Gisteren

De dag begon gisteren grauw en grijs en donker.
Zoals zo veel dagen de laatste tijd.
Ons deerde het nauwelijks, want we gingen nog maar eens even op reis naar ons jongste kleinkind, naar Arthur.
De zon ging schijnen, letterlijk en figuurlijk toen we daar waren.

Eerst baalde ik een beetje.
Ik heb de laatste tijd steeds een ontsteking aan mijn oog en dat schijnt besmettelijk te zijn.
Het was al een paar dagen over, maar voor alle zekerheid wilde ik Arthur toch eigenlijk niet vast houden.
De kraamverzorgster vond dat het echt wel  kon. Als ik mijn handen goed waste en niet aan mijn ogen zou komen.
Dat deed ik natuurlijk niet ik heb nauwelijks bewogen, dat begrijp je.
 Heerlijk zo'n kleintje eventjes op schoot. Het is nog zo'n klein frummeltje... heerlijk.

Daarna kwam Odin, opgehaald door zijn vader, uit school. De eerste dag. Hij kwam blij thuis, heel trots op de sticker die hij had gekregen. Het was goed gegaan, ook volgens de juf.
Dat was fijn. Deze week gaat hij nog halve dagen. Volgende week de hele dag, maar dat kan natuurlijk ook nog veranderen.

Wij ondertussen vonden het wel weer mooi geweest. Het is toch best druk als alle opa's en oma's er zijn. En een kraamvrouw moet toch een beetje rust hebben.

Dus... ze wonen daar  vlakbij het strand, de zon straalde er op los, we hadden alle tijd van de wereld...

heerlijk over het strand van Duindorp gewandeld. Er zat echt voorjaar in de lucht.
Via de Scheveningse haven en een voortreffelijke  lunch, 

liepen we tot het Kurhaus en namen daar de tram naar het station.
Proost ... op gezondheid en geluk voor alle (klein) kinderen