We gingen wandelen in het Wormer-en Jisperveld.
Om de volgende redenen:
- Ik wilde graag grutto's spotten en blogvriendin Jeanne had er daar een heleboel gezien, er geweldige foto's gemaakt.
- Door het bord dat je hier ziet, dat bord van Ging en Gaan, dat ik ook bij Jeanne zag en superleuk vond.
- We wilden wandelen, ergens waar we de afgelopen twee jaar nog niet waren geweest. Pfff.
- Het was in onze buurt.
Nou redenen genoeg. Dus we gingen. Met stralend weer. Wat was het lekker in de auto, op weg er naar toe.
Maar het ging meteen al mis.
Want wel stralend weer, maar stervenskoud en een zeer harde wind. Die we (het is ongelofelijk maar echt waar) gedurende de hele wandeling tegen hadden. En het was een ronde hè!
Verder liepen er de hele tijd drie mensen achter ons aan. Niet op gehoorsafstand, dat net niet. Maar als wij stilstonden of even afsloegen deden zij dat ook. Van de andere kant naderden ook steeds mensen
Ik heb niks tegen mensen hoor, maar ik moest plassen.
Nou heb ik tegenwoordig, net als al mijn blogvriendinnen een plastuit. Maar daar ben ik nog niet zo handig mee en het waaide zo hard dat het waarschijnlijk mis zou gaan.
Op een gegeven moment was er een klein sluisje in dat verdere open landschap. Ontzettend open mag ik wel zeggen.
Nou dus ik dacht dan maar daar achter dat sluisje. Lag er een gigantische dode haas.
Ik schrok ervan, maar bovendien ga je toch niet staan plassen naast een dode haas.
Volgende plekje. Weer zo'n soort sluisje. Ik hield me vast aan dat muurtje en dat was maar goed ook want ik zakte tot mijn enkels in de blubber. Tot en mèt mijn enkels bedoel ik natuurlijk!
En de hele weg geen grutto gezien. We liepen bijna twee uur en pas op het allerlaatst zagen we er een paar. Aan de overkant van een sloot. En dit is nog mijn beste foto:
De conclusie is dat zo'n landschap helemaal niks voor mij is. Het is nota bene het grootste aaneengesloten veenweidegebied van West-Europa. Het zijn honderden weilandjes met rietkragen en slootjes ertussen. Het is een natuurmonument.
En ik? Ik ga er nooit maar dan ook nooit meer wandelen. Erg hè.
28 opmerkingen:
I´m very sorry - but you have me laughing here.
Oh, what a bad day, but you tell it so funnily!
Ingo once bought a plastic, reusable pee device for Australia for me - I couldn´t use it - where do you get the reusables from?
Hahaha, sorry, ik moet lachen. Doet me denken aan mijn moeder, die een mooie plasplek had gevonden, neerhurkte ... en toen kwam er een trein voorbij. Ze had de spoorbaan niet gezien, het was in Engeland.
Iris:www.uixi.eu
Wat een vervelende mensen om jullie zo te achtervolgen... :)
Zo'n tuit vraagt toch om een rustig en beschut plekje. Jammer van die wind. Misschien toch nnog eens in de herhaling... nooit is zo definitief.
Wat moeilijk als je nodig moet. Ik ben ooit maar gewoon achter de hond gaan zitten.
Nee hoor, er zijn zoveel prachtige plekken waar ik wél graag wandel, dat ik het niet meer ga proberen.
Dat zie ik voor me, hahaha
Het heeft je in elk geval wel een mooi verhaal opgeleverd.
Jammer dat het zo tegenzat, maar ik moet er vreselijk om lachen
Al bij al heb je toch een mooie foto kunnen nemen en ja zo een plastuit had ik ook eens maar was niet echt mijn ding. En nu ik veel broeken draagt al helemaal niet. Dus soms ben ik maar een wildplasser als ik echt eens zal moeten. Je hebt trouwens een leuk blog want ik kom zo af en toe ook lezen en nu reageer ik maar eens een keer. Omdat het verhaal mij ook een herinnering terug gaf. Groetjes, Tine
Dat vind ik leuk, Tine. Dank. Ik was laatst via je vriendin ook bij jou.
Mooi avontuur.
Arme jij. Je aversie tegen dit wandelgebied spat van de bladzijde. Ik geloof je direct dat je daar nooit meer wandelt. Maar je grutto is toch gelukt.
Ik moet toch wel lachen om jouw verhaal, maar ik kan me voorstellen dat je, na deze wandeling, het wel voor gezien houdt.
Over die plas tuiten lees ik steeds vaker, ik draag altijd rokken en dat is voor wildplassen erg handig :-)
Dat was niet best allemaal, maar zoals je het beschrijft wel komisch!
Wat jammer dat de wandeling zo tegenviel. Plassen in het open veld is niet bepaald leuk.
Volgende keer maar een drogere plek opzoeken om te wandelen.
Wat vervelend als je hoognodig moet en je kunt het nergens kwijt. Ik moest er wel om lachen.
Sorry, maar ik heb echt moeten lachen …
Hilarisch verhaal. Toch is het denk ik heel erg de moeite het zelfde rondje nogmaals te wandelen met zacht lenteweer (.... en lege blaas) ;)
Ik zie het helemaal voor me... haha, ik kan er ook niets aan doen.
Een verhaal om bij te lachen.
Blijven lachen hoor, ik heb het wel gedaan om je verhaal.
Nee hoor, niks erg!
Wat een heerlijk verhaal. Heel herkenbaar, door dat plassen, wat is dat voor ons, vrouwen , toch lastig. Zelfs met een plastuitje dus.
In ieder geval heb je veel mensen een leuk begin van de dag bezorgd.
Wat een verhaal over het Wormer-en Jisperveld, wat een mooi gebied is.
Vervelend als mensen je gedrag spiegelen, net of ze op je letten.
Dan denk je toch over ze, van loop even door. Hans
Heel handig ding. Ben er zo blij mee!
Ach arme Bertie! Ik voel de kou met je mee, want dat was het toen ik er wandelde ook al. Zelden platter en opener terrein gezien!
Een reactie posten