Gewandeld

Deze dag begon net als alle morgens de laatste tijd.
We stonden vroeg op en gingen aan de wandel. Eerdere dagen was het wel mooi, maar ook erg koud. Vandaag niet, vandaag was het echt lente om zes uur.
We liepen ons vaste rondje.
Door het, aan mijn wijk grenzende dorp en dan terug door de polder.
Onderweg doen we alles om mensen te vermijden.
We sprinten naar de overkant of wijken uit in de berm, zodra we iemand zien.
We zijn wel voortdurend op onze hoede en dat is eigenlijk het enige vervelende er aan. We kijken steeds achterom.
In het dorp, ik heb goed opgelet, in het dorp passeerden ons twee fietsers en een krantenbezorgster.
Daarna in de polder, ook nog een paar mensen op de fiets. Geen wandelaars deze keer.  Zelfs geen hondenuitlaters. Helemaal niemand.
En het is prachtig, we zien de zon opkomen, knaloranje. We horen en zien heel veel vogels.  We zien een trein, een volkomen lege trein en vandaag zagen we het eerste lammetje in het weiland. Ik kon er geen foto van maken, iets te ver weg en de moeder stond haar kind uit het zicht te houden.

Onderweg doe ik van alles.
Allemaal beweegdingen.
Dat wil zeggen dingen, oefeningen waarvan ik denk dat ze goed voor me zijn.
Ik begin met handen en polsen. Draaien en vingeroefeningen .
Dat ziet niemand hoor, het zijn kleine gebaren.
Daarna komen de armzwaaien aan de beurt. Goed omhoog en een beetje zwaaien.
Af en toe loop ik een minuutje of zo hard.
Huppelen doe ik ook. Een keer gewoon  en een keer met mijn benen  zo hoog mogelijk opgetrokken. 
Ik loop een stukje op mijn tenen, ik loop een stukje op mijn hakken
Zo groot mogelijke stappen maken, doe ik ook wel eens.
Frits doet ook een paar oefeningen en die doe ik dan na.
En op een bruggetje aangekomen, zwaai ik mijn been zo hoog mogelijk. Dat is helaas niet erg hoog, maar toch.
Daarna wat kniebuigingen.
Er zijn twee bruggetjes op de route.
Nou, dan zijn we na  zo'n beetje een uur en een kwartier weer thuis.
Buitengewoon tevreden over ons zelf en klaar voor een heerlijk ontbijt. De dag kan beginnen...