Het zellufde

Sommigen hadden het goed gedacht: we zijn inderdaad aan de Zeeuwse kust. De ZeeuwsVlaamsche kust.  

We zijn zelfs weer in een van de huisjes van Veldzicht in Groede en we zijn er met het gezin van onze dochter. Niets nieuws, maar dan ook helemaal niets. 

Of nou ja het is natuurlijk wel weer mogelijk na de vaccinaties en dát is nieuw. 

Toen onze dochter dit in januari of zo  bedacht en de huisjes boekte, zeiden wij gewoon ja, maar in mijn hart had ik er geen enkel vertrouwen in. Het duurde zo lang... En zie: nu zijn we er en het is of we nooit weggeweest zijn.

Ik had me verheugd op  het rondje Veldzizcht, Groede, Veldzicht. Nou vanmorgen liep ik het en gistermorgen ook en het was heerlijk. 

Ben ik nou de enige die dat heerlijk vindt? Ik bedoel die het heerlijk vindt om steeds hetzelfde te doen? Ik verheugde me op dit rijtje bomen. Echt waar. 

Gisteren begon het al. We rijden altijd eerst naar Zierikzee en daar lunchen we in 'De Zeeuwse Hemel'. Er zijn vast gelegenheden genoeg, maar het moet de Zeeuwse Hemel zijn en anders niks. Dan lopen we een rondje door de stad, eten een ijsje, bezoeken de plaatselijke boekhandel en dat alles dus iedere keer weer. 

Deze keer bezochten we na afloop van het rondje mijn Zeeuwse vriendin Laura. Zij woont sinds kort weer in Zierikzee en ik had haar huis nog niet bewonderd. Ik dacht: ik ga geen afspraak maken, ik kijk of ze er is en als het niet uitkomt, dan zegt ze dat en  dan ga ik weer. 

Het was hartstikke leuk, met  zo'n oude vriendin (deze ken ik al ruim vijftig jaar) praat je verder of je elkaar dagelijks ziet. En ik bedacht later (en Laura ook) hoe leuk zo'n totaal onverwachte ontmoeting, zonder afspraak, eigenlijk is. Voor allebei. Zij had kunnen zeggen dat het niet uitkwam en dan had ik dat natuurlijk oké gevonden. Maar dat deed ze niet. 

Enfin, we zijn in Groede. We hebben vakantie en we vieren het. Misschien laat ik er nog meer van zien, Misschien ook niet. Ik spreek niks af!