Vogue

Toen ik in London was, kocht ik meteen de eerste avond, het tijdschrift Vogue. Dat is niet een blad dat ik in het dagelijks leven ook wel eens bekijk.
Maar ja, nu was Meghan Markle gastredacteur. Dat wist ik. Er was een run op het blad voorspeld.

En ik dacht, als ik het blad nu koop, heb ik er iedere avond op de hotelkamer wat aan, want het is heel dik en daarna geef ik het door aan mijn dochter van wie ik zeker weet dat ze het leuk zal vinden.
Verantwoorde aankoop dus en in London goedkoper.
Ik appte mijn dochter alvast, want zij en ik vinden Meghan leuk.
Dezelfde avond begon ik te lezen.
.
Nou ja lezen? De eerste zeventig (70) bladzijden waren gereserveerd voor grote reclames.
Van modehuizen of modemerken. Niks anders.
Namen die ik natuurlijk wel ken, maar waar ik persoonlijk nooit iets mee van doen zal hebben of heb gehad.
Versace bijvoorbeeld of Manolo Blahnik, die is van de schoenen met een metertje hak eronder.
En verder Van Cleef & Arpels, Tiffany, Fendi, Saint Laurent, Valentino.
Enfin, noem maar op en ze staan er in.

Dan komt er een voorwoord van de echte hoofdredacteur, die vertelt hoe geweldig hij en de duchess hebben samengewerkt.
Maar wat er nou eigenlijk echt in het blad staat, is niet veel.
Een interview van  Prince Harry met Jane Goodall, waarin hij onthult maar twee kinderen te willen hebben.
De voorplaat is wel interessant , met allemaal vrouwen die zorgen voor een change in deze wereld. En die vrouwen komen dan groot afgebeeld maar met een klein stukje tekst terug in het blad.
Dan nog een gesprek met Michelle Obama, via e-mail.
Nog veel meer foto's over niks en dat was het dan wel.
Meer is me er in ieder geval  niet van bijgebleven.
Zo'n dik blad (360blz.) leest ook tamelijk lastig. Je moet het bijna aan tafel lezen.
Enfin, een volkomen nutteloze aankoop.
In een gemiddelde Libelle (heel dun in vergelijking met Vogue) staat veel meer te lezen.
En mijn abonnement opLibelle heb ik net opgezegd. Hahaha.