Gênant en ontzettend lief...

 Een tijdje geleden liet ik hier iets zien, dat ik op straat zag tijdens een Amsterdam-wandeling. KLIK

Een paar mensen meldden mij dat het een maatspijker is. En dat geloofde ik,  hoewel ik er nog nooit van had gehoord, meteen. Ik googelde uitgebreid op maatspijker, maar het ding in kwestie vond ik jammer genoeg niet.

Sommigen van jullie raadden me aan te informeren bij de gemeente Amsterdam. Dat had ik al bedacht, maar ik had het nog niet gedaan toen ik het blogje schreef. Ik deed het alsnog.

Een week later kwam er een antwoord en dat luidde als volgt: 

Beste heer/mevrouw van de Griend, Dank voor uw mail van 11 november 2021. U maakte een foto van wat u denkt  dat het een meetspijker is en u wilt weten of dit klopt. Meetspijker U stuurt 2 foto's mee. Op de ene foto staan 2 passers en op de andere foto een fiets. Op Google kunt u zoeken op 'meetspijker' en dan krijgt u foto's te zien van hoe die eruitzien. Ik snapte er eerst niks van, helemaal niks. Tot ik eens goed op mijn bureaublad keek en zag dat daar vlak naast de bewuste foto's,  nóg twee foto's stonden.  Twee foto's namelijk,  van twee mij toegestuurde foto's van gezichtjes.  En inderdaad, dat waren twee twee passers en een fiets. Kijk maar: Aiaiaiaiai.... déze foto's heb ik opgestuurd naar de gemeente, met de vraag wat dit zou kunnen zijn, eventueel.  Toen ik begreep wat ik gedaan had, werd mijn hoofd ongeveer zo rood als het gezichtje van de passer.  Ik schaamde me, echt wat verschrikkelijke gênant.  En dat iemand bij de gemeente dan zo ontzettend lief is om op zo'n krankzinnige vraag een bloedserieus antwoord te geven. Gewoon doodnuchter: op de ene foto staan twee passers en op de andere foto een fiets.  Zonder te zeggen dat ze echt niet op alle vragen van de eerste de beste idioot kan ingaan. Zonder het te negeren of een sarcastische opmerking te maken Ik vind het grote klasse!! Natuurlijk heb ik onmiddellijk een mailtje met een verontschuldiging gestuurd. En een uitleg van het gebeurde.  Ja en toch ook nog een keer mijn vraag gesteld. En wat denk je? Ik deed het nog een keer, ik stuurde nog een keer de passer en de fiets. Maar deze keer wist ik het al toen ik het deed. Dus hoppa, nog een keer een excuus er achteraan. Mét de juiste foto's.  Toen kreeg ik de slappe lach.  En lieve gemeente Amsterdam, lieve ambtenaar, ik begrijp het als jullie nooit meer wat laten horen. Echt ik begrijp het! Volkomen!

Monday

 

I saw this on the NDSM site, the location of the museum for Street art and Graffiti, but outside. Come a little bit closer:

And the last one.

Unfortunately, I have not been able to discover anything about the artist

Linking to Sami's Colourful World

Sinterklaas

 In ons Westfries Museum, is er altijd een plekje voor de goedheiligman. Ieder jaar weer mag hij overnachten in een speciaal ingerichte kamer,  in een prachtig hemelbed.

Ja logisch, de Sint moet toch ergens verblijven en in zo'n museum is het 's nachts lekker rustig natuurlijk. 

Je ziet dat alles voor hem klaar staat. Zelfs een portret van Dieuwertje Blok. Ook op het nachtkastje alles wat maar nodig is. 

In een aangrenzende ruimte , de taveerne, is de tafel al gedekt en in de ruimte dáárnaast is er een bureau voor de Sint, met een stratenplan en nog veel meer zaken van praktisch belang. Hij wordt echt in de watten gelegd en zo hoort het ook. 

Nou ja, het was allemaal erg leuk en sfeervol en er zijn heel wat kinderen komen kijken. Ook schoolklassen.  Dat laatste mag nu niet meer, vanwege de anderhalve meter, maar het museum blijft wel open.   

Twee weken geleden was het plan om met onze kleinzoon te gaan kijken. Maar die werd helaas ziek en de logeerpartij ging niet door. 

Hoe het allemaal met Sinterklaas zal gaan... is nog onduidelijk. Wat doe je wel, wat niet. De onrust, ongerustheid neemt toe.

Enfin,  voor de juiste stemming deel ik een foto van de jongste kleindochters. Die is gemaakt toen Sinterklaas in Nederland arriveerde, in Amsterdam:

De foto is gemaakt door onze dochter of schoonzoon, dat weet ik niet. Ik vind hem ontroerend mooi. 

Klassieke Kroegen

 Je zou kunnen denken dat dit blogje over fietsen gaat, maar nee hoor, 't gaat over kroegen. Dat mapje met foto's dat ik kwijt was, bevatte nog meer foto's. Want die dag bezochten we ook nog twee beroemde cafés. 

Café 't Mandje, van Bet van Beeren, was de eerste. We zijn er niet binnen geweest, het was nog te vroeg en gesloten toen wij er waren.  

Bet van Beeren, de legendarische eigenares leeft al lang niet meer. (1902-1967) Zij was een zeer stoere Amsterdamse vrouw die haar kroeg op de Zeedijk voor iedereen openstelde, met name voor homo's en lesbiennes.  Zelf was ze lesbisch en kwam daar ook voor uit,  in een tijd waarin dat nog niet normaal was. 

Mooi, die roze fiets die voor het raam stond.

En hier zie je de tweede kroeg, genaamd In 't Aepjen. Die ligt aan het begin van de Zeedijk. 

Als je goed kijkt zie je de houten gevel en dat is bijzonder want die zijn er niet veel meer. 

Het pand dateert van voor 1544. 

Het leuke is dat hier, in de herberg en  vlakbij de haven,  in een bepaalde periode veel zeelieden kwamen die hun rekening betaalden met aapjes of papegaaien. 

De eigenaar hield die apen aan, in kooien,  tot vermaak van de andere klanten. Maar die waren natuurlijk minder vermaakt als ze overvallen werden door de vlooien die de apen bij zich droegen. 

Die klanten, mét jeuk,  waren dan 'In de aap gelogeerd' geweest. 

De binnenkant van dit café vonden we ook bijzonder. We hebben er een tijdje gezeten en keken onze ogen uit. 

Naar de oude wenteltrap, de balken van het plafond, de reclames, de drank...

De uitdrukking 'In de Aap gelogeerd zijn' kende ik al lang. We hebben er niet gelogeerd en zeker geen vlooien opgedaan, maar ik vind het leuk dat we er geweest zijn. En er een kopje thee dronken. 

Gezichtjes

Ferrara stuurde er twee. Ze schrijft: 

Ik had nog twee gezichtjes in het archief. 
De boom is met mijn telefoon gemaakt, maar kreeg ik hem niet op de computer geplaatst, dus een foto van het schermpje gemaakt, helaas een beetje wazig geworden.
Het ronde voorwerpje zag ik tijdens Open Monumentendag in een kistje liggen met spullen die met elektriciteit te maken hadden. Geen idee wat het is.

Mevrouw W. stuurde een buitenlands gezichtje en zegt: Wij waren in Dinant en daar kwamen we dit gebouw tegen. Als ik de foto zie heb ik steeds het gevoel dat ik aangekeken word.

En deze in de tuin van Trudie en Ad. 

 

Tenslotte deze,  van bloglezer Joy en zij schrijft: Ik moest aan je gezichtjes-verzameling denken toen ik de la onder het aanrecht schoonmaakte. Daar haalde ik de krabber tevoorschijn, die gebruikt wordt als de kookplaat aangekoekt is. Nou als dat geen gezichtje is?

Dat was het voor deze keer, mensen. Dank allen.  En zoals altijd: Blijf speuren! bettievdgriend@hotmail.com

 

Een tweede kans voor Missy

 

Kijk, daar zit ze hoor. Missy Carmichael, met hond. En als je goed kijkt, zie je ook haar grijze heksenvlecht. Missy is bijna tachtig en niet erg gelukkig op het moment.  Haar man is er niet meer, haar geliefde zoon en haar kleinzoon wonen in Australië en haar dochter, tja, de verhouding met haar is niet helemaal wat het zou moeten zijn. Missy woont helemaal alleen in een groot huis. 

Maar dan lacht het geluk haar toe, op een dag maakt ze tijdens een wandelingetje, kennis met Sylvia en daardoor met Angela en haar zoontje Otis. Het zijn zeer verschillende vrouwen, alle drie maar ze raken voorzichtig bevriend en daardoor, door die vrouwenvriendschap verandert het leven van Missy langzaam, maar zeker. En het is een verandering ten goede. 

Je zou kunnen zeggen dat er nieuwe deuren opengaan . Die hond bijvoorbeeld is niet haar hond. Maar Angela vraagt haar om tijdelijk voor Bob te zorgen. Ze wil niet, maar doet het toch en raakt daardoor in contact met andere hondenuitlaters in het park. 

Nou, als ik op de titel alleen had moeten afgaan, had ik dit boek niet gekozen. Het lijkt op een titel van een oud meisjesboek en die verzamel ik dan wel, maar vooral vanwege de illustraties.

Maar ik hoefde niet alleen op de titel af te gaan, want zij van Griemmank had het boek gelezen en er een verslagje van gemaakt. Dat sprak me aan, dus ik reserveerde meteen. 

En tjonge wat heb ik van dit boek genoten. Het is echt zo'n boek waar je in wegkruipt. Een boek met een mooi slot. Een boek dat mij in ieder geval  blij maakte. In deze tijd heb ik daar soms erg behoefte aan en ik weet dat ik daar niet alleen in ben. 

'De hoopvolste roman van 2021' dat staat op die rode sticker op de kaft. En dat zou best wel eens de zuivere waarheid kunnen zijn. 

Een absolute aanrader voor als je je een beetje terug zou willen trekken uit de momenteel nare wereld. 

En ja hoor, daar is ze weer

 

Ook weer apart hè, vind je niet? Helemaal uit Amerika deze keer. Een ontwerp van Sandra Vargas. 

Bij Postcrossing noemen ze zulke post: Een feestje in je brievenbus. En dat was het ook. Thank you Sandra!

Klaver

 

Toen ik van de week aan de wandel was, zag ik onderweg in de berm van die lekkere dikke klavers en flinke madelieven. Het was maar een klein stukje berm. Ze zijn daar aan het werk

Maar ik had een afspraak en dacht 'op de terugweg ga ik daar wat van plukken'. Maar op de terugweg moest ik zo nodig plassen dat er geen sprake kon zijn van stilstaan en plukken

Gisteren liep ik er weer en nu had ik alle tijd. Kijk nou, zo schattig:

Dat was natuurlijk al leuk, maar ik vond ook nog een klavertje vier. En ik was niet eens op zoek.

Geluk, mensen. Geluk!

Portrait of Wilma with Cat

 

This is a portrait that Carel Willink painted of his second wife Wilma. With cat. (1940)

I think it's a really beautiful painting.  I am an admirer of Willink's work. Style: Magic realism. 

So it was a big surprise for us, the other week in Arnhem, to see this big mural:

We were cycling around,  trying to find the way back to our hotel and all of a sudden, we recognized and enjoyed the mural. 

The Arnhem Museum celebrates its centenary with a gift to the city. This version of Willink's painting has been unveiled on a blank wall along Utrechtse weg.

This piece of art is painted by 'De Strakke Hand'.  A Dutch painting collective of artists that joined forces to paint huge murals in the urban landscape.

Linking to Sami and her Colourful World

De Beeldentuin

 Maar zelfs als die Toorops er niet waren geweest, had ik het er nog fantastisch gevonden, want daar was de Beeldentuin. DE Beeldentuin. 

Nou zat het weer heel erg mee, dat moet ik zeggen. Als het regent is het vast een ander verhaal. Maar nu... het was bladstil, een goeie temperatuur, een beetje grijs, maar af en toe een klein en voorzichtig zonnetje en dan al die herfstkleuren. We waren als eerste in de tuin gegaan, terwijl alle andere bezoekers eerst het museum in renden. Dus wij waren eigenlijk helemaal alleen daar. Het was bijna magisch!

Dit werk uit 1988 is van Francois Morellet. Het heet La plate-bande en het past zo prachtig in de omgeving. Het zal ook in ieder seizoen anders zijn. 

Nog zo'n mooi passend exemplaar:

Van Sorel Entrog: Complexes of a young Lady (1960-1962)

Er zijn ook nog een paar paviljoens, half open,  met wat kleiner werk zoals dit bijvoorbeeld:

Hildo Krop. Vandaag en Morgen (1918)

Joseph Mendes da Costa. Liefde (1917)

Maar waar ik echt op uit was in deze tuin, dat heb ik nu eindelijk eens gezien. Dat was namelijk  Jardin d'émail van Jean Dubuffet. Toen mijn man de aankondiging van dat werk zag, gewoon op een soort wegwijzer, vroeg hij zich, zin hebbend in koffie, af of het buffet geopend zou zijn. Nou, er was wel een buitenbuffet open. Maar deze jardin niet helaas. Je kon wel op een soort uitkijktorentje klimmen om er wat meer van te kunnen zien. Wat we deden natuurlijk: 

 

Betere foto's heb ik helaas niet kunnen maken, dus voor de volledigheid, ook nog even een foto van een foto op een bordje

Hoe dan ook... het was een mooie ervaring daar in die prachtige Beeldentuin. Als ik weer in de buurt ben ga ik zeker nog eens. Ha, al zou het alleen maar zijn om te kijken hoe het werk van Jan Dibbets (Genaamd Constructie Grasrol, 1967)  er dan bij ligt:

Van Gogh en Toorop

We  bezochten na Arnhem het Kröller-Müller Museum. Met heel veel van Gogh- schilderijen (90)

Nou wil het geval dat ik eigenlijk niet zo dol ben op van Gogh. Ik had geen 31 miljoen over gehad voor die kleine aquarel, die vorige week werd verkocht voor dat bedrag. 

Het is bijna vloeken hè, zeggen dat je niet zo dol bent op van Gogh, maar het is echt zo. Ik kan er niks aan doen. Tuurlijk, er zijn ook schilderijen die ik mooi vind hoor. Maar lang niet alles, nee, bij lange na niet. Ik weet nog mijn allereerste bezoek aan het Kröller-Müller, dat zal in de derde middelbare school geweest zijn. Bijna al mijn klasgenoten kochten posters en ik niet. 

Ik ben er vaker geweest, ook in het van Gogh-museum, maar het bleef hetzelfde

Nou lekker belangrijk hè wat ik er van vind.  Bovendien maakt het niet uit, want het is niet alleen van Gogh wat de klok slaat,  daar. Zo was er werk van Breitner, Israels, van Doesburg en nog veel meer. Maar bovenal waren er drie prachtige zelfportretten van Charley Toorop. 

Dus mijn man die wel van Goghfan is kon lekker zijn gang gaan en ik genoot heel erg van Charley Toorop. 

De zelfportretten laat ik hier zien:

Ze zijn respectievelijk uit 1934, 1943-1944 eb 1953-1954. Ik vind ze echt heel erg mooi en daar heb ik verder niets aan toe te voegen.

Even naar het strand

 

Gisterochtend had ik een afspraak en kon dus niet weg. En dat terwijl het echt heerlijk weer was. Ik ging er dan dus maar lopend heen en het was gewoon bijna te warm in mijn winterjas. Blauwe lucht, nauwelijks wind. 

Toen ik terug kwam was mijn man ook net weer terug van hardlopen en besloten we naar het strand te gaan. 

We waren nog niet onderweg of het werd kouder, de zon verdween en de wind wakkerde aan. Maar ja eigenlijk zijn dat omstandigheden waar we ook van houden,  aan zee. Flinke golven en een pittige wind. 

Alles op zijn tijd. De vuurtoren en Jaepie Glas zijn er gewoon altijd, weer of geen weer. 

Voor surfers was het trouwens prima. We kunnen lang kijken naar de capriolen die die lui uithalen. Je moet er lef voor hebben. Ik vind het ook altijd iets feestelijks hebben

 

Zelf zou ik het niet graag doen hoor, ze gaan ontzettend hard, springen hoog en vallen ook vaak.  Om over het koude water nog maar niet te spreken. 

Ik denk dat er nóg iemand niet zo voor het koude water was, dus die bleef op het strand:

Ruimte genoeg, want veel wandelaars waren er niet. 

'De zon komt niet meer terug', zei mijn man. En ik sprak hem tegen: 'Kijk dan, daar die lichte plek, je ziet de stralen gewoon'. 

Hij lachte me uit. Maar tien minuten later kreeg ik gelijk. Heel even was de zon daar en dat gaf meteen een totaal andere sfeer. 

Tas

 Toen ik jarig was, kreeg ik van Bert en Marion een prachtig en zeer verrassend cadeau. Kijk even mee: 

Dit was de buitenkant van de kaart. Ik verwachtte niet dat ik een eend zou krijgen en er ging aanvankelijk  geen enkel lampje branden, pas toen ik de binnenkant van de kaart zag, werd het duidelijk. 

Wat een bijzonder en bijzonder leuk cadeau. Ik werd er wel zenuwachtig van. 

Wat moest ik kiezen, ik maakte wat foto's van tassen die ik leuk vond, ik dacht vooral diep na en toen ik een afspraak maakte met Leny, wist ik het nog steeds niet. Ik dacht misschien iets cognackleurigs en niet al te groot. 

Toen was het moment daar. Op de zolder in het huis van Leny, was haar atelier en daar hingen behoorlijk wat tassen. Ik mocht kijken, voelen, dragen... en dan zeggen wat ik wilde. 

Maar het hoefde allemaal niet, de eerste tas die ik zag, die werd het. 

Ik vond hem prachtig, ik wist gewoon meteen en zonder enige twijfel dat het die tas zou moeten worden. 

Ha, niks cognac en niks klein. Integendeel, vrij groot en groen. En met een uitneembare binnentas, met rits. 

Nou is groen beslist mijn lievelingskleur, maar niet alle soorten groen. Déze kleur vind ik prachtig en had ik nog nooit gezien voor een tas. Nog steeds niet trouwens. 

Het mocht. Ik mocht de groene tas.  Die is dan wel niet speciaal voor mij gemaakt, maar zo voelt het wel. 

Ik ben er heel erg blij mee. Dank, Bert, Marion en Leny natuurlijk. Ik draag en gebruik de tas al een tijdje en met veel plezier.