Steen, papier, schaar

 

Een boek dat nogal bijzonder begint: Charles de man van Anne en de vader van Charlotte, krijgt een ernstig ongeluk. Anne krijgt een politieagent aan de deur die haar het slechte nieuws komt vertellen. 

En wat doet Anne? Ze zegt dat ze zelf naar het ziekenhuis zal rijden, wil geen hulp en maakt eerst haar stoofschotel af. Ze vindt het zelf ook raar, maar toch pas daarna belt ze haar dochter.

Vervolgens leren we Anne en Charlotte en Charles echt kennen. Charlotte (30) woont niet meer thuis, heeft een relatie met Gabriel en Anne heeft een vriendin, Janet. Ook de laatste twee mensen leren we kennen,  terwijl het verhaal teruggaat naar de tijd dat Anne Charles leerde kennen en naar de tijd dat Charlotte klein was.

Charles ligt in het ziekenhuis in coma en de twee vrouwen zoeken hem op natuurlijk. En gaandeweg wordt er van alles duidelijk. 

Waarom Charles een (in mijn ogen) nare man is. Waarom Anne blijft hangen in een ongelukkig huwelijk, waarom Anne niet ingrijpt, terwijl je als lezer wel wil gillen: doe wat, Anne. 

Het wordt duidelijk waarom Charlotte is zoals ze is, onzeker, een beetje zwaarmoedig. 

Het wordt allemaal duidelijk in deze goedgeschreven roman. Vrolijk maakt dit verhaal niet. Ik herkende macht en machtsmisbruik zowel geestelijk als lichamelijk, zwakte. En toch ook liefde. Uiteindelijk.

De titel is mij niet helemaal duidelijk overigens. Er is een spelletje dat zo heet. Steen ( je maakt een vuist), wint van schaar. Papier (vlakke hand), wint van steen.  Schaar (twee gespreide vingers), wint  van papier. Het zal dus wel doelen op de verhoudingen binnen het gezin, maar daar moet ik veel te lang over nadenken. 

Toch vond ik het boek boeiend. Goed geschreven en een aanrader.