Gezichtjes

 Dit gezichtje zag ik in London:

En Ferrara stuurde er nog drie. 'Dit jaar nog even afsluiten met een aantal gezichtjes, beginnen we in 2023 met een schone lei', schreef ze. 

En dat vond ik een prima idee! 

Het eerste: 'Een wakend oog in Alkmaar'.

Vervolgens: 'Dit zag ik omdat een doosje met filters omgekeerd in de kast stond'.

En tenslotte: 'Het laatste gezichtje keek me aan toen ik een voorraadje lijm aanlegde om de kerstkaarten te plakken. Persoonlijk vind ik dit de leukste'.

Ze zijn weer heel goed gespot, Ferrara. Dankjewel,  ze zijn alle drie erg leuk en origineel. 

Dit was het weer voor deze keer. En zoals altijd: Blijf speuren mensen, ook in 2023. bettievdgriend@hotmail.com 

Laatste 'werkdag'

 Vandaag is mijn allerlaatste reguliere werkdag in ons Westries Museum. 

'Wat jammer dat dit prachtige museum gesloopt wordt', schreef een bezoeker in het gastenboek. 

Pfff, fijn dat hij of zij het prachtig vond, maar gelukkig wordt het museum niet gesloopt. Toch, een verbouwing/vernieuwing van tweeënhalf jaar is natuurlijk ook niet niks.  En tsjonge, wat ga ik het missen. Echt heel erg.

Het zal vandaag een drukke dag zijn wat bezoekers betreft. Dat komt doordat het vakantie is, omdat de toegang gratis is de laatste weken en doordat veel mensen ook echt even afscheid komen nemen. 

Zelf was ik al een keer terug gegaan om foto's te maken. En deze week kwamen onze kleindochters met hun ouders ook nog een keertje kijken. 

Ze kregen een klein privé-rondleidinkje en vonden het leuk. Hier staan ze bij de kruiden te kijken en te ruiken in de V.O.C.-zaal. 

Natuurlijk werden er ook selfies gemaakt op de plek waar je selfies kon maken en Anna was voor even Dirkje.

Jarig

Vandaag precies zeven jaar geleden werd dit kind geboren. Odin.  Veel te vroeg, heel klein en heel lief. Dat laatste is niet veranderd. 

Uit elk levensjaar een foto en wat een ontwikkelingen zie je dan. Wat maakt zo'n mensje veel mee. 

En wij... wij maakten het deels ook mee en  genoten. Volop. 

Van harte gefeliciteerd, grote jarige. 

' Tot straks', zo eindigde dit blogje. Maar dat gaat helaas niet door. De jarige is ziek. Iedereen in zijn gezin is ziek. Da's niet fijn als je zeven wordt. Maar van uitstel komt geen afstel!!! Echt niet!

A very fine cat, indeed.

Een standbeeld voor een kat ? Dat zie je alleen maar in London. We zagen hem op een wandeling met een gids. 

Op speciale dagen mag de kat een lint om, passend bij de tijd of de gebeurtenis. En onze gids had zich aangepast. Ook een rood 'lint'. Christmas-time. 

Natuurlijk hoort er een verhaal bij. Dit is namelijk de kat van Dr. Samuel Johnson. 

De gids heeft zijn portret in de hand. 

Samuel Johnson was o.a. schrijver van een van de  eerste Engelse woordenboeken. Als je goed kijkt zie je dat de kat ook op een woordenboek zit.  

Hodge heet de kat. Naast hem liggen een paar oesterschelpen. In Dr. Johnsons tijd waren oesters supergoedkoop, echt volksvoedsel. De kat kreeg oesters te eten. Johnson vond het een tikkeltje genant als zijn bediende die oesters zou moeten gaan kopen. Dus deed hij dat maar zelf. Iedere dag. 

Dit is vastgelegd door zijn biograaf Boswell,  die eigenlijk niet van katten hield. Toen die Boswell opmerkte dat déze kat wel meeviel, zei Johnson: 

Why yes Sir,  I have had cats better than this.  But he is a very fine cat, a very fine cat indeed. 

Boswell legde gedurende vele jaren alles vast van Dr. Johnson. Dankzij Boswell wordt Johnson nog steeds geciteerd. Op internet vind je talloze citaten en daar zitten hele mooie bij. Mij spreekt deze het meest aan:

When a man is tired of London, he is tired of life. 

De gids legde wat muntjes in de oesterschelp. 'Als ik terugkom zijn ze weg' zei hij. 

Once upon a time...

 

Maar kocht je dan helemaal niks in London als je niet ging kerstshoppen? 

Zeker wel,  twee dingen kocht ik, maar niks kersterigs. 

Ik kocht dit trommeltje. Gevuld met theezakjes. Ik drink die thee nu, as we speak, maar zodra de thee op is wordt de bestemming gewijzigd in koekblikje. 

En ik kocht een boek.

Het is een kinderboek uit een serie en die gaat over 'The lives of outstanding people, from designers and artists to scientists. All of them achieved incredible things, yet each began life as a child with a dream'

Namen?  O.a. Helen Keller, Louis Pasteur, Freddy Mercury, Gloria Steinem, Michelle Obama en Alan Turing. Dat laatste boekje koop ik volgende keer, want voor hem, voor Alan Turing heb ik zoveel respect!

Een Nederlandse naam slechts, Anne Frank. Nou ja niet eens echt Nederlands natuurlijk. 

Uit het Elizabethboek laat ik een paar bladzijdes zien. Zo mooi getekend!

Lichtjes

 Er wordt in Nederland best veel reclame gemaakt voor London in december. Christmas time, verlichting, kerstshoppen enz.  

Het stikt er dan ook van de Nederlanders. Twee keer zaten we in een restaurant naast Nederlanders en in de tube moet je echt oppassen met wat je zegt. 

Wij bespraken een keer, gelukkig heel zacht, de broek van een meisje.  Dat was flower power met wijde pijpen in optima forma en zij en haar zus waren Nederlands.  Maar dit terzijde. 

Wij gingen niet kerstshoppen. Veel te duur trouwens daar. 

En we gingen ook niet speciaal voor de verlichting, maar ja die kan je niet missen als je dat al zou willen. Ik had verwacht dat het wat bescheidener zou zijn dan andere jaren. Maar niks hoor. 

Toch hou ik het meest van verlichting van deze soort:

Deze lanterns zijn  er altijd. Ik heb er zelfs een hele map van op Pinterest,  klik

Enfin,  die feestverlichting in London wás er dus volop. Soms mooi, soms volledig over de top:

En:

Als je goed kijkt zie je op de laatste foto, die van Harrods een volledig versierde auto. En dat rijdt er dan zomaar rond. Ik moest er wel om lachen. 

Ik heb er nog een andere foto van. Eentje die naar mijn mening London typeert: 

Kou, armoede, daklozen, de typerende brievenbussen én de onvoorstelbare luxe. London. 

Fijne Kerst!

 In het museum The Wallace Collection in London, zagen we verschillende schilderijen voorstellende Maria met kind. 

Bernardino Luini: The Virgin and Child in a landscape. ca 1500. The Wallace Collection, London

Ook in de National Gallery, waar we maar kort waren, zagen we toch:

Pablo Picasso: Motherhood, 1901. The National Gallery, London

Ik wens iedereen die hier leest  een heerlijke Kerst. 

Richard III, voor de IIIe keer

Dus wij deden een London Walk met Richard III. En hij wees ons bij het eind van de wandeling op The Wallace Collection, vlakbij. 'Gratis ook nog' zei hij. 

(Overigens zijn bijna alle musea in London gratis, al moet je voor speciale tentoonstellingen betalen). 

We vonden het een uitstekend idee. Het museum heeft vaker op mijn lijst gestaan, maar was een keer gesloten. Ik ben er heel lang geleden eens geweest, maar aangezien ik me daar niets van herinnerde en we net dringend toe waren aan onze eerste scone, gingen we naar binnen.

Wat denk je? Is me daar een kleine tentoonstelling over... Richard III. Wat een bijzonder toeval.

Dus eerst zie ik thuis de film, daarna volgde ik een gids met die naam  en tenslotte dit. Wat een bijzonder toeval.

Wat ik ook leuk vind is dat die King Richard altijd werd afgeschilderd als een slecht mens, een kindermoordenaar zelfs,  maar de laatste jaren, voortschrijdend inzicht, veranderde dat beeld nogal. Beter laat dan nooit. 

 

Allemaal goed en wel, maar we gingen toch echt eerst aan de scone. Richard kwam daarna. En vooral: de rest van het museum kwam daarna. 

Wat een pracht en wat een hoeveelheid schitterende schilderijen. Het huis waar het museum in is gevestigd is een 'Legacy to the Nation' geweest van Lady Wallace en zij schonk ook de collectie. 

Ik zag schilderijen die ik wel kende, maar nooit eerder in het echt zag, zoals bijvoorbeeld dit portret dat Rembrandt schilderde van zijn zoon Titus. 

Rembrandt: Titus, The Artist's Son, ca 1657. The Wallace Collection, London

Er was zoveel te zien, als ik weer in London ben ga ik zeker terug en verdiep ik me wat meer in het huis zelf,  met zijn zeer verschillende kamers. Nog eentje, om het af te leren:

Joshua Reynolds: Miss Jane Bowles. Ca 1775. The Wallace Collection, London

Mayfair

Die eerste wandeling met Richard III ging door Mayfair. Belgravia. 

Mayfair. Ja het is logisch natuurlijk , genoemd naar de Fair die in May werd gehouden in dit gebied, ooit.  Belgravia naar een hoge pief genaamd Belgrave. 

Een gebied waar niemand die ik ken, financieel gezien, zou kunnen wonen. Ongelooflijke prijzen. Echt ongelooflijk.

Het is het gebied waar bijvoorbeeld de latere koningen woonden, zoals William IV.  

Hij wordt  dan op het blauwe bordje de Sailor King genoemd, maar door de gids en veel Britse kindjes: Silly Billy. 

Zij leerden allemaal het rijtje George I, George II, George III, George IV, Silly Billy, Victoria. 

Het gebied van lords en ladies en hun huizen. Het gebied waar de werkers aparte ingangen hadden. En waar de stallen van toen, nu eveneens peperdure, verbouwde huizen zijn die er aan de buitenkant dan nog wel als stallen uit moeten zien 

De wandeling voerde ook nog langs Berkeley Square, een plek waar ik wel eens eerder was geweest en tot dan eigenlijk alleen kende van een lied, ooit gezongen door Vera Lynn. 

Een superromantisch lied.  Je ziet voor je hoe al die Britse jongens die de oorlog in gingen,  toen genoten van een optreden van de Sweetheart of the Forces en droomden van London

That certain night, the night we met

There was magic abroad in the air

There were angels dining at the Ritz

And a nightingale sang in Berkeley Square

I may be right, I may be wrong

But I'm perfectly willing to swear

That when you turned and smiled at me

A nightingale sang in Berkeley Square

Richard III zong het lied natuurlijk even voor ons en ik vond het leuk dat ik mee kon zingen. Toen we een paar dagen later nog een wandeling met hem deden wist hij dat nog. Bijgaand de versie van Michael Bublé

London Walks

Ik heb al een heel stel London Walks gedaan. 

Ja natuurlijk loop je in London, je neemt de underground of the bus, dat moet wel, maar verder loop je. Net even gecheckt, wij liepen in die zes dagen 86 kilometer. 

Een deel van die kilometers liepen we samen met Richard III. Je ziet hem hier op de foto. Richard III is gids bij London Walks. 

Dat is voor mij en mijn man een uitstekende organisatie. En nu dus ook voor onze dochter. 

 Ze hebben een heleboel gidsen in dienst en je kunt kiezen uit een heleboel wandelingen. 

Je kunt op hun site per dagdeel zien wat op die dag de mogelijkheden zijn, 's ochtends, 's middags of 's avonds. 

Je kiest en dan hoef je alleen nog maar te zorgen dat je op tijd op het afgesproken punt bent. Dat punt is makkelijk te bereiken, vaak bij een metro-uitgang. Daar zie je de gids al staan. Met mensen die ook meelopen. Je betaalt en op de afgesproken tijd vertrek je. 

De wandelingen gaan altijd door, ook bij slecht weer. 

Als je meer wilt weten, klik  

Je kunt je van tevoren aanmelden, maar het hoeft niet.

Er lopen natuurlijk ook andere mensen mee en soms heb je ook nog even een leuk gesprek met je medetoeristen. De vrouw met het groene jasje bijvoorbeeld, kwam uit Israël en had volgens eigen zeggen,  haar twee grootste liefdes verenigd op haar jas: The Queen en David Bowie. 

Ik heb nog niet meegemaakt dat de groepen te groot waren. Deze keer waren we met ongeveer tien mensen. 

De laatste dag deden we ook nog een wandeling en toen waren we met drie. 

Ik heb alleen maar goede wandelingen meegemaakt en bijna altijd uitstekende gidsen. 

Mensen die veel te vertellen hebben, duidelijk zijn, grapjes maken, soms een passend lied zingen en leuke weetjes delen. Mensen die het met plezier doen. 

De wandeling stopt na zo'n anderhalf tot twee uur en dan ben je ook weer op zo'n punt van waaruit je verder kunt. 

En je hebt plekken gezien waar je anders vrijwel zeker niet zou zijn gekomen. Interessante plekken. 

Richard III heet trouwens zo omdat er meer Richards in dienst zijn. Het was heel toevallig dat ik net de film The Lost King had gezien. Over.... Richard III. 

Over de reis naar London

 

Er werd mij van verschillende kanten gevraagd naar de treinreis naar London. Met de Euro Star. 

Nou, ik mag wel zeggen dat die uitstekend beviel. 

Wij moesten vroeg op,  we moesten natuurlijk eerst nog naar Amsterdam en je moet er negentig minuten van te voren zijn. Maar dan is het ook klaar. De douane heb je dan gehad. 

Je gaat zitten op je gereserveerde plaats en je kunt blijven zitten tot St Pancras. Midden in London. 

Vroeger moest je in Brussel overstappen, maar dat gedoe is voorbij. 

Ik vind het echt een comfortabele reis. We doen het al jaren op deze manier. 

Angst voor de tunnel? Nee helemaal niet, je merkt het nauwelijks. De eerste keer in de tunnel was ik in slaap gevallen, kan je nagaan. 

Jaren geleden, ik weet niet eens meer hoe lang geleden, hebben we wel eens gevlogen. Maar dit is echt veel handiger. 

Vroeg boeken, mijn man deed dat voor ons in september, scheelt aanmerkelijk in de prijs. 

Het is in London een uur vroeger, dus na een reis van vier uur en een beetje, heb je nog een groot deel van de dag voor je. 

Dit is de eerste foto die ik maakte in London, met mijn telefoon. Ik maakte deze omdat dit, Sheperd's Bush,  het station is, het dichtst bij ons hotel. Maar vooral omdat ik het heerlijk vond om het vertrouwde underground teken weer te zien. Dat was precies drie jaar geleden. 

Het bordje laat ook meteen zien, dat er veel verval is in London. Op sommige plaatsen is dat overduidelijk, zoals hier. 

Het bordje laat niet zien hoe overweldigend druk het was in de metro. Echt ongekend. 

Dat kwam ook omdat er stakingen waren, met als gevolg 'severe delay' en soms een andere route of de bus. 

We maakten gebruik van een travelcard, die je aanschaft of oplaadt meteen in St Pancras. Geldig voor bus of tube. 

Ik had mazzel met onze handige dochter die in haar telefoon een app had die precies aangaf hoe of wat.  

'Oh', zei ze dan,  'we kunnen ook met de bus, die vertrekt daar en daar, drie minuten lopen, die kant op'. Het werkte perfect. 

Als ik weer ga wil ik die app ook!!! Nu liet ik het me allemaal aanleunen, mooi makkelijk. 

Eindelijk!

 

Kijk, dit is London. En deze foto symboliseert alles. Oud en nieuw. Donker en licht, De Thames... Alles!

Ik weet niet meer wanneer onze dochter en ik  afspraken om samen naar London te gaan, maar het is minstens vijftien jaar geleden. 

Ik weet wel dat die afspraak gemaakt werd in Fortnum & Mason. Ik belde haar toen vanuit de winkel omdat ik ineens zo moest denken aan mijn moeder. Met haar was ik ook meerdere keren in London geweest. 

Ik belde onze dochter en zei dat wij dat ook een keer moesten doen, samen naar London. 

Ja, vond zij ook. 

Maar het kwam er nooit van. 

In mei van het eerste Corona-jaar zouden we dan eindelijk gaan, maar dat ging natuurlijk niet door. 

Er had van alles tussen kunnen komen,  ook deze keer. Maar er kwam helemaal niks tussen. We zijn gegaan.

Met de trein, vorige week woensdag. En gisteravond laat waren we terug in Amsterdam. 

We hadden een heerlijke week en daar zal ik zeker nog van alles van laten zien hier

Mural opruiming

 Zoals ik opruim in huis, zo houd ik ook opruiming in mijn (onze foto's).  

Ik ben van plan daar af en toe wat van te laten zien. 

Vooral als het murals betreft die ik zelf erg mooi vind. Te beginnen met deze twee, allebei gezien in London

Dan eentje van Collin van der Sluijs ( daar is-ie weer), in samenwerking met Rutger Termohlen. Ik zag hem in Goes en het is al een ouwetje, maar ik zag hem pas dit jaar.

En dan nog twee die ik zag in Israel in 2013. In Zefat om precies te zijn . Ik heb geen naam genoteerd. 

Ik begon me toen denk ik nog maar net te interesseren voor murals. Tegenwoordig let ik beter op meestal.

Deze twee doen me erg denken aan de schilderijen van Chagall

Linking to Sami's Colourful World