Ik wil er niks over lezen, ik wil er niks over zien of horen, ik wil het verdringen
Maar deze film wilde ik per se zien. Misschien omdat het een jeugdfilm is, misschien zou dat het wat minder zwaar maken.
Het verhaal:
De tienjarige Romy moet vaak na schooltijd worden opgevangen door haar oma. Romy heeft daar aanvankelijk geen zin in, maar ze moet, ze is nog maar tien.
Oma was niet bepaald een lieve, vriendelijke oma voorheen, maar dat verandert. Ze wordt liever, zachter. En ze vergeet steeds meer; weet niet meer hoe ze dingen moet aanpakken. Terwijl ze een handige en zelfstandige vrouw was, met een eigen kapsalon.
Romy (en haar moeder) maken het mee. En vooral Romy vindt haar eigen oplossingen.
Het is een film die indruk maakte. In de eerste plaats door het spel van Beppie Melissen (oma). Die vrouw is echt heel erg goed.
En door het spel van Vita Heijmen (Romy). Jeetje wat een prachtig kind en wat doet ze dat ontiechelijk goed. Ongelooflijk.
In de tweede plaats door de thematiek.
Het is een jeugdfilm en waarschijnlijk daarom zitten er een paar dingen in de film, die nogal onwaarschijnlijk zijn. Maar verder vond ik het echt een uitstekende film, waarin ik zeer veel herkende.
Een aanrader!
(Maar ga niet in de herfstvakantie of op woensdagmiddag. Er zaten erg veel kinderen in de zaal, ook echt kleintjes. En die moesten hardop lachen bij nare situaties, waarin oma dus soms rare dingen zegt. Begrijpelijk van die kinderen hoor, maar mij stoorde het nogal.)
11 opmerkingen:
Lijkt me een prachtige film.
Gisteren zagen wij ‘uit elkaar’ op tv. Boeiende televisie, maar o zo triest, de situatie waarin die mensen terechtkwamen, brrr...
Lijkt mij ook een mooie film. En zo reageren kinderen inderdaad als mensen 'rare' dingen zeggen. Niet om uit te lachen, maar omdat ze het grappig vinden. Ik moest ook lachen toen mijn demente Oma een namaak-appel (zo'n wassen) uit de fruitschaal aan het opeten was. Terwijl dat natuurlijk op de keper beschouwd triest was.
Ik denk dat ik deze over sla. Ik krijg alweer kippenvel als ik er aan denk... Mijn vader had dit ook.
Ik moet eerlijk zeggen dat ik dit onderwerp ook nogal vermijd. Niet omdat het in de familie voorkomt, maar omdat het zo triest is.
Ik las alles over Alzheimer toen mijn vader nog leefde, en ook na zijn dood bleef ik ‘bij’.
Deze film zou ik graag willen zien. Heb jarenlang met dementerenden gewerkt en heb er fijne herinneringen aan. En ja, ik lees juist graag over deze doelgroep. Al besef ik natuurlijk wel dat dit voor nabestaanden zeer pijnlijk kan zijn.
Groet, Caterine.
Zowel mijn vader als mijn moeder hadden geen dementie maar mijn schoonmoeder, een lieve vrouw hebben we jarenlang zwaar dement meegemaakt. Ook hebben wij in onze vriendenkring twee mensen die op hun 64ste begonnen te dementeren en dit raakt ons heel erg.
LIjkt me inderdaad best een mooie film.
Het meisje had nog nooit geacteerd. Via via is ze gevraagd voor deze film en ik geloof dat ze het goed doet.
Wat betreft de dementie herken ik jouw reactie helemaal. Maar deze film zou ik toch ook wel willen zien.
Die film wil ik ook gaan zien!
Dapper dat je bent gegaan!
Een reactie posten