Even een tijdje niks en helaas nog een up-date

Mijn laptop was stuk, is ter reparatie opgestuurd en hersteld. Hoopte ik. 

Al een week of twee zit ik te modderen op mijn oude laptop. En modderen was het. 

Als je zeven minuten moet wachten voor je een mailtje kunt openen en alle andere handelingen zijn navenant qua tijdsduur, dan is dat niet echt leuk. 

Enfin, het ding is  terug, maar vooralsnog werkt niets zoals ik het wil, ik kan dingen, met name foto's niet meer terug vinden.  Kortom, ik zit met mijn handen in mijn haar. 

Mijn man heeft net zijn best gedaan om alles weer een beetje normaal krijgen, maar het is nog niet helemaal gelukt. 

Ik stop er mee, ik zie wel wanneer ik terug kom. Of niet, dat kan ook. Dan heb ik het hele ding, uit het raam gegooid. Vooralsnog groet ik u allen zeer!

Ps. Het is nog veel erger dan ik dacht. Mijn externe harde schijf gaf net de geest. 

Dat betekent dat al het werk dat ik gedaan heb met het digitaliseren van foto's, voor niets is geweest. 

Dat alle duizenden foto's van de kleinkinderen die ik per app kreeg,  of zelf met mijn telefoon maakte en die ik keurig had gesorteerd per map, per kind, per maand, allemaal weg zijn. 

Dat alle familiefoto's die ik niet in het echt bewaard heb, dat die allemaal weg zijn. Het gaat dan toch al snel over ruim honderd jaar foto's. 

Ik heb nog een stick waar naar alle waarschijnlijkheid ook al die familiefoto's op staan, maar ik durf niet te kijken of die het nog doet. 

En dan al mijn eigen foto's, die zijn zeker allemaal weg. Die staan niet op die stick. Wat een ellende

Logé

Onze oudste kleinzoon (5) had nog een weekje vakantie. En kwam twee nachtjes logeren. 

Dat was lang geleden. De laatste keer dat hij logeerde lag hij nog in het ledikantje, nu in een groot bed. 

Wat vonden we het gezellig. Een hele makkelijke logé  is hij. 

Opa haalde zijn elektrische trein tevoorschijn. Zijn eigen trein van vroeger. 

Onze eigen kinderen mochten er nooit mee spelen. Anna, als oudste kleinkind wel, zij was de eerste. 

En nu dus Odin. Hij vond het leuk. 

Verder gingen we naar de bieb en haalden vier boeken, die we ook allemaal uitlazen. 

We gingen ook naar ons museum en deden de hondjes-speurtocht. Dan moet je in verschillende zalen en op verschillende schilderijen hondjes spotten. Dat lukte heel goed. Leuk om zo samen te doen. 

 

We fietsten verder nog naar de haven, waar toevallig een groot schip lag. We zagen de scheepsjongens van Bontekoe en de Hoofdtoren en een prachtige eenhoorn. Genoeg te vertellen.  

En in de verte zagen we de vuurtoren. Toen moesten we daar ook nog naar toe natuurlijk 

Een van de boeken zat nog in de fietstas en dat boek heb ik daar ter plekke,  op de steiger voorgelezen. Heerlijk, in het zonnetje. Het leek wel vakantie!

 

 

Gisteren ging Odin naar groep 3. Dat is een hele stap hoor, de eerste keer naar groep 3. Dit lijkt wel een beetje een symbolische foto. Kijk, daar gaat-ie!

Bouwkeet

In the Netherlands, you will often find construction-trailers ('bouwkeet' in Dutch), in the streets. Over the years, many graffiti writers have specialized in painting them. Among those artists: Beyond. 

Within the Dutch graffiti scene, painting on a 'bouwkeet' is still an alternative to painting on a train!

Seen in The Amsterdam Museum for Street Art &Graffiti: Straat.

 

 

And linking to Sami's Colourful World

Familieportret

Alle kleinkinderen maakten voor mijn verjaardag een tekening. Mij kun je niet blijer maken. 

Ik hang ze allemaal op en tegenwoordig valt er ook heel wat op  te zien. 

De tekening van Noor was wat kleiner, die liet ik al zien op Insta. 

Dit meesterwerk is van Anna. Ze had er geen namen bij geschreven en ik had me, heel stom natuurlijk, toch een beetje vergist. 

Maar toen Anna hier van de week was, heb ik haar gevraagd om voor alle zekerheid, toch maar even de namen er bij te schrijven. Wat ze deed. En zo zie je van links naar rechts: 

Mama, oma, tante Agnes, oom Bart, oom Dirk met aan zijn hand George. Aan de andere kant van oom Dirk, dat is Arthur (die al wat groter is inmiddels maar in Anna's hoofd toch nog een stuk kleiner dan de andere kinderen). Dat zijn dan Odin, Noor, Jet en Anna. Tenslotte papa en opa.

Het kunstwerk is behoorlijk groot en  hangt inmiddels aan de muur tegenover ons bed en het is iedere morgen het eerste dat ik zie.  Nou, is dat niet geweldig?

Naar de hei

Vorig jaar, waren we net even te laat voor de bloeiende heide. Een paar weken geleden net even te vroeg. Maar nu waren we op tijd, zoals je ziet. We deden een paaltjeswandeling in Schoorl. 

Daar liggen de hoogste duinen van Nederland, 55,4 meter boven N.A.P.

 

Prachtig hoor en flink klimmen, dat ook.  Op zo'n wandeling zie je natuurlijk niet alleen bloeiende hei. Je loopt ook door grote stukken bos en daar vind ik dus eigenlijk niks aan. Maar wel weer interessant. Zo'n organisatie als Staatsbosbeheer doet daar mooi werk. Er is en er wordt over nagedacht.

Want toch, hoewel het me niks doet, wil ik natuurlijk wel dat het goed komt met de bossen die we nog hebben. Staatsbosbeheer zorgt voor de bossen en voert hier bijvoorbeeld een dunning uit. Een dunning? Ja. Het doel is het geleidelijk ontwikkelen van monotoon dennenbos naar Atlantisch duinbos, waardoor de biodiversiteit zal worden vergroot. Er ontstaat licht, lucht en ruimte. Ze zijn al gestart met blessen. Dat is bomen voorzien van een stip, bomen die gekapt gaan worden. Ik vind het mooi hoe mensen er mee bezig zijn. 

 

Enfin, en na het bos zagen we volop heidevelden. Echt geweldig mooi! Of het nou een klein plukje was of een heel veld: 

Kamer

 

Ik kreeg een mailtje van Floor. Over het boek Kamer,  dat je hiernaast ziet. Floor was het op dat moment aan het lezen en vond het zo bijzonder dat ze mij erover mailde. 

Ik werd nieuwsgierig en reserveerde het boek. Het is niet nieuw meer (2010) en er is een film over gemaakt, las ik. Maar dat heb ik allemaal gemist, dus ik ging geheel blanco lezen.

Wat een bijzonder boek, wat een bijzonder verhaal: 

 

Jack is jarig, hij wordt vijf.  Hij viert dat niet gewoon in een huis met liefhebbende familieleden om zich heen. Nee, Jack heeft alleen een moeder. Een liefhebbende moeder, dat wel. 

Jack woont met Mam in een kamer van 3,5m². Het héét ook Kamer. 

Jack is in Kamer geboren en in die vijf jaar nog nooit buiten geweest. Buiten is datgene wat hij op televisie ziet. Fantasie dus.

Mam is ontvoerd en wordt gevangen gehouden door Nick. Nick brengt eten en meestal hoort Jack daarna het bed kraken. Mam krijgt in gevangenschap  in Kamer, twee kinderen van die Nick, maar dat wordt later in het boek pas duidelijk. Jack overleeft en Mam ook. 

Mam zorgt heel goed voor Jack. Ze voedt hem op en leert hem van alles en nog wat. Lezen, schrijven, rekenen. Ze vertelt... Mythen, bijbelse verhalen, Alice

Voor Jack is dit het leven zoals het is, normaal. Jack is beslist niet ongelukkig.  

Mam wel en nu Jack groot genoeg is,  bedenkt Mam een plan om te ontsnappen. Jack voelt er niet veel voor, maar hij heeft een hoofdrol in het ontsnappingsplan en hij doet toch mee. 

Het plan slaagt. Daarna moeten Mam en Jack de wereld tegemoet zien en er mee leren omgaan. 

Heel bijzonder dit verhaal, dat zei ik al. Losjes gebaseerd op en geïnspireerd door het verhaal van een Oostenrijker die zijn dochter gevangen hield en jarenlang misbruikte, kinderen bij haar verwekte. Onvoorstelbaar.

Ik vond het boek bovendien erg goed geschreven en denk ik ook heel erg knap vertaald. De taal die Jack gebruikt is die van een slimme vijfjarige.

 

Toen ik het boek uit had, wilde ik eigenlijk meteen de film zien. Maar die was niet voorhanden op Netflix. En inmiddels denk ik dat ik het misschien ook maar beter kan laten bij dit boek alleen. Aanrader!

Gezichtjes

 

'Je wordt er misschien niet zo vrolijk van, maar het zijn wel een heleboel gezichtjes', schreef Kitty. En zo is het precies. Uit het blad voor milieudefensie

En toen kwam Ferrara. Ze schrijft:

Het is bijna verslavend. Oh zo leuk. Tijdens de voorbereiding van een gerecht met fruitcocktail en ui, overkwam me het volgende.
Het aangesneden uitje keek me droevig aan, ik zag bijna opgetrokken wenkbrauwen, maar gelukkig trok het opengetrokken blikje een big smile.
Tja en in de zonde van een zoutje wilde ik wel een glimlachje zien".

 

En tenslotte zag ook Iris gezichtjes. Ik weet niet precies wat het zijn, maar gezichtjes zijn het bestimmt

Nog een keer Hildo Krop

 

Nog even terug naar de kunstenaar Hildo Krop. 

Wij deden een wandeling langs een groot aantal beeldhouwwerken van zijn hand. 

We wandelden zeker tweeëneen half uur, maar geloof maar niet dat we alles gezien hebben. 

Nu is dat ook niet ons streven hoor. Ik vind het al prima als ik een werk kan herkennen als zijn werk en ik ga dichterbij en uitgebreid kijken als ik er toevallig weer eentje zie.

Maar ja, toch is het na dit blogje nog niet afgelopen. Want Krop is geboren in Steenwijk. En in Steenwijk staat ook het huis Rams Woerthe. 

Villa Rams Woerthe. Dat is een museumhuis van de vereniging Hendrick de Keyser.

Ik had al langer in mijn hoofd dat ik alle museumhuizen wil zien. Ik werk zelf in Huis Bonck en ik was in Bartolotti in Amsterdam. Maar dat zijn er twee en ik wil ze alle zeven gezien hebben. En zeker het huis in Steenwijk, want daar is ook het Hildo Krop Museum. Dus dat gaat er nog wel eens van komen. Nu nog heel even terug naar de wandeling.

Deze laat ik zien omdat ik het zo'n echte Amsterdamfoto vind, met die fietsen en toch ook helaas erg vaak achtergelaten rotzooi. 

We zagen ook nog een huis aan de Apollolaan. Op dat huis, een villa uit 1928 zijn maar liefst veertien gevelstenen aangebracht van de hand van Krop 

 

Je ziet een harmonicaspelende faun met een tekkel. Die tekkel verwijst naar de naam van de eerste eigenaar: den Tex. 

Daar vlakbij was nóg een villa met een grote Krop-gevelsteen. Twee handen met daarboven een landschap met zon en wolken.

 

Je ziet de bocht van de Prinsengracht met de Westertoren. Donkere wolken en een doorbrekende zon. De handen vangen het zonlicht op als een symbool voor nieuwe hoop na een moeilijke tijd (voor de eerste eigenaar). 

En dan die faunen. Die zie je veel vaker in het werk van Krop. Net als saters. En de Griekse god Pan. 

De laatste nu hoor. De man heeft zo ontzettend veel gemaakt, daar is geen beginnen aan. Maar toch een begin:

Namelijk twee baby's die elkaar omhelzen. Omgeven door koolbladeren. Titel: Nieuw leven. 

Tenslotte: er zijn op heel veel bruggen beelden van Hildo Krop te zien. 

En mij lijkt het dus absoluut terecht dat er een brug naar hem is genoemd.

De kracht van een plant

 

We waren zondagmiddag allebei aan het vrijwilligen. Mijn man kwam eerder thuis dan ik en trof een klein puinhoopje aan in de keuken. 

Geen ramp verder hoor, al sta je even raar te kijken. Maar planten zijn ijzersterk en deze helemaal, dat zie je maar weer. 

Ze zal zich kwaad hebben gemaakt: als jullie dan niks doen mensen, dan doe ik het zelf! Dat zal jullie leren op tijd te verpotten!

De kracht van een plant

Escape

 

Title: Escape

Artists: Snik

 

 

Amsterdam Museum for Street Art and Graffiti

 

This is made by the duo Snik. They often portray delicate female figures, either hovering or falling, focusing on the idea of capturing motion.

Linking to Sami's Colourful World

Een huis vol

Een huis vol... een serie die ik al een aantal jaren volg. Het gaat over grote gezinnen, met zes kinderen of meer. Dit gezin hierboven op de foto bijvoorbeeld: de familie Jelies, van Urk. Zij hebben acht kinderen en het negende kindje is op komst. Zeven meisjes hebben ze en een jongen, Harrie. Dus nu hopen ze dat het weer een jongen wordt. De ouders én de kinderen zijn zo lief. Behulpzaam en beleefd. Maar ik heb natuurlijk geen enkel zicht op wat er van de opnames wordt weggelaten.  

Deze familie is  Christelijk, traditioneel en laten dat zien. Het gezin deed vorig seizoen ook al mee en is bij mij favoriet. Hoewel ze moeten wedijveren met een nieuw gezin:

 

Ook weer van die vriendelijke, lieve mensen. Geduldig en grappig zijn ze. En vooral allemaal erg aardig tegen elkaar.  Dit is het creatieve gezin, de moeder heeft een bedrijf met allerlei workshops voor kinderen. De vader is schrijver, van kinderboeken geloof ik. De moeder was zwanger en ging een echo laten maken. Vader had met de oudste dochter al een babypakje uitgezocht en die avond zouden ze het aan de andere kinderen vertellen. Na de echo. Maar op die echo zagen ze dat het mis was gegaan. Terug naar huis, waar de taart al klaar stond. Hoe ze dat gingen vertellen aan de kinderen. Op een manier... echt bewonderenswaardig. 

Dan is er nog een gezin met elf kinderen(11) en een kleinkind. En een gezin met zes dochters waaronder een vierling.

Zelf ben ik enig kind. Alleen is maar alleen. Daar had ik trouwens als kind geen probleem mee hoor. Ik heb alleen maar goede herinneringen aan mijn jeugd Maar ik vond het wel altijd erg gezellig bij gezinnen met veel kinderen. Dus o.a. daarom hebben wij drie kinderen. En dat vond ik al veel. 

Toch verklaart het nog niet helemaal waarom ik dit nou zo'n leuk programma vind. Nou ja, maakt ook eigenlijk niet uit hè.

 

Rins

 

Zouden er mensen zijn die het woord rinse niet associëren met  appelstroop? Of die het woord gebruiken met een ander zelfstandig naamwoord? 

Ik vroeg het me af. Voor het eerst, terwijl ik toch al zowat mijn hele leven appelstroop eet. Zeer regelmatig en tijdens mijn zwangerschappen nog regelmatiger vanwege het ijzergehalte in de stroop. 

Mijn moeder gebruikte het woord rinsen als ze de borden ging spoelen voor het afwassen. Dat had ze van haar broer in Nieuw- Zeeland overgenomen. Maar daarin zag ik geen verband met appelstroop. En verder?

 

Nou, gevonden hoor. Volgens het woordenboek betekent rins friszuur. En verder komt het woord van Rijns, van het gebied van de Rijn. Waar ook friszure wijn vandaan komt. 

Je kunt appelstroop heel goed zelf maken las ik, maar dat is niks voor mij. Ik eet het kant en klaar en gewoon op brood of soms op een toostje met brie. Het past bij allerlei soorten kaas. Lekker hoor.

Een wandeling met Krop

Tijdens onze zondagochtendwandelingen stuitten we al vaak op het werk van Hildo Krop (1884-1976). Dat is in Amsterdam echt niet te missen, dat werk. De kunstenaar was dan ook veertig jaar in dienst van de gemeente Amsterdam en in 1956 kreeg hij de ere-titel stadsbeeldhouwer. 

 

Enfin we namen ons voor om eens een HildoKrop-wandeling te doen. En nu was er eentje onder leiding van een deskundige,  georganiseerd bij Art Zuid. Helaas, die wandelingen waren al volgeboekt op de dagen dat ik kon. Dus bedachten we dan maar een van Internet geplukte wandeling te doen. Ook leuk hoor. 

 

Ik maakte op deze wandeling zo'n zeventig foto's van Krop-kunstwerken. En tussendoor natuurlijk ook nog van andere zaken. Maar je snapt, toen we aankwamen bij de Lyceumbrug, punt 4 van de wandeling, toen hadden we echt al een en ander gezien.  

Op de Lyceumbrug worden de pijlers bekroond met een moeder en dochter, een meisje, een vader en zoon en een jongen. Je ziet hier het vrouwelijk gedeelte. Gemaakt uit Franse kalksteen

Sowieso zagen we veel werk bij scholen. Hier dus het Amsterdams Lyceum, maar ook bij de Joke Smit School en de Gerrit van der Veen Scholengemeenschap. De laatste twee namen waren  in de tijd van Krop anders,  maar  ze herinnerden ons nu weer even aan deze mensen die het waard zijn herinnerd te worden. 

Onderwijs was belangrijk in de ogen van Krop. Hij was een idealist met socialistische en communistische sympathieën. 

 Wij kwamen ondertussen aan op de Kindertjesbrug en ik hoopte dat daar kinderen te zien zouden zijn. En ja hoor: een jongen met konijnen en een meisje met eekhoorns. Gemaakt uit Beiers graniet.

 

En aan de overkant van de brug een groot steigerend paard met een klein meisje tussen de voorbenen: 'De onbevangenheid der mensen tegenover het leven'. 

Genoeg voor deze keer. Ik zit aan mijn (eigen) grens. Ik kom er nog een keer op terug. Omdat ik het zo bijzonder vind wat deze man heeft gemaakt en daarmee gepresteerd.

Oud

 

Twee dagen voor mijn verjaardag, mijn zeventigste verjaardag, ging ik bij de lijstenmaker alhier, een borduurwerkje ophalen dat ik had laten inlijsten. Het zag er goed uit. 

'Nou', zei ik tegen de lijstenmaker, 'dit zal wel de laatste keer zijn dat ik een borduurtje laat inlijsten. Ik hou van borduren, maar het is best prijzig en ik kan niet nog meer borduurwerken in mijn huis hebben dan ik al heb'. 

Hij keek me keurend aan. 

'Ik schat dat u nu  vijfenzeventig bent. Dan hebt u nog zo'n jaar of tien te gaan. Als u dan nu nog zo graag wil borduren, waarom zou u zich dat dan ontzeggen? '. 

 

Ik keek hem ook aan, waarschijnlijk met iets van moordlust in mijn ogen. 

Maar ik zei niks. Niet ad rem genoeg. Hoewel ik buiten precies wist wat ik had moeten zeggen vóór ik de lijst op zijn kop kapot timmerde, zei ik niks.

Enfin, dames en heren,, hier zien jullie Iris Apfel. Mode-icoon, ontwerpster. En zij wordt op 29 augustus aanstaande honderd jaar. 

Nu mag iedereen vinden wat-ie vindt natuurlijk, maar Iris máákt er wat van! 

Dat ga ik dus ook maar doen, zij het ietsje anders.  Lijkt me het beste!

(Nb: de foto maakte ik van een poster op straat, een aankondiging van een tentoonstelling over het verlangen naar eeuwige jeugd.)

Koud bloed

Achterin dit boek bedankt de schrijver niet slechts zijn vrouw en weet ik veel wie nog meer, maar vooral ook zijn publiek. Hij vertelt dat hij  maanden aan het boek heeft gewerkt en dat dit het vijfde deel is van een serie. Dat hij moeite heeft gedaan de personen in overeenstemming te brengen met de vorige boeken. En hij vraagt zijn lezers mond-tot-mondreclame te maken en misschien een review te schrijven. Precies wat ik bij dezen doe. 

Ik vond het boek gruwelijk spannend. Gruwelijk én spannend. En absoluut niet voor een ieder geschikt. Ik was zelf een beetje misselijk en ik had hartkloppingen aan het eind en dat terwijl ik best gehard ben. Maar er kwam een vijfjarige tweeling in voor...

Erika Foster is een sympathieke inspecteur in London. En zij moet met haar team een dubbele moord oplossen en dealen met een verrader in dat team. Ze wordt aangevallen en er wordt doorgemoord. En intussen lezen we over de moordenaars. 

Meer kan ik niet vertellen. 

Nog wel dat ik nietsvermoedend aan deel vijf begon en nu op zoek ga naar deel een

Museum

 De meeste mensen die in ons museum komen zijn aardig, vriendelijk, beleefd, geïnteresseerd. Maar een enkeling is een heel enkele keer uitgesproken vervelend.

Zo kwam er tijdens een van mijn diensten een mevrouw op me afgelopen met een vraag: waar hangt dat schilderij met die dode kinderen en die wiegen? 

Ik had geen idee. Het komt nog steeds regelmatig voor dat iemand iets vraagt waarop ik geen antwoord heb. Het enige dat ik dan kan doen is informeren bij een collega. De meeste mensen in ons museum weten echt heel veel. Ik doe mijn best, maar ik heb nog een hoop te leren. 

Ik rende dus zowat naar collega R. met mijn vraag.

 'Oh ja', zei die na enig nadenken, 'dat staat in depot!'

Woedend was ze, die mevrouw. Dat het een schande was dat een schilderij genoemd wordt in de audiotour en dat het er  dan niet hangt. Woedend, in een drie keer herhaald betoog. 

Nou word ik daar niet heet of koud van, dus ik verontschuldigde me en liet het daar bij

 

Thuis gekomen ging ik googelen naar het schilderij. Het betreft een familie, waarschijnlijk uit Enkhuizen, met twee levende en negen dode kinderen.  

Ik kon niet veel vinden. 

Ja, dat van drie van de kinderen de oogjes open zijn, wat misschien betekent dat ze nog enige tijd hebben geleefd. De namen van de ouders zijn ook misschien bekend, maar dan ook weer berichten dat het niet klopt. 

Hoe dan ook, het is fascinerend. En ik hoop dat het snel weer terug wordt gehangen.

Negen dode kindjes! Wat een verdriet zullen die ouders gehad hebben. 

Ik moet denken aan mijn eigen grootmoeder die acht levende kinderen had. Maar op haar sterfbed sprak ze daar niet over, wel over haar twee dode kindjes.

Tiger

 

And then there was this one. Again from the Amsterdam Museum for Street Art and Graffiti:

This Tiger is made by Nicky Nahafahik, a.k.a. Nina

Title: Majestic

'Painted in gold. A royal colour', says Nicky. To her these felines are synonymous with royalty and she wanted to give them a majestic look. 

Linking to Sami's Colourful World.

Roodkapje

 

Daar is ze, Roodkapje 252. Met een Franse tekst. Ook op de achterkant trouwens.  Ik denk dat het een heel oude kaart is, maar wéten doe ik het niet. 

En dan nog een kaart van Jeanette van Hip en Kleurig  

Roodkapje 253, ik vond haar wel echt speciaal. Het was een felicitatie voor mijn verjaardag. Heel erg leuk. Dank Jeanette. 

Ik kreeg trouwens veel kaarten en/of appjes voor mijn verjaardag van medebloggers en dat was natuurlijk ook heel erg leuk. Dank allen!