Oplossing en uitslag

Zo, goeiemorgen lieve lezers. Ik ben net terug van de wandeling en die wandeling herinnerde me aan het kleine quizje van een paar dagen geleden. Dus eerst maar eens de oplossing.

Vraag1:

Je zag alleen de oren en dat maakte het lastig. Het is zo'n leuk beest. Hij heeft een flink hok daar en als ik er voor blijf staan en een knorgeluid maak, dan komt-ie heel nieuwsgierig kijken. Het is altijd een leuke onderbreking

Vraag 2:

 Welk spreekwoord staat Frits hier uit te beelden? Mijn antwoord was: Hij kan de zon in het water zien schijnen.

Vraag 3:

Dit was de moeilijkste vraag, vooral ook omdat ik het zelf ook niet wist. Hahaha.  Ik had een vaag idee en Frits ook. Kijk het was natuurlijk dicht bij de spoorlijn, dat kon je zien.
Frits is 's nachts wakker geworden van de herrie die het ding maakte, trouwens. En Rob, de man van mijn bijna-buuf Kitty ook. Ik heb bedacht dat alles wat maar een beetje in de richting kwam goed te keuren.

Dan de uitslag:
Niemand had alles goed.
Vraag 1: Ingrid/Katrientje en Ferrara, hadden hier gezien dat het een varken was. 
Vraag 2: Toos, Marleen en Kitty hadden het juiste spreekwoord.
(De morgenstond heeft  goud in de mond werd ook vaak genoemd, evenals spijkers op laag water zoeken. Had gekund, maar ja, die bedoelde ik niet. Sjoerd had bij alle vragen een spreekwoord gevonden. Ook leuk, maar niet goed)
Vraag 3: Die had dus bijna iedereen goed. De origineelste antwoorden kwamen van Marieke: een locomokipkanariefantje. Van Emie: een onderhoudssetje voor het spoor. En van Marleen: ruimteafval, door de dampkring gevallen.

Dat brengt me tot de conclusie dat vijf deelnemers twee vragen goed hadden. Ingrid, Ferrara, Toos, Marleen en Kitty. Die vijf mogen dus een kaart verwachten. Ik heb dan alleen nog wel de adressen nodig van Ingrid en van Marleen. Willen jullie die nog even mailen, dames. bettievdgriend@hotmail.com

Allemaal bedankt voor het meedoen.

Monday Mural

London, last november...

I saw this one at the end (or the beginning) of the Nomadic Community Garden. 
This little community garden in Shoreditch is so well hidden, you may just not know about it. It’s around the corner from Brick Lane and has been set up to encourage some good community spirit. They’ve got allotment spaces for locals, an open arts and events space.

 The artist is Jae Kaes and if you want to see more of his work: click 

So this is all for today. Stay healthy and safe!!!!!!

Linking to Sami's Colourful World

Twee witte duiven

Voor ons keukenraam hangen twee witte duiven. Dat zit zo.

Lang geleden (toch zeker twee weken), toen ik nog in het Westfries Musuem 'werkte', zou er een nieuwe tentoonstelling komen. Sterker nog, die was al klaar. We hadden de inleiding al gehad van Eline Janssens,  de kunstenares die de tentoonstelling maakte.
Ik was hartstikke enthousiast, zo mooi was het.
Een tentoonstelling over knipselkunst en een eerbetoon aan de 17e eeuwse knipselkunstenares Joanna Koerten.
Het is maar goed dat de tentoonstelling tot 27 september gaat duren, want kort na de opening, moest het museum helaas dicht.
Nou is 27 september nog ver weg. Dus hopelijk komen er nog heel veel kansen voor iedereen om te gaan kijken.

Enfin, we hadden allemaal een knipplaat gekregen, met een witte duif. Ook bezoekers aan het museum zouden zo'n duif uit mogen knippen en al die duiven samen, zouden dan weer een kunstwerk vormen om  vijfenzeventig jaar bevrijding te gedenken.

Nu is het roer, zoals zoveel roeren dezer dagen, omgegooid.
Een nieuwe actie: Geknipt voor onze helden (en opgehangen voor je raam).

Het museum zegt: 
'Met dit vederlichte gebaar steek je iedereen een hart onder de riem die voor een ander in touw is, maar het kan ook een bedankje voor iemand in het bijzonder zijn.'
En:
De witte duif is een krachtig symbool. De vogel is het zinnebeeld  van de adem, de levensgeest en van zorg hebben voor elkaar. Maar de witte duif staat ook voor liefde en hoop.  En dat is wat we hard nodig hebben in deze onzekere tijd.

De duif van mijn man is voor alle mensen in de zorg, voor artsen, verpleegkundigen, verzorgenden, schoonmakers, de onderzoekers, de nadenkers, de plannenmakers.
Ook namens mij.
Mijn duif is voor de mensen die er voor zorgen dat er heel veel door kan gaan, de mensen in winkels, de mensen die pakjes bezorgen, de mensen in het openbaar vervoer, de begrafenismensen.
Ook namens mijn man.
Voor heel veel mensen dus.
Weet je wat? Ik maak er nog een duif bij. En misschien nóg wel een.
En dat kunnen jullie ook doen. Klik!

Vragen...

Ook vandaag ging de zon weer prachtig op, gratis en voor iedereen te bewonderen. Moet je wel op tijd op staan. Dit was zo'n beetje om half zeven daarnet en ik heb niets bewerkt. De kleur klopt.
Het was weer een lekkere wandeling, met mooie uitzichten enzovoorts enzovoorts.
Ik maakte ook weer eens wat foto's, dat was al een tijdje geleden.

En door die foto's, heb ik nu drie vragen voor jullie.
Als je op alle drie het juiste antwoord weet, of antwoorden die misschien niet juist zijn,  maar wel erg goed bedacht, kan het zomaar zijn dat je in de prijzen valt.
Nou ja prijzen... dan krijg je een leuke kaart opgestuurd.

Dus niet hier antwoorden, maar mailen:
bettievdgriend@hotmail.com 

Doe je mee? Leuk! Hier is de eerste foto:

Vraag 1: Wat zie je hier?

Dan de tweede foto:

Vraag 2: Ja, dit is mijn man. Maar welk spreekwoord staat hij hier uit te beelden?

De derde en  laatste foto: 

Vraag 3: Wat zien we hier nou weer? 

 Dat is het! Dus: niet hier reageren als je meedoet, alleen per mail: bettievdgriend@hotmail.com
Goed weekend allemaal! 

Herinnering aan school

Bij het scannen en schonen van mijn fotoboeken, stuit ik natuurlijk op heel veel dingen van school. Dat we op kamp gingen, dat we de musical hadden, dat we met de trein naar het Anne-Frank huis gingen. Het afscheid, de schoolkranten... teveel om op te noemen. School is jarenlang zo'n groot onderdeel van mijn leven geweest.

Aan het eind van hun laatste jaar, liet ik de kinderen altijd een soort vriendenboekje maken voor elkaar. Een blad met daarop, adres, telefoonnrs, lievelingseten en zo en wat je later worden wil.
En een klein stukje persoonlijk en dat dan voor iedere klasgenoot en voor mij.
Dat betekende dus voor ons allemaal 16 x zo'n blad maken. (Speciaal onderwijs en zestien kinderen was de max). Een hele klus.
Maar ja, we begonnen op tijd en waren ook op tijd klaar. Het leek me zo'n leuke herinnering.
En nu vind ik dus een aantal van die vriendenboekjes. Echt zo leuk om dat allemaal nog eens te lezen. Mijn laatste jaar was in 2011 en ik dacht dat ik me niet iedereen meer herinnerde van de jaren daarvoor.
Maar met de klassenfoto erbij die ik  op dat vriendenboekje plakte, komt alles weer helemaal terug. Met bijzonderheden en al.

Ik kan niet zomaar foto's laten zien hier natuurlijk, maar deze kan wel toch? Dit was kamp en we speelden het Avondbedspel.
De kinderen verstopten zich in een ( afgezet )deel van een bos. In het donker. Deze groep was uitstekend voorbereid, zoals je ziet. Dat deden ze zelf hoor, dat bedachten wij niet.
Na tien minuten gingen wij,  alle juffen en meesters en begeleiders,  zoeken. Met een zaklantaarn. Alle kinderen hadden twee leventjes. Als een kind gevonden was, moest een leventje ingeleverd worden en mocht diegene zich nóg een keer verstoppen. Als je geen leventje meer had, moest je naar binnen. Na een bepaalde tijd werd er gebeld en moest iedereen die nog verstopt zat (of lag) tevoorschijn komen. De winnaars!

Foto's

Weet je nog dat ik vertelde over de vijf dozen, die ik van mezelf mocht vullen met herinneringen? Een doos voor mijn moeders kant, eentje voor mijn vaders kant en eentje voor mij? De andere twee voor mijn man en zijn kant van de familie. Hij is nog niet klaar met zijn twee dozen, maar ik wel. Super tevreden over.
Maar toen werd het lastig.

Dat zit zo: wij maakten altijd fotoalbums. Multomappen met mooie bladen erin. Vaak deden we dat samen.
We hebben altijd veel foto's gemaakt, tot het digitaal werd.
Aan die albums werkten we heel hard. Knippen, plakken, snijden, kaartjes en andere herinneringen erbij en soms wat tekst. Het was een leuke hobby. Kijk zo ziet zo'n blad er bijvoorbeeld uit:

We werkten altijd aan vier albums tegelijk.  Eentje voor ons en een voor ieder kind. Die van de kinderen speciaal op hun gericht natuurlijk, niet vier dezelfde albums.
Enfin,die albums van de kinderen zijn grotendeels de deur uit. Alleen niet van de jongste zoon, die zegt dat hij geen ruimte heeft, hahaha.
De albums van ons zijn er nog.
En ik dacht altijd, die zijn alleen voor ons. Die kunnen ze gewoon nog een keer bekijken als we dood zijn en daarna weggooien. De foto's van hun eigen leven hebben ze al.
Maar nu ineens kreeg ik de geest en dacht: ' Tijd zat, ik ga het uitzoeken'.
En dat ben ik dus nu aan het doen.
Ik gooi veel weg en wat ik nog leuk vind, dat scan ik. Ik bewaar alleen dat waarvan ik denk dat onze kinderen dat nog wel eens leuk vinden om te bekijken.
Zoals toen hun allereigenste moeder voor het eerst van haar leven een tien kilometer liep.

Het is een verschrikkelijke klus, want... het zijn tweeënveertig (42!) albums. Vanaf 1976 tot 2010.
Ik heb er nu een stuk of tien gedaan.  Als ik eenmaal op gang ben, ga ik ook door. Pfff

Gewandeld

Deze dag begon net als alle morgens de laatste tijd.
We stonden vroeg op en gingen aan de wandel. Eerdere dagen was het wel mooi, maar ook erg koud. Vandaag niet, vandaag was het echt lente om zes uur.
We liepen ons vaste rondje.
Door het, aan mijn wijk grenzende dorp en dan terug door de polder.
Onderweg doen we alles om mensen te vermijden.
We sprinten naar de overkant of wijken uit in de berm, zodra we iemand zien.
We zijn wel voortdurend op onze hoede en dat is eigenlijk het enige vervelende er aan. We kijken steeds achterom.
In het dorp, ik heb goed opgelet, in het dorp passeerden ons twee fietsers en een krantenbezorgster.
Daarna in de polder, ook nog een paar mensen op de fiets. Geen wandelaars deze keer.  Zelfs geen hondenuitlaters. Helemaal niemand.
En het is prachtig, we zien de zon opkomen, knaloranje. We horen en zien heel veel vogels.  We zien een trein, een volkomen lege trein en vandaag zagen we het eerste lammetje in het weiland. Ik kon er geen foto van maken, iets te ver weg en de moeder stond haar kind uit het zicht te houden.

Onderweg doe ik van alles.
Allemaal beweegdingen.
Dat wil zeggen dingen, oefeningen waarvan ik denk dat ze goed voor me zijn.
Ik begin met handen en polsen. Draaien en vingeroefeningen .
Dat ziet niemand hoor, het zijn kleine gebaren.
Daarna komen de armzwaaien aan de beurt. Goed omhoog en een beetje zwaaien.
Af en toe loop ik een minuutje of zo hard.
Huppelen doe ik ook. Een keer gewoon  en een keer met mijn benen  zo hoog mogelijk opgetrokken. 
Ik loop een stukje op mijn tenen, ik loop een stukje op mijn hakken
Zo groot mogelijke stappen maken, doe ik ook wel eens.
Frits doet ook een paar oefeningen en die doe ik dan na.
En op een bruggetje aangekomen, zwaai ik mijn been zo hoog mogelijk. Dat is helaas niet erg hoog, maar toch.
Daarna wat kniebuigingen.
Er zijn twee bruggetjes op de route.
Nou, dan zijn we na  zo'n beetje een uur en een kwartier weer thuis.
Buitengewoon tevreden over ons zelf en klaar voor een heerlijk ontbijt. De dag kan beginnen...

De brief voor de koning

Mijn exemplaar van  'De brief voor de Koning' , van Tonke Dragt, is een vijftiende druk. Ik las het boek niet als kind. Had gekund, want het verscheen in 1962. Maar toen was ik niet zo van de avonturenboeken.
Ik las het boek pas toen ik al volwassen was en genoot er heel erg van. Ik las het ook voor op school en het werd een boek dat hoog staat op mijn lijst van lievelingsboeken.
Een boek waarvan ik altijd dacht: dat ga ik herlezen als ik eens ziek ben.
Lezen in tijden van Corona, dat was niet in me opgekomen natuurlijk.
Ik weet ook nog niet of ik het nu ga herlezen. Tijd genoeg hoor, maar inmiddels is er de serie, op Neflix.
Ik las dat er al eerder een film van is gemaakt, maar die heb ik gemist. Dus ik had me erg verheugd op de serie.

De eerste aflevering, viel niet tegen. Ik vond het mooi en goed bedacht. Het begint anders dan het boek, maar dat vond ik in dit geval prima.
De eerste aflevering was spannend. En ook nog eens prachtig verfilmd, in New Zealand.
Maar nu komt het, toen we wat later de tweede aflevering gingen bekijken, ben ik in slaap gevallen.
Dat kan, dat gebeurt me heel vaak, ook in de bios. Alleen nu werd ik niet wakker gepord door mijn echtgenoot. Die keek lekker verder en beoordeelde de aflevering als goed en onderhoudend. Hij kijkt uit naar de volgende aflevering.
Dus: ik moest aflevering twee inhalen. En wel snel!
Ik begon er overdag aan. In de ochtend zelfs, want dan ben ik het wakkerst.
Tssss, ben ik toch weer in slaap gevallen. Ik werd halverwege de derde aflevering wakker, maar dat wist ik niet, dat ik al zo lang had geslapen. Dus ik snapte er helemaal niks meer van. 
Enfin, nu moet ik dus nogmaals aan aflevering twee beginnen.
Wordt vervolgd.

Smile

Saw this one in London, last november. It's not easy these days, I know. But we can try...

Stay safe!

Linking to Colourful World

Wat ik ook nog even wil zeggen...

...is dat ik bijna niet geloof wat ik zie. Namelijk mensen op stampvolle stranden en in stampvolle parken. Lekker dicht bij elkaar. Ik zag verschillende foto's en het maakt me woedend. WOEDEND! Ik dacht even dat het nep was, iets van de speld of zo. Maar dat is het niet, het is echt!
'Ach... zo'n  griepje', hoorde ik zo'n idioot zeggen.
Hoe stom kan je zijn. Wat verschrikkelijk om te zien voor mensen die met niks anders bezig zijn dan met het virus.  Dag en nacht. De artsen, de plegen, de hulpdiensten, de onderzoekers. De mensen die bezig zijn voor ons. Voor ons allemaal. Met risico voor hun eigen leven.

Verrassing

 

Gisteren werd er gebeld aan de deur. 

We gingen kijken natuurlijk en voor de deur stond een bezorger,  met een behoorlijk groot pak. 

We hadden niets besteld, maar ik denk dan altijd dat ik iets gewonnen heb. 

Enfin, de man zette het pak voor de deur neer toen hij ons had gezien, zwaaide en vertrok.

Toen zagen we dat het pak geadresseerd was aan onze jongste zoon. Die zit op Bali, momenteel. 

We hadden geen idee wat er in zou zitten, Dirk had niets geappt of zo. 

Dus maakte mijn man de zaak toch  maar open. 

Totaal onverwacht bleek de doos vol te zitten met prachtige tulpen. Roze, rood, wit, geel. 

Echt helemaal vol.

Voor ons!  Zo lief!!!

Toen we Dirk bedankten per app  zei hij: 'Ja, het zijn er wellicht wat veel, maar je kan altijd delen met de buren'. 

Wat we deden! 

En toch staat het nog hartstikke vol met bloemen hier. Wat een verrassing was dat zeg.

Ik heb even gegoogeld op het bedrijf dat de tulpen verzonden had. Zij melden dat ze geen winst maken op zo'n bestelling, maar ook geen verlies lijden.  'Zo  kunnen we het als  onderneming nog heel even volhouden'.

Én ook: 'Let een beetje op elkaar'.  Dat is wat Rutte tegen ons zei in zijn speech. Houd ouderen en kwetsbaren een beetje in de gaten, koop bij lokale ondernemers die het juist nu enorm zwaar hebben en laat weten dat je aan elkaar denkt. Je slaat maar liefst drie vliegen in een klap.

Creatief zijn

Wat een creativiteit zie ik overal opbloeien. De grappen die rondwaren op Insta en Facebook en waar ik soms erg om moet lachen. (En soms ook helemaal niet, omdat het eigenlijk allemaal zo ellendig is).

Ander voorbeeldje van creatief denken:
Hier zie je onze kleinzoon Odin bij zijn 'kiesbord'.
Zijn moeder heeft het voor hem gemaakt, om de structuur er een beetje in te houden.
Ik vind het echt geweldig.
Odin is nog maar sinds januari naar school. Net gewend en hij vindt het heerlijk.
En dat is dan ineens weg. Dus wat een goed idee is dit.
Hij kan iets kiezen van zijn bord, net als op school

Dit zal de knutselhoek zijn denk ik. In ieder geval heeft hij het naar zijn zin.
En zijn moeder, die psycholoog is,  heeft haar roeping gemist, ze zou een goeie juf zijn.

Onze lieve Arthur is zich nog nergens van bewust. en dat moet nog maar heel lang zo blijven.

Oh ja en over creativiteit gesproken.
Een paar dagen geleden ontdekte ik deze Instagramchallenge: Tussen kunst en quarantaine.
Geweldig, ontroerend, knap en soms hilarisch. Ga kijken, echt de moeite waard. Klik

Actief zijn

Het lijkt wel of ik steeds actiever word!
Ik wil dat ook, ik wil vanavond gewoon moe zijn, zoals ik dat altijd ben, 's avonds
Hoe dan?
Nou vanmorgen bijvoorbeeld,  heb ik (qua actie),  al een overheerlijk soepje gebrouwen. Dwz. het ruikt overheerlijk.
Ik heb gedoucht, de bedden opgemaakt, de afwasmachine uitgeruimd én... we hebben al gewandeld. Bijna de tienduizend stappen gehaald!
En het is nu nog maar drie minuten over acht.
Ik ben van mening dat het handig is om zo actief mogelijk te blijven.
En te plannen.
Zelf ben ik iemand die zich nooit verveelt, echt nooit.
Dus ik heb verschillende ambitieuze plannen. Wat betreft de kasten hier in huis en wat betreft de foto's. Wat betreft het bewegen. Nou ja, van alles.
En er zijn zoveel extraatjes momenteel. Bijvoorbeeld online museumbezoek.
Of dit: via picl, klik  kun je je eigen bioscoop thuis creëren. Je kunt dan de allernieuwste  films zien, of de films die je gemist hebt. Gewoon thuis. Dat kost voor een gemiste film 4, 99.  Als je dat dan regelt via je eigen filmhuis, verdienen zij er nog wat aan.
Dus ik ga vanmiddag naar de bioscoop, thuis. 'Parasite' gaan we zien.
En daarvoor gaan we uitgebreid lunchen, met dat overheerlijke soepje erbij natuurlijk. En misschien een glaasje wijn.
Je hebt achtenveertig uur toegang tot de film, dus als ik na die wijn in slaap val, is dat helemaal niet erg!

E-mail in tijden van Corona

Een appje van onze dochter:
 Jullie hebben mail


En daar was de mail.
Op 17 mrt. 2020 17:17 schreef Anna:
liefe opa en oma ik hep nuu een email aderes en omdat ik niet nar school kan hep ik huis werk en dat vint ik niet leuk en hoe gat het met julie?
liefs anna

Op di 17 mrt. 2020 om 17:28 schreef  Bettie:

Lieve Anna, 

Wat een prachtige brief heb je geschreven. Dankjewel!

En dat je een eigen e-mail adres hebt... Dat vind ik toch wel echt heel mooi.

Maar ja, je bent ook al zeven natuurlijk. Dus dat kan wel. Dat kan heel goed. 

Zeg, wat heb je dan voor huiswerk gekregen?

En heeft meester dat bedacht? Of mama?

Je houdt toch nog wel tijd over om te spelen hè,  want dat moet ook hoor. 

Met ons gaat het goed. Ik heb al twee boeken uitgelezen. En jij? 

Opa gaat lekker koken nu. Maar hij zal je ook nog een mail sturen.

Dag lieverd, ik geef je een knuffel door de lucht

Groeten van oma

  
Ik stelde drie vragen in mijn antwoordmail aan Anna.

Er kwam een heel kort mailtje terug:

Di 17-3-2020 16:44

reekenen

meester

niet

Daar zijn ze weer

Ik verheug me al weer op de tulpenvelden, de bloeiende tulpen.
Dit jaar niet zo dicht bij huis, maar vanochtend,  op een vroege wandeling, zagen we dit veld.
Al een heel stuk op streek en kaarsrecht zoals altijd.
Dacht ik...
Maar kijk:

Er is ook een deel geplant met de lijn van de sloot mee. Dat gaat heel erg mooi worden. Nog een kleine maand denk ik.

Graffitistreet

This is a very special street. It's called the Graffitistreet. Location Ghent, Belgium. It made me smile.

It is very colourful and there is so much to see. At first I thought: oh yes, that's colourful, but not very interesting. I was wrong,  I took a closer look and there are small pieces of art.  For example:

And then, there's the last one. The artist was probably Chinese and  had a predictive mind! I was there on the 29th of February

Stay safe, you all!!

Linking to Colourful World

Nomen est Omen

Een schilderij van Joost Conelisz. DROOCHSLOOT. (1586 en 1666) Gemaakt in 1650. Rivierzicht

En daar is Marga weer.
In Trouw zag haar man een stukje over Gerard PONT, kapitein bij rederij Doeksen op de veerboot naar Vlieland.
En uit een andere krant,  De Stem:
Emilie de VET, hoogleraar consumptie en gezonde leefstijl aan de Wageningen Universiteit.

Dan in EenVandaag: 
Bas EICKHOUT over het kappen van bossen in de USA voor groene energie.
En de laatste voor deze keer en weer van Marga: 
De nieuwe voorzitter van de Watersportvereniging De Kogge in Tholen heet: Peter de WATER!!

NB: Daarnet stond hier nog een ander schilderij. Mirjam, een zeer oplettende kijker(!) meldde me dat ze het schilderij van Droochsloot niet kon vinden. Dat klopte dus, want dit is het juiste schilderij. Ik had me vergist, zoveel foto's had ik gemaakt van de tentoonstelling Koele Wateren in het Westfries Museum in Hoorn. En deze twee stonden in mijn mapje naast elkaar. Nu klopt het. Kitty was ook wakker en meldde dat de kunstenaar er wel erg lang over had gedaan. Namelijk van 1586 tot 1666. Ook dat heb ik veranderd.

De theemuts

Ik hou eigenlijk wel van opruimen en ordenen. Van vaste plaatsen en van niet teveel.
Maar het leuke van foto's en papieren uitzoeken is natuurlijk ook dat je weer dingen ziet, waar je al lang niet meer aan had gedacht.

Deze foto bijvoorbeeld. Gemaakt in augustus 1984. Onze dochter Nienke was gedoopt die dag. En de opa's en oma's waren daar natuurlijk bij geweest en hier verzameld voor koffie en taart.  Leuk hoor om weer te zien.

Maar wat me gisteren vooral buitengewoon boeide,  was de theemuts die je daar op tafel ziet staan.
Dat is namelijk een theemuts van Liberty. Ik weet nog dat ik hem kocht  in London.
Ik ben al zo lang als ik me kan herinneren gek op die geweldige stoffen die ze daar hebben en vooral ook op die met  kleine bloemetjes.
Het was een rib uit mijn lijf indertijd, maar ja, ik dacht  ik hou van die stof en ik ben een theeleut,  dit is meant to be!
En ik was er lang zeer tevreden mee. Tot op een dag...
De theemuts was weg en is nooit meer teruggevonden.
Hoe kan dat? Wat is er gebeurd?

Ik heb tot op de dag van vandaag geen idee.
Kijk, iedereen raakt wel eens iets kwijt in zijn of haar leven.
Ik zag ook allerlei foto's waarop ik  een bedelketting droeg. Als kind. Die ketting is weg. Maar ik herinner me dat ik op een dag thuis kwam en wist o jee ik ben m'n ketting verloren.
Maar een theemuts???? Die verlies je niet, toch?

(Ik heb het al eens eerder verteld hier, van die theemuts. Maar toen had ik er geen plaatje van.)

Zoek het maar uit!

Kijk eens  aan, dat ruimt toch lekker op hè. Ik ben bezig met het uitzoeken van oude papieren en met het scannen van foto's. Dat vertelde ik al hè.
Van die papieren kan niet veel weg. Ik heb tenslotte een uitgebreid nageslacht. Er zijn er allicht een paar bij die later interesse zullen hebben.
Zoals ik dat nu ook heb.
De foto's gaan bijna allemaal weg na het scannen. Maar er zijn een paar lievelingsfoto's die ook nu nog niet weg mogen.
Ik heb het zo gedaan: 
Bij Ikea heb ik vijf platte dozen gekocht en die mogen gevuld worden met echte foto's die ik wil houden en met papieren.
Een doos voor mijn moeder en haar kant van de familie. Daar zit bijvoorbeeld het boekje in waarin,  toen ze opgeleid werd tot verpleegster, haar verrichtingen werden afgetekend. En haar boodschappenbestelboekje  bij AH eind jaren vijftig. 
Een doos voor mijn vader en zijn kant van de familie. Met daarin o.a een  brief van mijn grootvader, waarin hij mijn vader toestemming verleent om te gaan varen. 
En een doos voor mezelf. Daarin zit mijn poeziealbum, mijn lievelingsfoto van mijn man, spelend op straat  en mijn allereerste rapport. Met voor lezen een 8¡½. Daar ben ik trots op.

Alle andere rapporten en diploma's heb ik weggegooid.
De laatste  twee dozen moeten door Frits gevuld worden. Die is ook al bezig.
En dat, die vijf dozen samen met de USB- sticks, dat moet het zijn. Meer mag niet.

Wat je hier ziet, is nog maar een klein deeltje van wat al weg is gegooid.
Afgezien van nadenken en keuzes maken is het ook gewoon nog een heel gedoe om papier en foto's te scheiden.
Papier waar de foto's opzitten,  hoort in de papierbak natuurlijk. Maar foto's moeten in de bak restafval vanwege de chemicaliën. Dus dat moet allemaal losgetrokken worden.

Enfin, tijd genoeg op dit moment. Sinds gisteren

Jaws

Toen ik net voor de klas stond, had ik niet gedacht dat ik het m'n hele leven zou doen.
Ik abonneerde me op de Volkskrant, want daarin stonden op zaterdag altijd zo veel advertenties van andere banen.
In de Volkskrant stond ook een feuilleton: De zomer van de witte haai, van Peter Benchley.
Het is nu natuurlijk ontzettend ouderwets, ik denk dat jongeren niet eens meer weten wat dat is een feuilleton, maar oh mensen wat was dat spannend . Ik kon niet wachten tot de volgende krant er weer was.
Soms werd de krant niet goed bezorgd en dan hing ik echt woedend aan mijn groene telefoon.
Letterlijk om verhaal te halen.
En dan had dat tot resultaat dat de krant alsnog kwam, maar drie dagen later of zo. als er al weer twee afleveringen waren geweest. 
Enfin, later kocht ik het boek en ik heb de film indertijd ook gezien: Jaws.
En die film nu,  werd een paar weken geleden weer eens uitgezonden, door Veronica. Ik nam hem op en ik heb er weer van genoten. Nou ja  genoten...gerild/gegruweld moet ik eigenlijk zeggen. Want wat een spannende film was dat. Ook nu had ik weer hartklppingen. Ook nu zat ik weer te bidden dat het goed zou aflopen met de hoofdpersonen. En nog steeds vond ik het buitengewoon intrigerend hoe die film gemaakt moet zijn. Daar heb ik later wel eens een docu over gezien, maar dat ben ik grotendeels vergeten.

Gezichtjes

Scannen, scannen, scannen... Wat zal ik blij zijn als de klus geklaard is. Maar dat duurt nog even. Toch staat er al heel wat op deze USB-stick. Heel wat. Ik pak hem dus regelmatig en ineens zag ik er een gezichtje in.

En nog zo'n leukje. Deze kwam tot mij via What's App.Van AnjaM. Het is een gezichtje op een autootje van haar kleinzoon Jim.

Dat is het voor deze keer. Blijf speuren mensen

Drie jarigen

Op 1 maart werden Noor en Jet  vier en gisteren werd Anna zeven.
Zeven, ik kan het bijna niet geloven.

Zondag werd het gevierd, voor alle drie tegelijk.
Geen peulenschil hoor, zo'n verjaardag.
Alleen de taarten al.
Je kunt vast wel zien dat die niet eventjes snel, snel gemaakt zijn.
De ouders van de kinderen hebben er hard aan gewerkt, samen met een vriendin.
Maar ze zijn zo leuk geworden. 
Ik heb van alle drie een beetje geproefd en ze waren ook nog eens lekker.

 Het is bij de verjaardagen van de  kleindochters inmiddels de gewoonte dat de opa's en oma's wat eerder komen. Om tien uur.
Zodat er even rustig  tijd is om voor ze te zingen. De taart wordt aangesneden, de kaarsjes uitgeblazen en ze krijgen onze cadeautjes. Hun moeder kan ze eventueel nog even toespreken:

Want  dan, vanaf elf uur, wordt het heel erg druk. Van onze kant hebben ze twee ooms en twee tantes, met twee kinderen. Van de andere kant drie ooms en drie tantes met vier kinderen. En dan nog de hele buurt die op bezoek komt.

Dit was de taart voor Anna. Zij wilde een snoeptaart. De tweeling wilde natuurlijk iets met Frozen, met Elsa. En dat was ook zeer goed gelukt. Kijk maar:

Monday Mural

I once took a series of photos, with the title: Gray, with a little bit of colour. Last week in Ghent (Belgium), I saw this:

At first we saw it from distance and we could not believe it was a real painting. So we went back to have a closer look. And  it was a painting. A nice one too

Linking to Sami's Colourful World.

Zuster Rita

Een geweldig kaft heeft dit boek. Natuurlijk door de  illustratie  van Hans Borrebach.
Zuster Rita... ze kwam gisteren als geroepen.
Ik ben al de hele week een beetje gammel. Snel moe, hangerig. Geen corona hoor, meer algehele malaise zal ik maar zeggen.
Ik heb een paar dingen niet kunnen doen, ben niet naar school geweest en niet naar de cursus.
Ook niet naar de bloggersbijeenkomst.  En dat laatste, dát had Carine gelezen.
Carine,  die ik helemaal niet ken, maar die me al eerder verraste, had me gevraagd of ik een paar boeken met Hans Borrebach- illustraties zou willen hebben.
'Ja natuurlijk', reageerde ik. 'Hartstikke graag!'

En toen stuurde ze deze arme zieke alvast een zuster: Zuster Rita.
Carine, ontzettend bedankt. Ik knapte er erg van op.

(Al deed het zonnetje gistermorgen ook goed. Een half uurtje in de zon gezeten en ik voelde me fitter worden. Tijd voor meer zon!)

En mocht je nou een onstilbaar  verlangen hebben naar meer Hans Borrebach: mijn hele verzameling staat op Pinterest. Klik

Toch was het leuk

Ondanks het gemiste Lam was het leuk hoor, in Gent. Het is er zo anders dan in Nederland en toch ook weer hetzelfde. Ik ben er vrij vaak geweest, maar het verveelt nooit.
Zo'n bordje als dit. Er staat op aangegeven dat er elke keer als er een kind wordt geboren in de stad Gent, dat er dan een lantaarn knippert op dit plein. Wat een idee... geweldig toch. Ik keek natuurlijk, maar er knipperde niks.

En dan de rest van de stad. Zo mooi. Dit zagen we bijvoorbeeld:

En dit:

We speelden het trouwens ook nog klaar om te verdwalen en ergens ver buiten het centrum terecht te komen. Gaf niet, we waren lekker buiten en het was goed weer. Maar ik was wel blij dat er een tram door die straat reed, terug naar het centrum. Het vervoer was gratis die dag. Dus dat trof

Werkelijk overal is wat te zien, als je je ogen maar openhoudt en dat deed ik.
Met in mijn hoofd de hele dag het lied van Klokke Roeland: Boven Gent rijst eenzaam en grijsd, ;t oud Belfort, zinbeeld van 't verleden...