Toeval, ook op onze reis

 

Toeval...

We kwamen in het eerste hotel van onze reis 'Terug naar Sicilië, waar het begon'. 

Op een tafel in onze kamer lag een opschrijfblokje, een notitieblokje hoe je het ook maar wil noemen. Met een potloodje ernaast.

Zulks vind ik altijd leuk. Erg leuk zelfs en helemáál toen ik beter keek en zag dat het geen lijnen waren op dat blokje, maar stipjes. Zodat je gewoon netjes en recht kunt schrijven. 

Heel verrassend en wel hierom: 

Toen mijn man en ik voor de eerste keer op Sicilië waren, elkaar erg leuk vonden, maar nog maar een heel klein beetje kenden, toen speelden wij daar een spelletje. 

Dan lagen wij soms 's avonds voor zijn tent of voor mijn tent.  

Buiten,  allebei op onze buik op een luchtbed, de hoofden naar elkaar gericht,  een papiertje tussen ons in en spelen maar.

Dat spelletje heet(te) 'Kamertje verhuren'. 

Het gaat als volgt: 

Je heb allebei  een eigen kenmerk, bijv. de letter van je naam of een kruisje/nulletje. 

Dan verbind je twee stipjes door een lijntje. 

Klaar, beurt voorbij. 

En als je het geluk hebt dat je tegenspeler niet goed oplet, kan je misschien een hokje maken. Door het vierde streepje te  zetten. Als je het vierde streepje zet is het hokje/kamertje voor jou. Dan mag je letter of het kruisje erin. En mag je weer een streepje maken.  

Op een gegeven moment is het dan zo dat waar je je streepje ook zet, je tegenstander maakt dan een  hokje vol. En dat kan dan soms een hele rij zijn in een keer. 

Dat is dus de enige spanning in het spel en die komt pas na uren.  

Wie de meeste hokjes vol maakt, heeft gewonnen. 

We speelden het toen gewoon op een papiertje, waar je zelf eerst de stippen op moest zetten. 

Behoorlijk simpel en kwam dat even goed uit. Mijn hersens werkten niet zo best hoor, toen. 

Maar we lagen tegenover elkaar te praten en te praten en te praten. 

Enfin, we hebben het spelletje nog vaak genoemd in de vijfenveertig jaar erna. Gespeeld hebben we het nooit meer. 

Je snapt dat ik het nu, met dat bloknootje,  graag opnieuw wilde spelen. Na al die tijd. 

Dat deden we in de bus. Maar we maakten het niet af zoals je ziet. 

Nu onze hersens weer naar behoren werkten, vonden we het toch nogal saai, hahaha. 

Maar wat een toeval hè.