Wat is er toch ontzettend veel te zien in Nederland. Al die mooie musea, met eigen vaste collecties.
En dan organiseren ze van tijd tot tijd ook nog allemaal speciale tentoonstellingen die meestal zeeer de moeite waard zijn.
Als ze dat een enkele keer niet zijn, dan is dat geen enkel probleem, je loopt er uit en richt je op iets anders.
De tentoonstelling van het werk van Max Beckmann, die je hier ziet in een zelfportret uit 1917, was wat mij betreft prachtig. Ik was er door geraakt. Heel erg geraakt.
Maar mijn man vond er helemaal niks aan en ging wat anders bekijken daar in het Kunstmuseum in Den Haag. Dat kan dus en dat is het mooie...
Ik kende Max Beckmann een heel klein beetje. Hij is van die dikke, zwarte lijnen en die felle kleuren... In mijn ogen een expressionist.
Ik zag de tentoonstelling maanden geleden en dat ik er nu alsnog iets van laat zien, dat zegt wel genoeg.
Geboren in 1884 in Leipzig, nam Beckmann deel aan de Eerste Wereldoorlog, als verpleger.
Toen hij succes begon te krijgen, kwam het nazisme op en werd hem een verbod opgelegd. In 1937 kwam zijn werk op de beruchte tentoonstelling Entartete Kunst te hangen en was het niet langer veilig voor hem in Duitsland.
Hij vluchtte, naar... Amsterdam.
Daar was hij absoluut niet gelukkig, maar daardoor, misschien daardoor, werd het wel een zeer produktieve periode. Zonder al te veel succes. Er werd weinig werk verkocht. Alleen het Stedelijk Museum Amsterdam, zag iets in zijn werk.
Na de oorlog ging hij naar Amerika en oogstte daar eindelijk veel succes. Niet voor lang, hij stierf in 1950.
Ik heb al het werk op de tentoonstelling twee keer bekeken en ik zou het met gemak nog een keer kunnen bewonderen. Ach wist ik maar waar dat dan precies in zit...
Ik vond bijna alles wat ik zag mooi, of ontroerend, maar dit werk spande eigenlijk wel de kroon:
.JPG)
Ik kon hier wel naar blijven kijken. Er gebeurt zo veel.
Links zie je hoe Jezus wordt gevangen genomen. En iemand leest de New York Times. Beckmann wilde in New York zijn. In het midden zie je een koning. Dat is Beckmann zelf. Rechts kijkt een vrouw in de spiegel en zij wordt zelf bekeken door een soort God met twee gezichten. Iedereen speelt op deze wereld verschillende rollen.
Je kan nog gaan kijken, de tentoonstelling is bijzonder en te zien tm 20 mei. Kunstmuseum Den Haag dus.
Ik laat nog even dat ene schilderij zien dat door een Nederlands museum werd aangekocht. Curieus!
Portret van de schilder en zijn vrouw, 1945
9 opmerkingen:
Bedankt weer voor je cursus "kunstgeschiedenis".
Soms vraag ik me ook af wat een schilderij mooi maakt, en waarom je net van een bepaalde artiest de stijl mooi vindt. Ik hou van Mondriaan en van Gogh, maar dan wel gecombineerd...
Mooi is dat als een werk en een schilder je aanspreekt. Niet uit te leggen.
Zo fijn als iets je aanspreekt. En waarom dat dan is? Gewoon daarom. Het is fijn dat jij zo graag over je bezoeken schrijft, zo kunnen wij bedenken of wij er ook heen willen. En of ik hierheen zou gaan? Ik vind het erg somber.
Wat kan je goed onder woorden brengen hoe mooi iets voor je is. Op mij komen de schilderij modern op mij over voor iemand uit die tijd. Met de zoekfunctie bij NRC kun je nog veel artikelen vinden over Max Beckman.
Leuk dat je ons laat delen in je museumbezoeken en waarom dingen je raken. Dat maakt het persoonlijk.
Ik ben er niet ondersteboven van, op De Toneelspelers na. Dat zal wel komen doordat het wat kleuriger is. Ik ben toch wel wat meer van kleurig en romantisch werk, maar volgens mij wist je dat al. :)
Weer wat geleerd en dat is nooit weg, maar ik was waarschijnlijk met je man meegelopen.
Samen met wat achtergrondkennis zie je toch altijd meer.
Een reactie posten