Mijn leven in de wildernis

 Nee, niet mijn leven, het is een boek!

Een boek dat ik onmiddellijk reserveerde  in de bieb, nadat ik er op iemands blog over had gelezen. Ik weet niet meer bij wie ik erover las, maar ik ben diegene zeer erkentelijk, want wat een boek is dit, wat een verhaal. Ik las het achter elkaar uit. 

 

Miriam is tweeëntwintig als ze gaat doen wat de titel aangeeft: Leven in de de wildernis. 

Niet alleen, samen met haar man Peter Lancewood. Die man is tweeënvijftig. 

Miriam uit de Achterhoek, is al in Afrika geweest en in India. Maar Peter is een Kiwi en samen willen ze (over)leven in Nieuw-Zeeland. Ze willen grotendeels zelfvoorzienend zijn. En volkomen vrij. Ze verkopen al hun bezittingen en gaan.  

Over hun ervaringen, gaat dit boek.

Floortje Dessing, die ik toch echt altijd volg,  heeft er een uitzending aan gewijd en die heb ik gemist, anders was ik wel eerder begonnen. 

 

Enfin, Miriam en Peter zijn echt weg van onze wereld. Helemaal alleen en onder soms barre omstandigheden. Miriam (hoewel altijd vegetarisch geleefd) gaat jagen. Ze leert jagen, moet ik eigenlijk zeggen. Ze jaagt op possums en geiten. Ze leven van vlees dus en bonen en zelfgebakken brood, van meel uit de voorraden die ze mee slepen. Die ook wel eens worden gebracht trouwens.

Aanvankelijk verveelt ze zich, kan niet stil zitten, maar leert het toch.  Miriam mist haar familie, maar daar staat in haar optiek zo ontzettend veel tegenover. Het zijn  keuzes die ze steeds weer maakt.

Ze slapen als het donker wordt en eten als ze honger krijgen. 

En zo trekken ze drieduizend kilometer door Nieuw-Zeeland. 

Ik vond het fascinerend en heb het tweede boek dat ze schreef al gereserveerd.

En hoewel ze niet eens zo goed schrijft en er veel herhalingen in zitten, kan ik toch bijna niet wachten....