens na jaren nog uit kan voortvloeien.
BeantwoordenVerwijderenWhat a beautiful story and I noticed Dursun has thanked you for giving him the opportunity to integrate.
BeantwoordenVerwijderenGreat that you met up again after such a long time.
Zo jammer, die overregulering!
BeantwoordenVerwijderenPrachtig dat jullie elkaar weer ontmoet hebben!
ja inderdaad overregulering.
BeantwoordenVerwijderen