Totaal aantal pageviews

dinsdag 2 april 2024

Tate Britain

 Tate Britain, dat is, de naam zegt het al, een museum voor Britse kunst. Oud, modern,  er tussen in en heel veel Turner (waar ik niks aan vind).  Een heel groot gebouw gelegen aan de Thames met een grote verzameling. 
Twee keer eerder was ik in dit museum. De eerste keer was ik zwaar onder de indruk van de Prerafaëlieten. De tweede keer (in 2019) kon ik ze niet vinden. Nu wel!    
Die eerste keer wist ik nauwelijks iets af van die schilders en de stroming,  maar het is uitgebreid aan de orde geweest in mijn cusussen. 
En het is niet echt nodig hoor, want je kunt een schilderij natuurlijk ook zonder voorkennis bekijken en er van genieten, maar toch kijk je met andere ogen als je wel een beetje voorkennis hebt. Dit terzijde. 


Dit is een werk van John William Waterhouse (1849-1917), die het maakte in 1888. De titel is De Lady of Shalott. Die titel is ook de titel van een gedicht van Tennyson en het schilderij is daarop gebaseerd. Wat een drama:
De Lady zit in een toren opgesloten en ze is vervloekt. Ze zal sterven als ze direct naar buiten kijkt. 
Dus kijkt ze niet direct, maar via een spiegel en borduurt scenes uit de buitenwereld. 
Helaas,  dan kijkt ze,  per ongeluk of expres dat weet ik niet, toch en vangt een glimp op van Sir Lancelot. 
Ze wordt meteen verliefd op de ridder, maar de vloek treedt ook meteen in werking. Ze stapt  uit de toren en zoekt een boot om Lancelot te gaan zoeken. Je ziet Lancelot op het borduurwerk. 
Het gaat haar niet lukken. Want zie je die laag vliegende zwaluwen?  Die wijzen op de naderende dood. Van de drie kaarsen brandt er nog maar een en als die gedoofd zal zijn,  is het afgelopen met de Lady of Shalott. 

Het tweede schilderij heet No Woman, No Cry en het is gemaakt door Chris Ofili (1968) in 1998.
Ook drama, maar écht:



De twee schilderijen kunnen niet meer van elkaar verschillen dan ze doen. 

Het tweede is gemaakt als eerbetoon voor Stephen Lawrence, een zwarte jongen.  In 1993 in London vermoord door een witte bende. Dit is zijn moeder Doreen en in haar tranen zie je steeds een portretje van haar zoon. 
De bende werd aanvankelijk niet veroordeeld. Doreen eiste meer onderzoek waardoor tenslotte racisme werd vastgesteld, binnen de politie. 

No woman, no cry. Misschien ook mooi om even te luisteren.

 

16 opmerkingen:

Mevrouw W. zei

Twee indrukwekkende werken! Ik vind ze beiden mooi.

izerina zei

Wat een mooie weergave van trieste zaken

Judy zei

Prachtige schilderijen. Wel droevig.

Emie zei

Vooral het tweede kunstwerk vind ik.prachtig en ontroerend.

Sjoerd zei

Ik kan me ook goed vinden in de muziekkeuze. Bob Marley en zijn No woman, no cry zijn voor mij ook een muzikaal hoogtepunt.

Griemmank zei

Het penseelwerk van meneer Waterhouse haal je overal meteen uit. 'The lady' is heel bekend. Ik zou best een grote tentoonstelling willen zien van zijn schilderijen.

Mormorsweb.blogspot.com zei

Wat een "zeggend" werk, de "Lady og Shalott". Heel mooi (ook dat andere hoor)

sjannesblog.com zei

Je ziet meer met zo'n toelichting. Dank ervoor.

biebkriebels zei

Mooie post!

miekequilt zei

Wat een prachtige indrukwekkende schilderijen. De bovenste spreekt me iets meer aan, vanwege het handwerk wat je zo mooi ziet. Het tweede is zeker ook indrukwekkend.

Janny zei

Heel erg mooi die schilderijen, vooral de bovenste vind ik echt prachtig en is de tweede ontroerend.

In de weer zei

Wat mooi, die portretjes in de tranen.

Ferrara zei

Zo verschillend en allebei mooi. In de tweede zit het drama echt indrukwekkend weergegeven.

Marthy zei

Dat laatste schilderij, prachtig en dan daarbij dat geweldige nummer van Bob Marley. Met heel veel plzezier geluisterd.

Iris Flavia zei

Altogether a rather sad post! But that is art, right - it goes many ... all ways.

Rianne zei

Beide mooi, beide nog mooier door de uitleg. Dank je wel.