De verre voortijd

In Huis Bonck ben je niet alleen. Er is altijd een collega-vrijwilliger. Soms heb je het met z'n tweeën druk en soms helemaal niet. Dan is er meestal alle tijd om met die collega te praten. Ik vind dat best leuk. Vooral omdat het allemaal verschillende types zijn. Natuurlijk heb je met de een wat meer contact dan met de ander. En natuurlijk verschillen de gespreksonderwerpen nogal. 

Ik vind het altijd leuk als ik met Erik ben. Die heeft kunstgeschiedenis gestudeerd en weet dus heel veel van kunst. Hij wijst mij op tentoonstellingen.  Hij heeft ook een leesclub en vertelt mij welke boeken in zijn club aan de orde zijn. Van kunst weet hij echt heel veel, dus daar leer ik van. 

En de boeken... die noteer ik. Erik wees mij bijvoorbeeld op 'Het achtste leven',  van Nino Haratischwilly en dat vond ik een geweldig boek. 

De laatste keer kwam dit boek 'De verre voortijd',  aan de orde dat ik onmiddellijk reserveerde.

Het was een schot in de roos. Ik vond het prachtig. Het is een beetje thrillerachtig en zo mooi geschreven dat de term literaire thriller (een term die ik nooit helemaal begrijp) misschien hier wel op van toepassing is en dan snap ik de term ineens helemaal. 

Toch is het niet echt een thriller zoals gewone thrillers dat zijn. Wel wordt er,  langzaamaan zoals dat hoort  in een thriller,  steeds meer duidelijk.

Oud-politieman Tom Kettle is de hoofdpersoon. Hij is met pensioen en woont alleen aan de Ierse Zee. Hij doet niet veel, maar denkt. Mijmert. Dan op een dag komen er twee oud-collega's. Zij werken aan een cold-case en roepen Kettles hulp in. 

Je komt steeds meer te weten over Tom, over zijn verleden in een weeshuis, over zijn vrouw June met een ellendig verleden. Hun kinderen. Ze zijn er niet meer, maar toch zeer aanwezig

Cold case: een vermoorde priester, een andere priester, sexueel misbruik, agressie, zwarte bladzijde Ierse geschiedenis, trauma, emotie, liefde ....

Ik vond het een donker boek. Maar prachtig! Meer kan ik er niet van zeggen.