Ik denk dat bijna iedereen het gedicht van De tuinman en de Dood wel kent. Het is eigenlijk een verhaal.
Een tuinman leent een paard van zijn baas om te vluchten naar Ispahaan. Waarom? Omdat hij de Dood had gezien en dacht: wegwezen hier. De baas ontmoet dezelfde dag de Dood. En die Dood is stomverbaasd dat hij 's morgens de tuinman hier nog aan het werk had gezien. Terwijl hij hem 's avonds moest ophalen in Ispahaan.
Het is heel oud, dat gedicht. Ik las het voor het eerst op de middelbare school en toen was het al oud. Een fascinerend gegeven. Je kunt de dood niet ontlopen, die komt als het zijn tijd is. En jouw tijd dus.
Ik krijg graag leestips en toen ik het blogje had gelezen, dat Mieke over het boek dat je hiernaast ziet maakte, wilde ik het lezen. Het is een verhaal dat op dat gedicht is gebaseerd. Met het gegeven dus dat je je wel heel druk kunt maken over je dood, maar dat het toch altijd anders gaat dan je denkt en dat die Dood komt op zijn tijd... jouw tijd.
Ik reserveerde het in de bieb. Het is een oud boek, uit 1961, van de vlaamse schrijver Frans van Isacker.
Hoofdpersoon is de jonge architect Pieter Hooft. Het leven is goed voor hem, hij is succesvol, heeft een leuke en lieve vrouw, een mooi huis en jonge kinderen. Maar dan slaat het noodlot toe, Pieter dénkt dat hij kanker heeft, maar leeft gewoon verder, doet alsof hij gewoon verder leeft. Maar hij heeft het echt. Pieter is eigenlijk op reis naar Ispahan. En dan komen zijn vrouw en kinderen om bij een auto-ongeluk. Pieter heeft naast zijn verdriet geen zorgen meer over hun levens zonder hem en besluit eindelijk naar een chirurg te gaan. Hoe dat afloopt wordt niet verteld.
Ik heb het boek geboeid gelezen. Maar om nou te zeggen dat het me ráákte, echt wat deed, dat nou ook weer niet. En dat had denk ik met de schrijfstijl te maken. Ik kan daar nooit de vinger op leggen, niet zeggen wat ik er dan niet zo goed aan vond, maar zo voelde het.
17 opmerkingen:
Leuk dat je het boek gelezen hebt. Ik vind het een prachtig verhaal en heb het zeker al vijf of zes keer gelezen. Smaken verschillen en dat is vind ik leuk, zo lees je toch eens een boek wat je anders niet zou kiezen. En dat valt vaak mee en soms tegen. Ik ben trouwens verbaasd dat ze het boek nog in de collectie hebben.
Het verhaal vond ik ook mooi, Mieke
Het boek ken ik niet, het gedicht natuurlijk wel. En ja, we maken ons druk, maken plannen of zijn angstig. Maar uiteindelijk gaat alles toch zoals het gaat. En zoekt een ieder zijn eigen weg in deze lastige tijd. Maar moeilijk vind ik het wel.
Nou niet iedereen dus, ik ken het niet. Maar het is wel een gegeven om even over na te denken...
Hahaha, ik hoor net dat Frits het ook niet kent
I have to admit I did not know this poem.
It´s a sad and scary subject...
Ik ken het gedicht, waar het dan ook vandaan komt. Maakt me wel nieuwsgierig naar het boek.
Zeker ken ik het. Was het de eerste klas middelbare school of misschien zelfs nog op de lagere school dat ik dit gedicht hoorde. Pracht gedicht vol symboliek en mysterieus vanwege het verre Isaphaan. Ben nu wel een beetje benieuwd geworden naar dat boek. Er staan er echter nog zoveel op mijn bucketlijst.
Moet dan een beetje denken aan het liedje van Ellie en Rikkert over de 2 oude mensen en de dood kan wachten. Geen tuinmannen meer uitnodigen dus en lezen, lezen, lezen. Het is leesweer vandaag en tijd on te lezen (rare tijden, dat dan weer wel).
Ik ken het verhaal, maar niet het boek... Het is niet echt een uitgangspunt voor een geheel verhaal denk ik.
Ken het gedicht ook en de opmerkingen ook erover dat de Nederlandse dichter het gestolen zou hebben.
Je kan je lot (of noodlot zo je wil) niet ontlopen en de dood is er uiteindelijk voor iedereen. Op een tijdstip wat vaak niet uitkomt.
Ik ken het gedicht niet, maar wie weet kom ik het nog eens ergens tegen.
Dat gedicht heb ik ook eens opgeschreven en er een tekening bij gemaakt.
Jammer dat het boek wat tegenvalt. De schrijfstijl vind ik heel belangrijk en is ook heel persoonlijk.
Als het me niet aanspreekt lees ik vaak niet verder.
Ik ken het gedicht niet. Ik heb geen angst voor de dood, tenminste tot nu toe niet.
Ja, ik ken het verhaal, het is mooi. Toen ik levensbedreigend ziek was had ik veel aan dit soort verhalen, en nog steeds. Je weet nooit wanneer het he tijd is, het enige wat he hebt is vandaag, en daar jan he wat moois van maken!
Volgende keer antwoord ik gewoon weer via mijn laptop, het is echt ruk met die spellingscontrole op je mobiele telefoon :-)
Ik kende het gedicht ook niet.
Zaten we op het PH toen dit gedicht voorbij kwam?
Een reactie posten