Uitzicht

 Ja,  daar in 20 Fenchurchstreet, daar waren we de vorige keer ook om het uitzicht te bewonderen.

 Het mooie is dat je daar zo naar binnen kunt lopen. Er wordt even in je ogen en in je tas gekeken en dan mag je doorlopen naar een van de liften. Ik heb niet eens gevoeld dat het omhoog ging, maar we waren er binnen de kortste keren. En omdat het de vorige keer regende en de ramen beslagen waren,  genoten we deze keer extra van het uitzicht. 

Het werkt altijd wat relativerend, vind je niet? Die kleine mensjes beneden. 

Ik bleef natuurlijk foto's maken, me vasthoudend aan een wand en de railing, want eigenlijk vind ik het behoorlijk eng. 

Dus hier laat ik het bij, maar prachtig was het daar zeker. En voor als je naar London gaat, onthou het adres! 

Nog een dingetje: de namen van al die grote gebouwen zijn ook zo leuk. Dit bijvoorbeeld heet de Walkie-Talkie. Herinnert me een beetje aan de namen van de Rotterdamse bruggen. 

Walk

 Natuurlijk deden we ook een wandeling, een London Walk, met een gids. 

Een wandeling die we de vorige keer ook al deden, maar die we graag wilden herhalen nu we met B&M waren. Omdat we in een deel wandelden waar we uit ons zelf niet direct zouden zijn gekomen. 

De gids van de vorige keer was er helaas niet, dat was David P. 

Nu kregen we Rick en Rick was hartstikke aardig. Een soort man die je ook echt loopt te bestuderen. Eentje met kennis van zaken en een duidelijke stem en uitspraak. Heel goed en geestig, met wat zelfspot. Hij deed het net een klein beetje anders en dat maakte het gelukkig weer leuk voor ons.

Kijk, daar is-ie, met z'n hoedje. Deze wandeling voerde o.a. langs de Bank of England, The Royal Exchange, Samuel Pepys en een zeer fraai monument over kolonialisme en de afschaffing van slavernij. Die zuilen kunnen suikerriet voorstellen, vanwege de handel, maar het zouden ook mensen kunnen zijn die luisteren naar een spreker. En die spreker zou een invloedrijke dominee uit deze buurt kunnen zijn die fel tegen de slavernij was. 

Klik

Verder is het een gebied waar de kantoormensen buiten hun biertjes stonden te drinken. Leadenhall Market. De woning van de Lord Mayor met informatie over hoe de rollen verdeeld zijn tussen de koning en de Mayor. 

Kortom, er was van alles te zien. Alleen stopte Rick niet bij het prachtige uitzichtspunt waar we de vorige keer waren. Maar de herinnering was nog zo recent dat we het na afloop met vereende krachten terug konden vinden. 

Dat laat ik nog een andere keer zien. 

Nogmaals Kew

 

Natuur, wetenschap en kunst. Allemaal daar in Kew. De kunst is van Marc Quinn: Light into life. Ik vond het prachtig en zo passend in die omgeving. 

En dit zijn er nog maar twee hè. Er waren nog allerlei andere bloemvormen waar je leuk mee bezig kon zijn, spiegelen met foto's. Het park is zo groot. Af en toe kwam je er weer eens een of een paar tegen.

Kew Gardens, London, Richmond

Eigenlijk moet ik zeggen Kew Royal Botanic Gardens. 

Het zijn tuinen en vijvers en kassen en bloemen, bruggetjes, bankjes, een pagode, dieren en kunst. 

Dat is heel kort samengevat en dat kan eigenlijk niet want er er is zoveel moois te zien... 

Het ís gewoon niet samen te vatten. We brachten er een groot deel van een dag door.

Botanische tuinen: Plants and fungi are vital to the future of food, clean air and medicine. We're fighting against biodiversity loss to save life on Earth. 

Dat is wat ze doen en dat is waarom het behalve prachtig,  ook nuttig is. En dat al zo'n beetje sinds 1759. Steeds uitgebreid en in 2003 zelfs Unesco World Heritage geworden. Terecht!

Onze vrienden zijn heel erg van de planten en lezen veel bordjes om te weten hoe en wat. Ik kijk gewoon en dat is genoeg voor mij, maar dat het leerzaam is, daaraan valt niet te twijfelen. 

Ik zag mijn allereerste vos. 

Mijn vriendin S. zag jaren geleden midden in London, gewoon in een straat een vos. Onze zoon Bart zag tijdens het hardlopen in de duinen bij Scheveningen een vos. Maar ik zag er nooit een, tot nu toe dus. 

Sterker nog, er waren er twee. 

Heel gek dat je ook meteen weet dat het vossen zijn. Geen seconde dacht ik dat het iemands hond was. 

Ha, Wild Life!

Shakespeare by Jimmy.C.

Toen we aan het wandelen waren langs de Thames, zagen wij een fraaie mural. 

Ik dacht die lijkt wel erg op een andere mural. Een die ik eerder bij een ander bezoek in London zag. 

Dat was een portret van een man met zijn kind: Joe's kid.  Ik heb ze nog even opgezocht. 

Enfin,  toen ik de handtekening zag, wist ik het zeker.

Jimmy.C. maakte ook deze mural. Een portret van Shakespeare. 

Daar waar we liepen, was ik totaal niet voorbereid op een mural. Maar dat is natuurlijk juist zo bijzonder. Je kan er op iedere straathoek, in wat voor wijk dan ook, eentje tegenkomen. 

Zeker van Jimmy. C.  die eigenlijk James Cochran heet. Want wat maakte hij veel. 

Kijk hier maar eens: klik

En vlak na de mural was er een kraampje met dingen, tasjes en zo en omdat het toch over Shakespeare gaat, vind ik dit wel een mooie om te laten zien. Sowieso:

En verder kun je,  zoals altijd op maandag,  nieuwe en soms verrassende murals zien bij Sami. Colourful World

Mary Wollstonecraft (2) Blog wat vroeger dan anders

Hier is ze dan nog een keer, Mary Wollstonecraft, geschilderd door John Opie. Misschien wel DE eerste feministe. 

In 1792 schreef ze een werk getiteld: A Vindication of the rights of woman. 

Ze betoogde dat vrouwen niet op natuurlijke wijze ondergeschikt zijn aan mannen, maar zo geworden zijn door een gebrek aan educatie. 

En dus stichtte ze een school voor meisjes, samen met haar zus en haar vriendin. Die school was vlakbij de plek waar we de mural vonden.

Mary had relaties met mannen, kreeg ongehuwd een dochter van een van hen. 

Verder schreef ze over haar liefde voor haar vriendin Fanny Blood: The roses will bloom when there's peace in the breast, and the prospect of living with my Fanny gladdens my heart. You know not how I love her. 

Maar Fanny trouwde een man, werd ziek en stierf.

Ook Mary trouwde  uiteindelijk met een man en stierf een paar dagen na de geboorte van haar tweede dochter. 

Een zeer interessant leven had zij. Een leven dat eigenlijk niet paste in haar tijd. Je zou er een boek over kunnen schrijven en er een film over kunnen maken. Misschien is dat ook allemaal wel gebeurd. Dat zou heel goed kunnen. 

Mary Wollstonecraft (1)

 Toen we naar Stoke Newington reden, bovenin de dubbeldekker op de voorste rij, zag onze vriend Bert een mural die,  zo langsrijdend,  deed denken aan Banksy. Het was niet ver van de halte waar we uitstapten om  Abney Park Cemetery te bekijken. 

Dus besloten we op de terugweg even lopend op zoek te gaan. Dat was verder lopen dan gedacht, maar geen nood. Ook hier was weer zoals altijd van alles te zien.  Eerst een soort mural...

Daarna een prachtige vrouw, wachten op de bus:

En tenslotte kwamen we uit bij de bedoelde mural. Vlakbij een halte voor de bus waarmee we de terugweg zouden kunnen aanvaarden. 

Het is Mary Wollstonecraft. Een schrijfster uit London die leefde van 1759 tot 1795. 

Zij was,  en dat vind ik interessant,  een van de eerste feministen. 

En dan heb ik het niet over de eerste feministische golf want die was pas veel later. Misschien was deze Mary zelfs wel DE eerste. De eerste die bekend werd bedoel ik.

Ik laat morgen nog wat meer zien van Mary. 

Abney Park Cemetery

Het is er zo mooi, zo rustig, zo Victoriaans. Dit is Abney Park Cemetery. Een begraafplaats in de Londense wijk Hackney, Stoke Newington. Ooit begonnen als arboretum en dat zie je. Het is een prachtig park. 

We waren er al eens geweest, maar we vonden het voor deze tweede keer weer net zo mooi. Ook om aan onze vrienden te laten zien. 

Zo met dat gefilterde licht, die zonnevlekken. Vervallen en verweerde stenen, maar prachtig. 

Er liggen landelijke beroemdheden die ik niet ken. Ik kende alleen de stichter van het Leger des Heils. Maar daar ging ik niet voor. Het is vooral de bijzondere sfeer die daar is die indruk maakt. 

Heel oude graven en een een paar nieuwe zoals deze:

Deze keer zag ik op de stenen veel uitdrukkingen die dood gegaan, gestorven, overleden betekenen. Daarvan zal een deel niet meer gebruikt worden denk ik. Ongeveer zoals wij verscheiden, of heengegaan ook niet meer gebruiken. 

Dit vond ik de mooiste: ... who fell asleep. Die heb  ik ook het vaakst gezien. 

En deze zag ik ook allemaal: departed this life,  died, passed to a higher life, suddenly taken from..., passed peacefully to rest, entered into his rest. 

Mooi om te zien. Luguber? Nee hoor, juist helemaal niet. (Al moet je natuurlijk niet teveel denken aan alle arsenicum die daar in de grond zit na al die enge, dodelijke ziektes als cholera, pokken). 

In London zijn er meer van dit soort begraafplaatsen. Zeven om precies te zijn. Ze heten the Magnificent Seven. We hebben er denk ik een half uurtje rondgelopen. 

Please do not ride

 

Je staat toch even raar te kijken. 

Do not ride this sculpture or any real elephants'. 

Ja, je staat raar te kijken daar op een tamelijk druk punt in London. 

Want real elephants waren er natuurlijk niet.  Dit is een vriendelijk, beleefd en humoristisch bordje. Een verzoek bedoeld om duidelijk te maken dat er  niet geklommen moet worden op de bronzen olifanten die hier staan. 

We zagen ze al van verre. Zo leuk om te zien. Vertederend ook. 

Maar de reden is helemaal niet zo leuk. 

Dit is een project om  bewustwording te creëren van het feit dat olifanten in Afrika het moeilijk hebben. Te wijten aan vernieling van hun natuurlijke habitat en veranderingen van ecosystemen waar olifanten geen oplossing voor hebben. Vooral jonge olifanten niet. 

Midden in London dus hè. 

Mind the Gap (of find the Gap)

 Er was in de underground niet veel veranderd. Tenminste dat dacht ik. Tot ik op de laatste dag deze borden zag en die waren echt nieuw voor mij. 

Ik vond ze echt mooi en zo passend in de tube. Je hoort immers altijd wel een omroeper zeggen: Mind the gap between the train and the platform. Of Stand clear of the closing doors. Heel erg London.

Mooie ontwerpen van Andrew Hudson. Ik probeerde er nog foto's van te maken, maar ja, het was de laatste dag en die metro gaat natuurlijk net rijden en schudden als jij klaar bent voor een foto. 

En over Mind the Gap gesproken: ik zag ook nog een reclame in de metro die daar vrolijk op inspeelde. Al betreft het een ander soort gap.

Potverteren

Toen we ooit, jaren geleden, eens met Bert en Marion een weekend weg waren, in Groede, besloten we een pot te maken. Want zo'n weekend verdiende herhaling. 

Een inleg aan het begin van iedere maand. Dat deden we trouw. 

Dat wil zeggen Marion deed het trouw en als zij hun bedrag dan had ingeleverd bij mij, deed ik dat van ons erbij. Meteen. Zij vergat het bijna nooit en ik daardoor dus ook niet. 

We zijn er al eens een weekend van weg geweest, in Nederland en nu was het weer zover. 

We gingen potverteren. In ... London. 

Zij waren er wel eens eerder geweest, maar dat was lang geleden. En wij, hahaha, wij waren er ook wel eens eerder geweest. 

We gingen zoals wij dat altijd doen, met de trein en in London hadden we een appartement besproken. 

Op de foto van Saint Pancras zie je nog net een klein stukje Eurostar en het appartement lag op slechts 2 metrostations afstand. Prima dus. 

We begonnen zoals altijd op Trafalgar Square. 

Deze foto lijkt trouwens op een oude ansichtkaart vind ik. Maar ik heb er niets aan gedaan. Zo zag het er uit op onze eerste dag. Niks anders dan anders, niks nieuws op de 4th Plinth, alleen een afzetlint rond de leeuwen. 

Mijn man sleepte ons binnen in de National Gallery om de mozaïeken te bekijken en ik maakte een foto van deze. Want nieuwsgierig zijn vind ik een uitstekende eigenschap en helemaal in London! 

Overschilderd

Een paar weken geleden liet ik een jonge kunstenaar zien,  aan het werk in London,  onder een viaduct. Daar bleef-ie lekker droog zei hij.

Hij zei  ook dat zijn werk binnen een week zou worden overschilderd, omdat iedereen  wel op die plek wil werken. 

Ik geloofde er niks van want het werd hartstikke mooi wat hij maakte. 

Ik zei dat we terug zouden komen om te kijken of hij gelijk  had. En nu was het zo ver.  

Ja hoor, hij had gelijk. Er was geen spoortje achtergebleven. Helaas... 

Maar ja zo gaat het nou eenmaal met muurschilderingen. 

Er is wel een mooie voor in de plaats gekomen. Dat is deze: 

En ook hij was al aan de orde geweest in een eerdere aflevering, na een eerder bezoek aan London. Dat was toevallig vorige week, op de dag dat we weer naar London reisden. 

Linking to Sami's Colourful World

Gezichtjes

 

Gezien op een muur in London

Esther was in het Singer museum in Laren en zag in een schilderij een klein gezichtje. Blauwe ogen en een bruine mond. Net onder het ronde dak. Ze maakte er een close up van:

En Esther  vond er nog zes. Bijzondere vind ik

Esther schrijft: In een koffie winkel in België zag ik deze zesling.

Zes guitige hondenkopjes op een rij 😉

'Hierbij stuur ik je een foto die ik heb gemaakt in Arrecife, Lanzarote, dichtbij de haven. Daar is/was een tentoonstelling en nadat ik foto's had gemaakt zag ik deze met het gezichtje. Die kon ik jou niet onthouden. Alsjeblieft'.

Leuk, dankjewel Ineke Hulzebos

En de laatste is van Dora Huisman. Een zeer fraaie uil !

Het was toch nog niet de laatste,  deze is weer van Esther. 'Ik kocht eieren bij een stalletje langs de weg. Toen ik wilde betalen zag ik dit gezichtje'. 

Blijf speuren, mensen. En inzenden. bettievdgriend@hotmail.com