Je moeder blijft je moeder en je vader blijft je vader

 'De Nederlandse bewaaksters van Auschwitz' is een podcast waar ik naar luisterde. Geboeid naar luisterde. 

In de tweede wereldoorlog waren er heel wat Nederlanders in dienst van de Waffen SS. Een heleboel, vijfentwintigduizend. Daar hoorde je nooit zoveel over, maar het is best veel. 

Van die groep waren er vierentwintig bewaker in Auschwitz geworden en van die vierentwintig waren er negen vrouw. 

Over die vróuwen gaat de podcastserie. Er zijn zes afleveringen en daarin wordt gekeken hoe het zo gekomen is. 

Hoe kwamen die vrouwen daar terecht. Waarom kozen ze er voor. Hoe is het ze in het kamp vergaan en hoe ging het na de oorlog verder met ze. Hoe was hun leven. Wat vonden hun slachtoffers.  

Tenslotte: wat wisten hun kinderen en wat vonden die er van? 

De vrouwen zijn allemaal al lang dood, maar hun levens worden helemaal gereconstrueerd. Door Stijn Reurs en Harm van Atteveld. 

Het zijn bijzondere verhalen, allemaal. 

Ze waren niet allemaal in- en inslecht zoals ik vroeger gedacht zou hebben.  Ze waren ook soms naïef,  zielig of beperkt of allebei. Sommigen uitgesproken wreed. Anderen niet, die deden ook wel eens iets vriendelijks. Bovendien wordt tussen neus en lippen door vermeld dat zo'n kamp, als in Vught ook echt gebouwd werd door Nederlanders. Maar dit terzijde. 

Het meest bijzondere vond ik dat de kinderen van de vrouwen zonder uitzondering niets wisten. 

De makers zoeken de ze op en zijn eigenlijk uit op informatie, maar iedere keer blijken de kinderen van niks te weten. 

Ze krijgen het dan  tamelijk onverwacht te horen en dan horen wij weer hoe ze er op reageren. 

Tegelijkertijd zo'n beetje,  keek ik naar de serie Brandmerk. Daarin gaat het per aflevering over het kind van een crimineel, van een gedetineerde.

Ik heb nog maar twee afleveringen bekeken, maar was onder de indruk. 

Dan ben je een jongetje van drie en dan wordt je moeder opgepakt en langdurig gestraft. Het jongetje in kwestie heeft heel lang gedacht dat zijn moeder ziek was en in een ziekenhuis verbleef. 

Zo te zien een volkomen normale jongvolwassene geworden. Maar dat is natuurlijk alleen maar wat ik in die uitzending zie.  Toch heel bijzonder om te zien. Ook dat die kinderen min of meer solidair blijven met hun moeder of vader. Ze opzoeken in de gevangenis, daar positieve herinneringen aan hebben. 

Vaak hoor ik dat tv pulp is en ik moet zeggen dat ik ook veel hetzelfde zie. Wéér Boer zoekt vrouw, wéér Wie is de mol. Niks mis mee hoor, maar dit soort tv is er ook. Gelukkig.