We gingen wandelen in het Wormer-en Jisperveld.
Om de volgende redenen:
- Ik wilde graag grutto's spotten en blogvriendin Jeanne had er daar een heleboel gezien, er geweldige foto's gemaakt.
- Door het bord dat je hier ziet, dat bord van Ging en Gaan, dat ik ook bij Jeanne zag en superleuk vond.
- We wilden wandelen, ergens waar we de afgelopen twee jaar nog niet waren geweest. Pfff.
- Het was in onze buurt.
Nou redenen genoeg. Dus we gingen. Met stralend weer. Wat was het lekker in de auto, op weg er naar toe.
Maar het ging meteen al mis.
Want wel stralend weer, maar stervenskoud en een zeer harde wind. Die we (het is ongelofelijk maar echt waar) gedurende de hele wandeling tegen hadden. En het was een ronde hè!
Verder liepen er de hele tijd drie mensen achter ons aan. Niet op gehoorsafstand, dat net niet. Maar als wij stilstonden of even afsloegen deden zij dat ook. Van de andere kant naderden ook steeds mensen
Ik heb niks tegen mensen hoor, maar ik moest plassen.
Nou heb ik tegenwoordig, net als al mijn blogvriendinnen een plastuit. Maar daar ben ik nog niet zo handig mee en het waaide zo hard dat het waarschijnlijk mis zou gaan.
Op een gegeven moment was er een klein sluisje in dat verdere open landschap. Ontzettend open mag ik wel zeggen.
Nou dus ik dacht dan maar daar achter dat sluisje. Lag er een gigantische dode haas.
Ik schrok ervan, maar bovendien ga je toch niet staan plassen naast een dode haas.
Volgende plekje. Weer zo'n soort sluisje. Ik hield me vast aan dat muurtje en dat was maar goed ook want ik zakte tot mijn enkels in de blubber. Tot en mèt mijn enkels bedoel ik natuurlijk!
En de hele weg geen grutto gezien. We liepen bijna twee uur en pas op het allerlaatst zagen we er een paar. Aan de overkant van een sloot. En dit is nog mijn beste foto:
De conclusie is dat zo'n landschap helemaal niks voor mij is. Het is nota bene het grootste aaneengesloten veenweidegebied van West-Europa. Het zijn honderden weilandjes met rietkragen en slootjes ertussen. Het is een natuurmonument.
En ik? Ik ga er nooit maar dan ook nooit meer wandelen. Erg hè.
I´m very sorry - but you have me laughing here.
BeantwoordenVerwijderenOh, what a bad day, but you tell it so funnily!
Ingo once bought a plastic, reusable pee device for Australia for me - I couldn´t use it - where do you get the reusables from?
Iris:www.uixi.eu
VerwijderenHeel handig ding. Ben er zo blij mee!
VerwijderenHahaha, sorry, ik moet lachen. Doet me denken aan mijn moeder, die een mooie plasplek had gevonden, neerhurkte ... en toen kwam er een trein voorbij. Ze had de spoorbaan niet gezien, het was in Engeland.
BeantwoordenVerwijderenWat een vervelende mensen om jullie zo te achtervolgen... :)
BeantwoordenVerwijderenZo'n tuit vraagt toch om een rustig en beschut plekje. Jammer van die wind. Misschien toch nnog eens in de herhaling... nooit is zo definitief.
BeantwoordenVerwijderenNee hoor, er zijn zoveel prachtige plekken waar ik wél graag wandel, dat ik het niet meer ga proberen.
VerwijderenWat moeilijk als je nodig moet. Ik ben ooit maar gewoon achter de hond gaan zitten.
BeantwoordenVerwijderenDat zie ik voor me, hahaha
VerwijderenHet heeft je in elk geval wel een mooi verhaal opgeleverd.
BeantwoordenVerwijderenJammer dat het zo tegenzat, maar ik moet er vreselijk om lachen
BeantwoordenVerwijderenAl bij al heb je toch een mooie foto kunnen nemen en ja zo een plastuit had ik ook eens maar was niet echt mijn ding. En nu ik veel broeken draagt al helemaal niet. Dus soms ben ik maar een wildplasser als ik echt eens zal moeten. Je hebt trouwens een leuk blog want ik kom zo af en toe ook lezen en nu reageer ik maar eens een keer. Omdat het verhaal mij ook een herinnering terug gaf. Groetjes, Tine
BeantwoordenVerwijderenDat vind ik leuk, Tine. Dank. Ik was laatst via je vriendin ook bij jou.
VerwijderenMooi avontuur.
BeantwoordenVerwijderenArme jij. Je aversie tegen dit wandelgebied spat van de bladzijde. Ik geloof je direct dat je daar nooit meer wandelt. Maar je grutto is toch gelukt.
BeantwoordenVerwijderenIk moet toch wel lachen om jouw verhaal, maar ik kan me voorstellen dat je, na deze wandeling, het wel voor gezien houdt.
BeantwoordenVerwijderenOver die plas tuiten lees ik steeds vaker, ik draag altijd rokken en dat is voor wildplassen erg handig :-)
Dat was niet best allemaal, maar zoals je het beschrijft wel komisch!
BeantwoordenVerwijderenWat jammer dat de wandeling zo tegenviel. Plassen in het open veld is niet bepaald leuk.
BeantwoordenVerwijderenVolgende keer maar een drogere plek opzoeken om te wandelen.
Wat vervelend als je hoognodig moet en je kunt het nergens kwijt. Ik moest er wel om lachen.
BeantwoordenVerwijderenSorry, maar ik heb echt moeten lachen …
BeantwoordenVerwijderenHilarisch verhaal. Toch is het denk ik heel erg de moeite het zelfde rondje nogmaals te wandelen met zacht lenteweer (.... en lege blaas) ;)
BeantwoordenVerwijderenIk zie het helemaal voor me... haha, ik kan er ook niets aan doen.
BeantwoordenVerwijderenEen verhaal om bij te lachen.
BeantwoordenVerwijderenBlijven lachen hoor, ik heb het wel gedaan om je verhaal.
BeantwoordenVerwijderenNee hoor, niks erg!
BeantwoordenVerwijderenWat een heerlijk verhaal. Heel herkenbaar, door dat plassen, wat is dat voor ons, vrouwen , toch lastig. Zelfs met een plastuitje dus.
BeantwoordenVerwijderenIn ieder geval heb je veel mensen een leuk begin van de dag bezorgd.
Wat een verhaal over het Wormer-en Jisperveld, wat een mooi gebied is.
BeantwoordenVerwijderenVervelend als mensen je gedrag spiegelen, net of ze op je letten.
Dan denk je toch over ze, van loop even door. Hans
Ach arme Bertie! Ik voel de kou met je mee, want dat was het toen ik er wandelde ook al. Zelden platter en opener terrein gezien!
BeantwoordenVerwijderen