Live fully Love fully

Art, by Anna Laurini. spotted in London. August 2019.

Anna Laurini is a London/New York based artist, but her work is all over the world. Even in Amsterdam, but I have not found one there. Not yet!
More Anna Laurini: click
Oh and I saw another one in London

 Linking to Colourful World

De jongen die met honden kon praten

Dit is het verhaal van Julian of Julek. Een Joods, Pools jongetje dat door zijn moeder Helena, nog voor het uitbreken van de tweede wereldoorlog wordt ondergebracht bij familie.
Eerst was nog de vraag of hij wel geboren zou mogen worden. Zijn ouders zijn namelijk communisten en worden opgeleid om de revolutie in Polen te ontketenen en daar past een kind niet bij. Er wordt zelfs door de partijleden/kameraden gestemd en hij mag komen, maar moet wel worden afgestaan.
Hij beschouwt de mensen bij wie hij terecht komt als zijn ouders en is verdrietig en boos als hij ook daar weer weg moet.
Naar Parijs zelfs. Om veiligheidsredenen
Hij kent de taal niet en sluit vriendschap met een hond. De andere kinderen in het kindertehuis denken dat hij de taal van de honden spreekt. Vandaar de titel.
Dat kindertehuis is nog maar het begin van de vele omzwervingen die dit kind maakt. Zelfs zijn naam is niet meer van hem. Roger wordt zijn nieuwe naam.
Hij leert Frans, hij moet wel en zijn Pools zakt helemaal weg. Ook weer moeilijk natuurlijk als hij na de oorlog weer in Polen komt en herenigd wordt met zijn echte vader.
Zijn moeder heeft hij altijd van tijd tot tijd gezien.

Enfin, zo'n verhaal.  Het is door de schrijfster gebaseerd op het echte levensverhaal van
haar vader. Ik werd een beetje verliefd op dat jongetje.

(Bad)kamerplanten

Je hebt natuurlijk kamerplanten. Daar heb ik er op dit moment in mijn leven heel wat van.
Zoveel zelfs dat het een beetje te veel werd in de kamer.
Er moesten een paar planten verdwijnen. Nou verdwijnen niet, verplaatsen meer.
Zo ook deze, die ging naar de badkamer en blij dat hij daar mee was.
Hij was eerst een heel klein asparugusje maar hij  groeide en groeide en vindt de atmosfeer kennelijk erg prettig.
's Morgens valt er zon binnen en dat is blijkbaar genoeg.
Want de verwarming hebben wij nooit aan in de badkamer. Echt nooit.
We hebben een heerlijke grote douche. Ik stap er rechtstreeks uit bed onder en er weer onder vandaan en dan kleed ik me aan. Nog in de doucheruimte waar het dan heerlijk warm is. Nooit koud.
Blijkbaar vindt de asparagus dat ook genoeg! Ik vind hem zo mooi, met die dunne sprietjes en toch vol!

Er was nog een plant, die is zelfs helemaal in de badkamer opgegroeid. Die is nu zo groot dat hij daar niet meer paste en noodgedwongen naar beneden verhuisde. En nu maar hopen dat-ie het pikt!

Cadeautje van Cinema Oostereiland

Wij zijn al jaren 'Vriend', van Cinema Oostereiland.
Ons filmhuis, waar we vaak de nieuwste en beste films mogen zien.
Een mooie plek bovendien, met heerlijke stoelen. Met verschillende filmzalen en vooral een bioscoop waar je geen irritante reclames hoeft te ondergaan, waar je je niet hoeft te ergeren aan luid geknauw op chips op natuurlijk de meest belangrijke momenten en waar geen pauze zit in de film. Van tevoren kun je drinken wat je wilt, na afloop ook, maar de film wordt niet onderbroken.
En regelmatig geeft Cinema Oostereiland ons, de vrienden, een cadeautje in de vorm van een gratis te bezoeken film.
Zaterdagmorgen. Vooraf een kopje thee of koffie, een praatje van de directeur, een kleine vooruitblik op het nieuwe seizoen, iets over de laatste ontwikkelingen en dan de film: Fisherman's Friends.

 The Feel Good Film of The Year staat er bovenaan deze Flyer en dat zou best eens zo kunnen zijn.
Wij feelden in elk geval heel erg good na afloop, want wat een heerlijke film. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal.

Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Cornwall. Daar, in een dorp aan de kust, Port Isaac, wonen vissermannen en die kunnen zingen. Zeemansliederen. Dat doen ze als ze aan het werk zijn. Harde werkers die elkaar door dik en dun steunen. Familie, vrienden, zingen en Cornwall: hun leven.
En dan komt daar een groepje muziekproducenten uit London een vrijgezellenfeest vieren. Ze nemen een man uit hun groep, Danny,  behoorlijk in de maling door te zeggen dat hij moet zien een contract af te sluiten met de Fisherman's Friends. Het was een grap, maar Danny neemt het serieus en raakt ook serieus onder de indruk van de pure zang van de mannen. Hij probeert ze te contracteren en dat valt nog niet mee. Danny wordt ook nog verliefd op de dochter van een van de zangers en verder wordt het spannend of de plaatselijke pub zal kunnen blijven bestaan.

Dat dus. Een film met een lach en een traan en het loopt goed af. Precies waar ik van hou! Gaat dat zien!

Schilderslief

Frits kreeg een boekenbon en ik kreeg er ook eentje. Ik mocht die van Frits bij de mijne doen en dit is het boek dat ik toen koos.
Schilderslief van Simone van der Vlugt.

Het is het verhaal van Geertje Dircx en zij is inderdaad een Schilderslief, namelijk van Rembrandt van Rijn. Geertje heeft echt bestaan en er staan een heleboel feiten in het boek. Simone van der Vlugt pleegt, voor zover ik dat kan beoordelen,  deugdelijk onderzoek.

Maar Schilderslief is een roman, een mooie mengeling van feiten en fictie.
Er zijn zaken die we (nog) niet weten, maar het zou zo gegaan kunnen zijn. Ja het zou heel goed zo gegaan kunnen zijn.

En met die wetenschap is het een fijn boek om te lezen. Om mee te leven met Geertje.

Het verhaal teslotte:
Geertje was een meisje, afkomstig uit Edam. Daar moest ze hele dagen vis schoonmaken, waar ze schoon genoeg van kreeg. Ze verliet Edam, vertrok naar Hoorn, vond daar werk in een herberg, Het Morriaenshooft en  trouwde met een zeeman. Toen  die omkwam op zee, werkte ze lange tijd bij een familie Beets in Hoorn. Dat zijn allemaal feiten.
Op een gegeven moment gaat ze daar weg en komt terecht bij haar broer in Ransdorp. Vervolgens vertrekt ze naar Amsterdam en vindt werk in het huishouden van  Rembrandt. Tijdens de ziekte van diens vrouw Saskia, was Geertje eerst de verzorgster van Rembrandts zoon Titus en zorgde ze ook voor Saskia.
Na Saskia's dood wordt ze Rembrandts geliefde. Dan gaat er van alles mis met een erfenis en geld en wordt Rembrandt verliefd op de nieuwe, jonge huishoudster Hendrickje Stoffels.
Geertje raakt diep in de problemen en wordt, niet (geheel) terecht, veroordeeld tot twaalf jaar spinhuis.

De promotie

Wat vond ik nou zo bijzonder aan die promotie? Behalve dat het Joep was, die doctor werd?
Nou vooral dat de gebeurtenis vol tradities zit en daar houd ik van.
Het ging zo:

Eerst ging Joep een zogeheten lekenpraatje houden voor de verzamelde familie, vrienden, studiegenoten en collegae.
Hij legde uit waar zijn proefschrift over ging, in het Nederlands,  want de titel alleen 'Immigration absorption and anti-immigrant attitudes in European welfare states',  gaf voor de leken (voor mij) nog niet veel duidelijkheid. Het proefschrift zelf ook niet, dat is wel een niveau te hoog hoor, voor mij. Een paar niveaus.

Daarna begon  het echt.

Joep neemt plaats achter het spreekgestoelte. Zijn twee paranimfen gaan allebei aan een kant van hem zitten. Met de dissertatie op schoot.

Dan komt de commissie binnen en alle aanwezigen staan op. Het zijn de promotor en een aantal professoren of docenten.. Ze zijn gekleed in toga en ze dragen een baret.
De groep komt in stilte binnen, van achter uit de zaal en voorafgegaan door de pedel.
De pedel is eigenlijk een soort ceremoniemeester. In dit geval was het een zij. Ook gekleed in toga en in haar hand een staf/scepter.

De commissie neemt plaats tegenover Joep. De voorzitter zet zijn baret op en neemt  het woord. Wie spreekt zet zijn baret op.
Daarna geeft hij een aantal van zijn hooggeachte collegae de gelegenheid om de promovendus te ondervragen. Dat zijn vragen die niet van tevoren bekend zijn.
Ga d'r maar aan staan. Ter plekke en in het Engels reageren op wat er dan ook maar gevraagd gaat worden. Terwijl het al spannend genoeg is en je eigenlijk geen moment je concentratie mag verliezen. De paranimfen kunnen je een beetje steunen, door goedkeurend te knikken en als je het echt niet meer zou weten, kunnen ze misschien even in het proefschrift zoeken. Dat gebeurde niet. Joep deed het zelf en uitstekend.
Als er een vraag beantwoord is, vraagt de voorzitter of het naar tevredenheid was en als dat zo is, krijgt de volgende het woord. Baret op. 

Dit alles duurde exact een uur. Het begon om 11 uur en om precies 12 uur kwam de pedel weer van achter uit de zaal binnen. Tikkend met haar staf.
Zij spreekt de bekende woorden: Hora est. Het is tijd.

Het betoog of de vraag wordt niet echt meer afgemaakt. De commissie trekt zich terug voor beraad.
De kandidaat en het publiek ontspannen zich een beetje en na ongeveer een kwartier komt de groep terug en hoort Joep dat hij geslaagd is.
Nou zat dat er dik in hoor, het gebeurt bijna nooit dat iemand op dit moment nog afgewezen wordt. En toch vonden wij het hartstikke spannend.

Kijk hem daar staan, dat baby'tje van toen. Met zijn bul.
Hij hoort hier de complimenten aan, die hij, als afsluiting, in overvloed kreeg.
Uit alles konden wij opmaken dat zijn werk, gewaardeerd wordt.
Maar vooral ook dat Joep zélf zeer gewaardeerd wordt  En dat vond ik nog het allermooist.

Doctor Joep

Kijk dit baby'tje.
Ik mocht van zijn ouders bij zijn geboorte aanwezig zijn, nu ruim drieëndertig jaar geleden. Dat is speciaal , HEEL speciaal.
Een bijzondere nacht, dat was het en een prachtige en ontroerende ervaring.
Wij hadden op dat moment al twee kinderen en ik was zwanger van onze jongste, bevallen (en opstaan) was dus niet nieuw.
Maar om een bevalling en een geboorte mee te mogen maken, als vriendin en (betrokken) toeschouwer... Dat was een groot geschenk.

Ik sta daar achter de verloskundige en de kraamverzorgster en ik zie op deze foto hoe ontroerd ik was.
Enfin, waarom dit verhaal nu?
Omdat dit kleine jongetje inmiddels groot is geworden en afgelopen vrijdag promoveerde aan de Universiteit van Amsterdam.
De kleine Joep werd Doctor Joep en wij mochten  aanwezig  zijn bij deze plechtige gebeurtenis. En ook dat voelde heel speciaal. We leefden mee, zaten ook een beetje in spanning en waren trots!

Daarbij: ik was nog nooit bij een promotie geweest. Wel een paar keer bij het afstuderen van een kind en een zwager, maar dit was toch wel echt anders.
Dus behalve dat het om Joep ging, vond ik het ook gewoon erg interessant.
Het vond plaats in de aula van de Oude Lutherse Kerk, morgen zal ik er wat meer van laten zien.

Monday Mural

Another great artist 'wrote' his message on the wall. In London.
His name is Dale Grimshaw. I was told this is a political statement: Free West Papua.

The Free West Papua Campaign is opposed to the illegal occupation of West Papua by Indonesia
And if you want to see more: click 

Linking to Colourful World

Juwelen!

De tentoonstelling Juwelen! in de Hermitage in Amsterdam,  kun je bijna niet missen.
Er is heel veel reclame voor gemaakt.
Ik las er in alle kranten over, in tijdschriften, radio, tv.
Grote peperbussen in Amsterdam, grote aanplakbiljetten.
En het zou ook echt jammer zijn als je het zou missen.
Want wat je er allemaal ziet is prachtig.
Het schittert je tegemoet, letterlijk en figuurlijk.

Zoals je op de foto ziet, het was nu ontzettend druk. Niet een beetje druk, maar druk druk.
Ik heb daar zelf meestal niet zo'n last van, maar nu wel.
Er is namelijk een interessante audio-tour. In de inleiding van die tour wordt gevraagd om niet te lang voor een kunstwerk te blijven staan tijdens de verhalen, zodat andere mensen ook kunnen kijken. Maar ja, als je opschuift, kun je het verhaaltje bij dat kunstwerk nog wel afluisteren natuurlijk, maar dan sta je al weer voor iets anders,  waar je, of moet luisteren of moet lezen wat er bij staat.
Ik heb de tour na een paar verhaaltjes gelaten voor wat die was en ben lekker zelf gaan kijken zonder me druk te maken over wat het nou allemaal precies was.
Wel heb ik me voorgenomen  nog een keer te gaan. Er zijn vast minder drukke tijdstippen. 's Morgens direkt na opening of zo. Of na een paar maanden.

Wat je te zien krijgt is ongelooflijk. De rijkdom, de pracht.
Het zijn juwelen van tsaren en tsarina's,van  de Romanovs dus en de adel om hen heen.
Het een nog mooier dan het andere.
Over een periode van een paar honderd jaar. Tot aan de Russische Revolutie in 1917.
Hiernaast zie het portret van de moeder van de laatste tsaar,  Maria Fjodorovna. Zij was voor de revolutie al gevlucht. Moet je zien wat ze om haar nek heeft.

Dat is het dus.
Portretten, sieraden, versieringen, kleding,
Het is geschiedenis, kunst, handwerk, alles bij elkaar.
Soms is het indrukwekkend, soms ontroerend, soms volkomen over de top: zoals parelkettingen tot op de knieën van de draagster.
Of een ketting met 142 cameeën.
De prachtigste parures (dat zijn, zo leerde ik, bij elkaar horende sets, dus ketting, broche, diadeem en zo).
Mode. De kleding, de baljaponnen. Het borduurwerk.  De waaiers...

Ik laat zien wat ik het allermooist vond:

Dit is een broche. Hij behoorde toe aan tsarina Elisabeth. (Rond 1750)  Als de tsarina de broche niet droeg, stond hij in een vaasje, een soort boeketje. Vierhonderd briljanten, vierhonderdvijftig roosgeslepen diamanten, robijnen, smaragden, gele en blauwe saffieren. De maker is ook bekend: de hof-edelsmid Jeremie Pauzie. 

Ik las dat er in de St. Petersburg Hermitage echt geen kale plekken zijn, nu er zoveel is overgebracht naar Amsterdam. De collectie is gigantisch.
Er zijn trouwens ook nog heel veel 'verloren' juwelen. Ergens.
De aristocraten die nog konden vluchten voor de revolutie,  namen hun rijkdommen mee.
Maar waren vaak genoodzaakt die te verkopen op veilingen elders in Europa of in Amerika.

De Hermitage Amsterdam, bestaat inmiddels tien jaar. Ze hebben al heel veel moois laten zien en dit is een van de twee jubileumtentoonstellingen. Ik vond het een fraaie manier om die tien jaar te vieren.
En die bloemversieringen deden het ook goed!

Beeldig Friesland

Zonder auto aankomen in Leeuwarden, bij het (bus) station, is toch weer anders dan aankomen met de auto. Dan hadden we deze beelden waarschijnlijk nooit gezien. En nu moesten we wachten en had ik ruim de tijd om te kijken:

Je kunt makkelijk dichterbij komen en op je gemak kijken.
Het is werk van een Spaanse kunstenaar. Zijn naam is Jaume Plensa (1955) en hij is wereldberoemd.
Ik lees dat Leeuwarden het Stationsplein allure wilde geven en ik weet niet hoe het was hoor, maar nu is het mooi.

Afgebeeld zijn een jongen en een meisje met neergeslagen ogen en een serene uitdrukking. Om hen heen een twee meter hoge mistwolk waar je in rond kunt dwalen.
Op de dag dat wij er keken, was de mist laaghangend. Niet twee meter hoog. Maar mooi vond ik het wel.

'Ze dromen',  zegt Plensa. 'Voor kinderen is de toekomst een droom vol beloftes'.
De Spaanse kunstenaar kreeg zijn inspiratie voor de mistfontein, toen hij 's morgens vroeg de nevel boven de Friese velden zag. 'In Friesland' zegt hij 'komt het water uit de grond'.

Het is hier nu vijf over zeven, ik ben al lang wakker en ga er eens even op uit. Eens kijken of hier ook water uit de grond komt en dan nog wel bij opgaande zon. 
Fijn weekend allemaal!

Space invaders

'Als we toch in Amsterdam zijn, als we onderweg naar de Hermitage een beetje rondzwerven, kunnen we net zo goed ook een beetje zoeken naar Space Invaders', dachten we.
De Blauwbrug is vlak bij de Hermitage en we wisten dat er daar eentje zou moeten zijn.
We zijn de hele brug aan allebei de kanten over gelopen, al speurend.
We vonden hem niet
Tot ik hier bij deze lantaarns, een heel klein wit randje zag. Vanaf de brug gezien dan.
Zou dat het kunnen zijn?
Mijn man liep er om heen,  wrong zich achter het hekje en ja hoor daar was het.
Dat witte randje was een randje van het tableautje. 
Yes, een echte invader!
Ik kroop onder het hekje door en zag het uiteindelijk ook.
Om ons heen waren veel mensen. En dan heb ik echt de neiging om te zeggen:  'Mensen, kom kijken. Hier zit er eentje!'.
Maar dat deed ik niet.
En het viel ook niemand op dat wij daar nog al raar foto's stonden te maken.

Het is zo leuk als je er een vindt, alsof je een hele prestatie hebt geleverd, zo voelt het.

En toen was de dag nog maar net begonnen. Nou ja we waren al een tijd onderweg, maar onze Amsterdamdag was nog maar net begonnen. De Hermitage moest nog komen. Daarover morgen meer!
Of overmorgen!

Downton Abbey

Jaaaa, wat had ik me er op verheugd. Een weerzien met de mensen die Downton Abbey bevolken. Afgelopen zondag was het zo ver. Ik ging met mijn dochter. Zij heeft er, jaren geleden, door haar enthousiasme voor gezorgd dat ik, heel laat pas, de serie ging volgen. Na één aflevering was ik volledig verslaafd! Dus het was zeer gepast dat we samen gingen.

Het verhaal is simpel. De koning (George V) en de koningin (Mary) wensen, op doorreis, een nacht  door te brengen  in Downton Abbey en dat heeft voor iedereen, maar vooral voor de huishouding, grote gevolgen. Als de hofhouding van de koning, de tent wil overnemen, komt het personeel in opstand.

Daar is best kritisch op gereageeerd, op dat eenvoudige verhaal,  door sommige recensenten.  Maar wij vonden het een heerlijke film. Met veel liefde, veel leed. Met alles er in wat de serie zo goed maakte.  Allemaal waren ze er nog. Ik miste alleen Lady Rose
Carson was al met pensioen, maar voor de gelegenheid, kwam hij toch nog weer werken.
Lady Violet was nog net zo scherp als altijd. En Maggie Smith, die Violet speelt, verdient een heel groot compliment. Op je 86-ste zo'n rol spelen, wow!
Maar alle spelers waren even belangrijk.
In het (onwaarschijnlijke) geval dat je de serie nog niet hebt gezien, in dat geval zou ik zeggen: ga eerst de serie kijken. De film wacht wel tot je alle afleveringen hebt gezien. En dan is het een heerlijk toetje!

Een hond in huis

Al vaak had ik tegen Deirdre & Dirk gezegd dat Phillip, hun teckel best bij ons zou mogen logeren als dat zo eens uit zou komen.
Dat was deze keer het geval en daar kwam Phillip. Twee nachtjes slapen.
Als een kind van je kind een kleinkind is, is Phillip dan onze kleinhond?
Het maakt niet uit, we hadden een schat van een logé. Phillip is zo leuk, lief en grappig. Hij wordt graag geknuffeld, ligt graag naast je op de bank, of bovenop je.

Zijn oren zijn zo lekker zacht en hij kan je zo slim aankijken. Hij luistert over het algemeen goed. Alleen het wandelen ging niet zo goed. Dat vond-ie kennelijk maar niks met mij. Dan ging-ie zitten, zette zich eerst schrap en draaide zich vastberaden om. Ik had geen zin om op m'n strepen te staan, dus dan rende hij bijna terug naar huis. Toen D&D er weer waren, hebben we eerst nog met z'n allen gewandeld en toen wilde hij helemaal niet stoppen.
Nou, het was supergezellig. We konden er zelfs tegen dat hij ondanks vele uitlaten, op de bank plaste. Daar lagen wel kleden op, maar dwars er doorheen geplast natuurlijk. Hij had ook een blaasontsteking en medicijnen.
Dat hij in de stoel had plaatsgenomen, de stoel waar ik zelfs de kleinkinderen uit jaag als ze er zijn, hebben we ook voor lief genomen. Ik schreef al eerder over die stoel, klik en klik
Kortom het was gezellig en natuurlijk speelden we met de gedachte weer een hond te nemen. Maar de conclusie was dat we het niet doen. Zo verstandig.... bah.

Tja, wat was er nou allemaal zo leuk op Schiermonnikoog?
Daar is eigenlijk maar een antwoord op: de natuur. Het wad vooral.

Of je nou deze fraaie kwelderbegroeiing ziet, of je ziet zo'n piepklein bloemetje.

Op dit bloemetje werden we door de gids van Natuurmonumenten tijdens de excursie  op het wad gewezen. Het is de zilte schijnspurrie. En het is een heel bijzonder bloemetje. Als de plant bij vloed onder water komt te staan, gaan de bloemblaadjes dicht. Daartussen blijft een luchtbel die de bloem beschermt tegen het water.
De gids liet het zien, door een bloempje even onder water te houden.
Hij liet nog veel meer zien. Als ik zo op het wad loop, heb ik de neiging om het grote geheel te zien

Terwijl het onder je voeten, in die modder, bruist van leven. Hoorbaar zelfs. Daar werden we op gewezen.

Echt heel erg leuk. Ik ben maar een keer in de modder blijven steken. Maar de gids was nabij en trok me er zo uit, samen met Frits. Het was wel een raar gevoel. Zo zal het zijn als je in drijfzand blijft steken.

Dezelfde gids zou ons 's avonds de sterren laten zien. Dat is helaas niet doorgegaan, het was inmiddels te bewolkt en het zou om half elf gaan regenen. Dat was ook zo. Erg jammer. Het geld dat we voor die excursie hadden betaald werd een week later  teruggestort, zonder dat we het daarover hadden gehad. Zo netjes vond ik dat, dus dat zal ik weer  terugstorten op de rekening van Natuurmonumenten. Want dat die wadden wel wat steun kunnen gebruiken is duidelijk. En het is er zo mooi. Ik wil dat onze kleinkinderen er ook nog van kunnen genieten.

Mijn echtgenoot had het ook naar zijn zin, dat zie je zo wel, toch?

Ik stop over Schier. Hoe fijn we het ook hadden en hoe mooi ook, het gaat niet ons favoriete eiland worden. Dus ik denk niet dat we er nog eens komen, zeker niet meer in 2019.  We hebben nog meer te doen.

Monday Mural

I saw this painting last may in London. But it was too dark for a nice photo. It was still there in august and the light was better.
I did not find much about the artist(s).
Yes I can read Gaffermag/ Graffiti_life and I found out it's a collective of some London-based artists. And the model is Siobhan Bell.  That's about all.
I don't mind, it's a nice portrait, don't you think?

Linking to Colourful World

De kleuren van Schier

Alles is kleur, overal is kleur. Maar op Schier vielen vooral rood en groen me op.
In de vlag zitten ook de kleuren rood en groen, naast blauw en wit. En die vlag klopt hartstikke!

Oh ja, het Kobbeslokje en het Kallemooitje heb ik niet geprobeerd. Maar die bramenport... oh zo lekker!

In m'n nachthemd en op kaplaarzen...

Normaal gesproken ben ik best goed in inpakken voor een vakantie. We kunnen niet veel meenemen en ik pak meestal  op het laatste nippertje in. We hebben een paar controlevragen die we altijd aan elkaar stellen, zoals 'heb je je pillen' en 'zorg jij voor de tandpasta?' en dan vergeet ik eigenlijk nooit wat.
Maar deze keer ging het fout. Om twee redenen.
1. Ik had gedacht dat het op het noordelijkste eiland veel koeler zou zijn.
2. Het laatste nippertje was dit keer het te laatste nippertje,  waardoor ik erg gehaast was.

Nou, niks koel op Schier, het was bloedheet en er was geen verkoelend zeewindje.

Ik had een lange broek aan en eentje mee. En een trui en regenkleding. Geen korte broek, geen jurkje niks.
Nou ben ik niet van het halfbloot rondlopen, maar dit was echt te erg. Dus probeerde ik het dunne, maar vrij lange bloesje dat ik mee had, als jurkje te dragen. Helaas was het niet zo lang als ik dacht. Het kon echt niet.
Ik heb nog even in een winkel gekeken waar buiten een leuk en luchtig jurkje hing, maar ja, 89 euro en ik wist zeker dat ik het nooit meer zou aantrekken, dus dat was het niet.
En toen dacht ik aan mijn nachthemd. Korte mouwen, dun maar niet doorschijnend, ruim zittend en tot net onder de knie zodat er goed mee te fietsen zou zijn.
'Loop ik voor gek' vroeg ik mijn man, hoewel die niet heel betrouwbaar is in dit soort zaken.
Hij zei dat hij het prima vond, maar dat zegt-ie altijd.
Dus ik moest, geheel zelfstandig,  besluiten om het te doen.
In mijn nachthemd op Schier!
Heerlijk en luchtig gelopen en gefietst. En ik zei al: het is er rustig.

 's Middags gingen we,  met een gids van Natuurmonumenten, een soort van wadlopen. Een excursie op het wad. Met een groep!
En daar moesten we kaplaarzen bij aan, inbegrepen en verplicht.
'Zo klein mogelijk', had de gids gewaarschuwd bij het passen.
Ik nam maat 35. Helaas houdt maat 35 geen rekening met dikke kuiten.
Het puilde nogal, daar onder dat nachthemd.

Enfin, zo kwam het dat ik daar liep in mijn nachthemd en met kaplaarzen. Af en toe speurend naar mensen die mij na zouden kijken.
Maar zo interessant was ik nou ook weer niet natuurlijk.
De excursie was dat wel. Daar heb ik zeer van genoten!

Schier

We waren een paar dagen op Schiermonnikoog. Oftewel Schier zoals ik iedereen hoorde zeggen.
Dat kwam zo:
Ik heb eigenlijk in de loop van mijn leven wel zo'n beetje alle regio's in Nederland bezocht.
Dat begon al als kind: vakanties in Zeeland en dagjes uit.
Van een buitenland was geen sprake.
Ook later met onze eigen kinderen, waren we toch voornamelijk in Nederland met vakantie.
Het beste ken ik Zeeland, Zuid-Holland en Noord-Holland, omdat ik er woonde en werkte natuurlijk. Maar ik ben wel in alle provincies geweest en bleef dan meestal niet op een plek. We kijken graag rond en Nederland is fantastisch.
Alleen die waddeneilanden hè.
Ik was tot nu toe alleen op Terschelling en Texel. Allebei geweldig.
Maar er waren er nog drie waar we nooit waren en ons doel is alle eilanden bezocht te hebben. Nou, Schier kunnen we afvinken. Ameland en Vlieland nog op de lijst!

Schier betekent grijs en oog betekent eiland. Het eiland van de grijze monniken dus.
Schiermonnikoog is ook de kleinste gemeente van Nederland, met 936 inwoners.
Maar wij waren er twee weken geleden, het was heel warm en heel druk. Ik zou wel eens willen weten hoeveel mensen er tijdens ons bezoek op het eiland 'woonden'.
16 km lang en vier km breed en een en al natuur. Het is er prachtig, echt.
Die drukte merkte je alleen in de buurt van de hotels.
We gingen wandelen en fietsen en dan zie je andere mensen. Maar het leek echt niet op de Kalverstraat op zaterdagmiddag hoor. Volop rust en stilte.
Er zijn geen auto's op het eiland. Nou ja een paar natuurlijk, maar niet van toeristen. Het is er stil.
Bij de boot werden we afgehaald door een bus van het hotel. Prima geregeld. Er rijdt ook een gewone bus op het eiland.  'Naar de boot' staat er op.
De reis naar Schier was een hele onderneming voor ons. Eerst met de bus naar het station, vervolgens met de bus naar Den Oever. Vandaar uit met de bus naar Leeuwarden en met weer een andere bus naar Lauwersoog. Overvaren en met de bus naar het hotel.
't Was goed te doen, maar we deden er bijna net zo lang over als we doen over de reis naar dat andere eiland,  waar onze favoriete stad London ligt.
Op de terugweg kwam daar nog een uur bij, vanwege het gedonder op de Afsluitdijk en ook nog een brug die open ging. De chauffeur belde nog naar zijn collega om te vragen of die wilde wachten, maar die collega had daar zeker geen zin in,  zodat we in Den Oever een uur moesten wachten in de brandende zon. Langs een snelweg. Geen schuilmogelijkheid als het zou regenen. Dat was wel echt slecht.
Wordt vervolgd.

De Romanovs

foto gemaakt in die Petrus en Pauluskerk.

Het is al weer tien jaar geleden dat wij in Moskou en St Petersburg waren.
Dat was een hartstikke interessante reis.
Ik ben altijd geïnteresseerd geweest in de Russische geschiedenis, zo dat ik zelfs nog een jaar Russisch heb geleerd, op middelbare school niveau. Het is bij dat jaar gebleven, jammer genoeg. Was ook supermoeilijk, al eindigde ik mijn eerste en enige jaar wel met een  rapportcijfer 9. Niet alleen moeilijk, ik had het ook te druk, toen met drie jonge kinderen en een baan.
Ondanks deze mislukking, bleef mijn belangstelling.
Over de keizerlijke familie, schreef ik al eens eerder een blogje, naar aanleiding van een tentoonstelling in de Hermitage. Hier, klik

En nu, na de musical Anastasia,  is mijn belangstelling  weer helemaal terug.
De laatste tsaar, de tsarina en drie van hun vijf  kinderen zijn begraven in de Petrus en Pauluskerk in St Petersburg. In 1998.
Herbegraven moet ik eigenlijk zeggen, met veel respect en eerbetoon.
Die stemming was geheel anders tijdens de revolutie en nadat ze doodgeschoten waren. Of misschien moet ik zeggen afgeslacht.  Ze werden in een oude mijn gegooid en weer opgegraven en in een andere mijn gedumpt.
Tsaar Nicolaas II  had in een flink aantal opzichten niet gedeugd natuurlijk. Maar daar konden zijn vijf kinderen niets aan doen. De tsarevits Alexej en Anastasia al helemaal niet. Zij waren de jongsten en hadden niets in te brengen, stel ik me zo voor.
Het is allemaal nog maar zo'n  honderd jaar geleden, maar het was een totaal andere wereld in alle opzichten.
Verschillende vrouwen hebben later gepretendeerd Anastasia te zijn. Of Maria, de derde dochter.
Zogenaamd waren zij aan de dood ontsnapt, eerst doordat de kogels bleven steken op de juwelen die in de  kleren waren genaaid.  En toen er daarna bajonetten aan te pas kwamen, waren die bot en léék het alleen of ze dood waren. Waarna een bewaker medelijden kreeg en hen wegsmokkelde. Dat was het verhaal.

Want inderdaad werden twee lichamen van kinderen uit het gezin aanvankelijk niet gevonden. Dat van Anastasia of Maria en dat van Alexej.
Van dat feit hebben vele valse Anastasia's gebruik gemaakt.

Heel veel later werden er toch botresten gevonden op een plek in de buurt en die bleken,  na DNA-onderzoek,  later toch echt van Maria en Alexej te zijn, van de twee vermiste kinderen.
Treurig genoeg was daar, op die dag 1918,  echt een einde gekomen aan de levens van het complete gezin Romanov

Er zijn trouwens nog steeds echte Romanovs in leven. Klik

Kom je spelen?

Ik was zeer verheugd toen ik dit boek zag in de bieb. Ik ben fan van M. J. Arlidge,  die een hele serie thrillers schreef over de Engelse inspecteur Helen Grace.
En fan van Helen ben ik ook.
Dus ik was blij, want ik wist niet dat Arlidge ook nog andere boeken had geschreven. Dit is zijn eerste 'standalone' en dat zo'n los boek zo heet, wist ik ook niet.
Het is een dik boek ( 509 blz) en ik heb het uitgelezen, maar om eerlijk te zijn, wel een klein beetje doorgeworsteld.
Kijk, M.J. Aldridge schrijft goed, dat staat buiten kijf. Ik houd van thrillers en het was ook wel spannend. Maar de nieuwe ispecteur vond ik niet zo interessant en het duurde me allemaal veel te lang.
Het verhaal:
Kassie (15) beweert dat ze vooraf ziet aankomen wie er vermoord zal gaan worden. Dat vertelt ze aan psycholoog Adam Brandt, die er helemaal niks van begrijpt en het aanvankelijk ook niet gelooft. Maar er vallen meerdere jonge slachtoffers, voorspeld door Kassie. En uiteindelijk gelooft Adam haar. Hij ondertussen, heeft zijn eigen sores . 
Nou, dat allemaal dus.
Een aanrader? Niet echt. Ga vooral eerst de andere Arlidgeboeken lezen en als je die allemaal uit hebt en je verveelt je een beetje,  nou dan kan dit boek er mee door.